Özkan Golpinar is journalist, filmmaker en -criticus, schrijver, lid van de Raad voor de Cultuur en bovenal een buitengewoon innemende man die zo gezegend is altijd omringd te zijn door charmante vrouwen. Volgend jaar komt zijn nieuwe boek uit, maar gelukkig kunnen we ons tot die tijd zoet houden met zijn Facebook-posts; Özkan heeft de kunst van het Facebooken namelijk tot eenzame hoogte gebracht.
Mijn favoriete filmscène is… Eigenlijk mag je deze vraag niet stellen aan een filmmaker en -criticus die een paar duizend films heeft gezien. Ik raakte al vroeg verpest. Als kleuter nam mijn moeder mij mee naar de openluchtcinema’s in Turkije waar ik onder de indruk raakte van de sterk aangezette en dramatische liefdesscènes tussen boze besnorde en behaarde mannen en bevallige femmes fatales met amberkleurige ogen. Daarna kwamen de honderden films op video, de Bollywoodrama’s, de Spaanse en Italiaanse klassiekers en de vele arthousefilms uit de rest van de wereld.
Terwijl in mijn achterstandswijk in Enschede hele volkstammen met elkaar op de vuist gingen omdat FC Twente een wedstrijd had verloren, zat ik tranen weg te pinken op schoot bij Bertolucci, Pasolini of Fellini. Maar als ik dan toch moet kiezen dan ga ik voor de droomscène in Almodovar’s Hable Con Ella. In deze scène, een ode aan de zwart-wit stomme film, probeert een onderzoeker een liefdesdrankje te ontwikkelen. Hij komt, nadat hij zelf ervan heeft gedronken, erachter dat het drankje bijwerkingen heeft. Hoe groter zijn liefde, hoe kleiner hij zelf wordt. Aan het einde verdwijnt de almaar krimpende minnaar voorgoed in de vagina van zijn slapende vrouw. Ik ben van mening dat wij mannen bij voorbaat alles verliezen wat ons interessant maakt, op het moment dat wij verliefd worden. Of zoals Bukowski dit al prachtig verwoordde: “Find what you love and let it kill you”.
Ik wil ooit nog eens naar… Ik ben 54 keer verhuisd en heb het geluk gehad veel landen te mogen bezoeken. Maar ik heb nooit het gevoel gehad ergens thuis te horen. In geen enkel land. Ik zou wel eens het gevoel willen ervaren ergens aan te komen. Een thuis te hebben.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… Goede scheermesjes. Wij mediterrane mannen kunnen niet zonder de Gillette Mach3, de Fusion of de Pro-Glide. De overmatige lichaamsbeharing heb ik geërfd van mijn Koerdische grootvader van mijn moeders kant. Hij had geen geld, wel een groot hart en natuurlijk de overmatige lichaamsbeharing die hij aan ons heeft doorgegeven. Wellicht ook mijn liefde voor de amberogige femmes fatales. Mijn grootvader is vijf keer getrouwd geweest, ik slechts twee keer, dus ik heb nog een lange weg te gaan. Dan moet je natuurlijk wel goed voor de dag komen.
Mijn ergste miskoop is… Zo’n thuis ontharingsapparaat via Tell Sell. Een flutding en natuurlijk niet opgewassen tegen hardnekkige borst en rugharen. Tja, wat moet ik zeggen, het was een emotionele aankoop.
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… Als verstokte romanticus, zou ik nu moeten antwoorden; de tranen van een ex-geliefde die na tien jaar bij je terugkeert nadat ze erachter is gekomen dat je helemaal zo slecht nog niet was. Is mij namelijk twee keer overkomen. Maar ik ga toch voor de Icli Köfte, of Kibbe zoals de Arabieren het noemen, die mijn moeder maakt. Balletjes van gebroken tarwe gevuld met een mengsel van gekruid gehakt, uien en peterselie. Je vindt deze overal in het hele Midden-Oosten van Turkije tot aan Egypte. Er zijn maar weinig mensen die een goed icli köfte kunnen maken. Veel hangt af van de juiste dikte van de balletjes en het mengsel van de vulling. Dat vereist vakmanschap. Ik kan aan de Icli Köfte zien uit welke streek de kok komt.
