Tranen

‘Niet nu. Nee. Blijf zitten. Kom op, dit kun je. Hou je ogen wijd open. Nee.’ Het is tevergeefs, de eerste traan rolt al over mijn wang. Met een gebaar, alsof ik jeuk aan mijn wang heb, veeg ik hem weg. Aan de andere wang meldt zich al de tweede traan. Die veeg ik ook weg. Ik kijk beschaamd naast me, maar de persoon naast me in de bioscoop heeft het gelukkig niet gezien. Stomme scène, kon het dan ook niet vrolijker?

Tranen. Mijn lichaam schijnt er een overvloed aan te hebben. Die moeten er daarom ook bij het minste en geringste uit. Als ik verdrietig ben, oké, dan snap ik de tranen. Alleen bij andere emoties komen ze ook meteen opzetten: bij boosheid, als ik ontroerd ben, of chagrijnig. En ook als ik iemand zie huilen of bij een zielige scène tijdens een film. Of als ik terug moet denken aan dat ene verdrietige moment of… Er is dus vrij weinig voor nodig om mijn traanbuizen te prikkelen.

Eendjes
Het is een vloek. En het lijkt met de jaren alleen maar erger te worden! Ik ben bang dat ik later, als ik kinderen heb, bij het zien van hun tranen ook elke keer mee moet huilen. De baby-jaren worden dan wel erg moeilijk voor me.

Ik kan het ook niet tegenhouden. Zo kan het gebeuren dat ik soms op straat tranen moet wegvegen. ‘Of ik huil? Nee, ik moest gapen, dan krijg ik altijd tranen, ha-ha.’ Of men er in trapt, weet ik niet. Maar probeer maar eens uit te leggen dat je het wel schattig vond dat die baby-eendjes achter hun moeder aanliepen en zij ze beschermde tegen die kat, maar dat het ook weer niet zó ontroerend was dat je ervan moest huilen. Hoewel… ja, die tranen vertellen een ander verhaal, maar daar kan ik toch niks aan doen!

Dieptepunt
Een van mijn persoonlijke dieptepunten is Cold Mountain geweest, die film met Jude Law en Nicole Kidman. Ik heb, ik durf het bijna niet op te schrijven, bijna tijdens de hele film gehuild. Ik kon mijn tranen niet in bedwang houden. Gelukkig was ik toen alleen. Want 2,5 uur lang gapen (dat ik nog tranen overhad!), is een beetje ongeloofwaardig.

majda[at]aichaqandisha.nl