Misschien ben té achterdochtig, maar sommige dingen vind ik op z’n zachtst gezegd vreemd. Voorbeeld: in het praatprogramma van Jeroen Pauw was een vrachtwagenchauffeur te gast die voorkomt in de documentaire ‘In één klap’ van Frans Bromet. Nadat de documentaire was uitgezonden werd er een actie opgezet om de vrachtwagenchauffeur er financieel boven op te helpen.
De chauffeur was zo blij dat hij een danklied kwam zingen bij Pauw. ‘Wanneer heb je dit lied opgenomen?’ vroeg Pauw. ‘Een week of twee geleden’ antwoordde de chauffeur. Ik sloeg aan het rekenen. Het was nu maandag, de documentaire was vrijdag uitgezonden en hij had het ‘danklied’ twee weken geleden opgenomen… De Sherlock Holmes in mij was ineens klaarwakker.
‘Het is een opzetje’ zei Sherlock tegen me ‘Bromet heeft tijdens het draaien vast medelijden met de chauffeur gekregen en gezegd dat hij wel wat voor hem zou gaan regelen. En toen is hij naar Pauw gestapt. En toen. En toen.’ En toen was er een vrachtwagenchauffeur die twee weken voordat er een reddingsactie voor hem op touw was gezet al een danklied had opgenomen en zijn mond voorbijpraatte bij Pauw.
Flauwekul feel good ellende
‘Wat is het probleem?’ zullen sommige mensen zeggen. Die man heeft pech en als ze dan van tevoren iets afspreken om hem te helpen, dat is toch niet zo erg? Maar het is wel erg, althans dat is mijn mening. We worden klaargestoomd iets zielig te vinden om op het moment suprême onze portemonnee te trekken. Iets dat als ‘spontaan’ wordt gepresenteerd blijkt achteraf dan helemaal niet zo spontaan te zijn.
Het zijn geregisseerde emoties waar alle glans vanaf is maar waar iedereen zo graag in wil geloven. Het is nep. Flauwekul feel good ellende waar we ons allemaal dan zogenaamd beter van moeten gaan voelen. Massaal gedeeld op twitter en facebook met hartjes en kusjes. We hoeven er zelf niet over na te denken omdat dat al voor ons gedaan is. Maar als we alleen maar kunnen huilen om dingen die ons hapklaar via de media worden voorgeschoteld en de buurman drie jaar dood in zijn leunstoeltje laten zitten, wat zegt dat dan over ons?
Misschien zit ik ernaast en ben ik inderdaad zo cynisch geworden dat ik alles zie als massa indoctrinatie. Maar dat danklied dat al weken geleden werd opgenomen laat mijn innerlijke Sherlock niet los.
rebecca[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Geregisseerde emoties”