Gekookt en daarna lichtelijk aangebakken met roomboter zijn ze het lekkerst. Verder geen poespas en vooral niet donkerbruin gebakken zoals sommige Arabieren dat doen. Als je mij echt kwaad wil krijgen dan moet je ook nog eens walnoten door de vulling doen.
Ik was het gelukkigst toen… Ik houd niet van clichés maar de geboorte van mijn dochter was toch wel het mooiste moment in mijn leven. Zij groeide niet meer in de buik van haar moeder en kwam als een fragiel doorzichtig mini wezen van slechts anderhalve kilo ter wereld. Nu is ze uitgegroeid tot een prachtige 20-jarige jonge vrouw die na de zomer aan de Universiteit van Amsterdam gaat studeren.
Ik heb het meeste spijt van… Dat ik niet nog meer heb gehouden van mijn ex-vrouwen en vriendinnen. We krijgen allemaal de liefdes die wij verdienen. Ik heb het geluk gehad mijn leven te mogen delen met een aantal prachtige, warme en liefdevolle vrouwen. Ik had meer van ze moeten houden, vooral op de momenten dat ze het niet verdienden. Volgend jaar komt mijn boek Iedere dag een millimeter uit over verloren gegane liefdes, afscheid nemen en rouwverwerking. Ik dank mijn exen voor de inspiratie die ze mij hebben gegeven om het boek te voltooien.
Ik ben niet bijgelovig, maar… Als ik toevallig in een kerk ben, steek ik, ondanks vele rationele tegenargumenten, wel eens een kaarsje op.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Misschien een overmatig geloof in het eigen kunnen in combinatie met een sterke fantasie. Ik ben een dromer met een grote voorliefde voor de overdrijving. Dat was jaren geleden nog veel erger, toen dacht ik de wereld nog te kunnen verbeteren. Ik kwam daardoor regelmatig in de problemen. Nu ben ik daar enigszins van bijgekomen.
Ik lieg altijd over… Ik kan geen nee zeggen als mensen mij om hulp vragen. Het gevolg is dat ik de helft van mijn tijd kwijt ben aan het helpen van anderen. Ik moet daar echt anders mee omgaan.
Ik kan me niet beheersen als… Als ik het gevoel krijg dat er misbruik van mij wordt gemaakt. Het heeft iets met trots te maken. Ik kan echt tot op het bot gekwetst raken. Nog een van de weinige onhebbelijkheden die ik van mijn grootvader heb geërfd.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Een decennia terug had ik een relatie met een Turkse soapster. Nabokov zou haar liefdevol omschrijven als een ‘nimfijn’. In Turkije stond ze bekend als ‘blonde honing’, vanwege haar rol als knappe assistente in de Turkse versie van het ‘Rad van Fortuin’. Kortom een onmogelijke langeafstandsrelatie waarbij we drie jaar heen en weer vlogen tussen Istanbul en Amsterdam. Voor Valentijnsdag had ik een mooie verassing voor haar: een romantische weekeinde in een prachtig suite in een vijf sterren hotel in Istanbul met rozenblaadjes, uitzicht op de Bosporus etc, alles erop en eraan. Die Valentijnsdag beleefde ik de grootste afknapper in mijn leven. Ze weigerde het cadeau dat ik voor haar had meegebracht, een gouden ketting, zonder te weten wat erin zat, open te maken omdat het cadeaupapier haar niet aanstond. Ze zag namelijk dat ik het op Schiphol had gekocht en beet mij toe dat ik het waarschijnlijk op het laatste moment had weggegrist terwijl ik mijn vlucht moest halen en op deze wijze niet genoeg aandacht aan haar had besteedt. Die dag merkte ik dat ik meer Nederlander was geworden dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Het gaat immers om het gebaar. Ook al had ik een houten stok meegebracht. Mijn geliefde had dan moeten antwoorden. Ik hou van je, dank voor deze stok. Voordat ik het wist flapte ik uit, dat als zij het niet wilde, ik binnen vijf minuten op straat iemand zou vinden die het cadeau wel zou weten te waarderen. Dat was gelijk het einde van onze relatie.
hassnae[at]aichaqandisha.nl