De kleuren van Marokko

Wie het natuurschoon van Marokko in zich op wil nemen, moet met de auto reizen. Het meanderende landschap is opvallend, soms betoverend, dan weer surrealistisch, maar altijd oogstrelend.

Vergeet de verkeersdrukte in de steden, neem de snelweg en je wordt overvallen door de rust. Geen opgewonden getoeter van opgefokte automobilisten, geen mensenmassa die door rood loopt of mannetjes die hun karren vol rijp fruit en groenten voortduwen op dezelfde rijstrook.

Ritme van het hart
Weids, groots en indrukwekkend met vijftig tinten groen, zacht roze, grijs, en als je goed kijkt bovenop de berg het wit van verse sneeuw.

Hier ben ik geboren. Vroeger bracht ik er lange zomers door met mijn moeder. Het voelde als thuis. De Marokkaanse stemmen die klonken vanuit de huizen, het gegiechel van voorbij lopende meisjes, het geflirt van de jongens op de hoek van de straat. Een land waar de tijd er niet toe doet, regels niet per se regels zijn en het leven het ritme van het hart volgt.

Het voelt nog steeds als thuis. Als een tweede thuis waar mijn verleden ligt. Een verleden waarmee ik verweven ben, een verleden dat mijn identiteit mede vormt. Een verleden dat voorgoed voorbij is, maar dat ik koester vanwege de dierbare herinneringen.

Drukke medina
’s Ochtends vroeg opstaan, de zachte geluiden van moeder in de keuken. Terwijl de koffie pruttelde en het water voor de thee kookte, ging ik dan naar buiten voor verse sfenj. De zon stond dan al hoog aan de hemel met de belofte van weer een hete dag.

Die dagen komen niet meer terug, omdat mijn allerdierbaarste er niet meer is. Lopend door mijn geboorteplaats Oujda, zag ik me weer als kind aan haar hand in de drukke medina. Met grote ogen keek ik om me heen. Deed mijn neus dicht als we bij de verse vis stonden, snoof de geur van vers gegrilde merguez en probeerde af en toe mijn hand los te trekken. Een hand die ik nu nooit meer los zou willen laten.

Marokko is niet alleen kleuren en herinneringen, het is ook de voetgangers aan de kant van de snelweg die over willen steken of die aan de kant staan in wat een niemandsland lijkt.

Gul en gastvrij
Marokko is chaos, drukte, een land in opkomst met een voet stevig in het verleden. Het is een wirwar van mensen, stijlen, klassen die als vanzelfsprekend met elkaar samenleven: vrouwen met gezichtssluiers, vrouwen in strakke broeken met sigaret in de hand, oude mannen in abaya’s, hippe, strak geschoren jongeren.

Een land met nog genoeg uitdagingen, angsten en barrières, maar een land ook met ambitie en potentie.

Een land dat op de zenuwen werkt, vermoeit, maar tegelijk ook energie geeft en ontroert. Mensen die soms onbehouwen zijn, maar vaker gul en gastvrij, altijd bereid te delen.

Allerdierbaarste
Marokko is ook de geur van onbespoten citroenen en versgebakken brood. De bedwelmende geur van de zomerhitte, de stank van de muildieren op straat, de frisheid van koel water, de onvoorspelbaarheid van ongeplande dagen.

En Marokko is zeker ook de smaak van zongerijpte groenten en fruit, gerechten die mij hebben gevormd, smaken die in iedere vezel van mij zitten en waar ik naar taal, omdat ze me terugbrengen naar mijn dierbaarste, naar onvergetelijke jaren vol onvervangbare liefde en onbezorgd plezier.

Mijn allerdierbaarste is er niet meer. Maar de citroenboom staat er nog. De medina is vol, de karren met karan zijn onverminderd populair, de bergen nog altijd statig, het landschap overdonderend. En de kleuren en geuren vertrouwd als altijd.

info[at]aichaqandisha.nl