Culinair journalist Gerrit Jan Groothedde is eigenlijk beter bekend onder de naam Eetschrijver. Tussen het smulpapen en sporten door, schrijft hij ook boeken: Weg van de Supermarkt is een pleidooi voor echt eten en in Het Antidieetboek geeft hij het geheim prijs van afvallen zonder idiote fratsen. Hij kan het weten, want hij viel maar liefst veertig kilo af. Op dit moment traint hij voor de marathon van Londen.
Mijn favoriete filmscène is… Die is makkelijk: de orgasmescène uit When Harry Met Sally. Harry beweert dat hij het altijd kan zien als vrouwen niet echt klaarkomen maar een orgasme simuleren en Sally begint er in een tjokvolle diner één te simuleren, eerst nog redelijk discreet maar dan steeds luider, tot het niemand meer kan ontgaan. De klapper is overigens als na afloop een oudere dame tegen de serveerster zegt “I’ll have whatever she’s having”. Dan kun je mij helemaal opvegen, ook nog na de scène tientallen keren te hebben gezien.
Ik wil ooit nog eens naar… Heb je even? Ik heb mijn bucket list al best voor een fors deel afgewerkt, maar ik zou nog heel graag eens naar Kyoto (en andere delen van Japan), Nieuw-Zeeland, Vietnam en Chili willen. Maar zelfs in Europa zijn er bestemmingen die ik nog steeds niet afgevinkt heb: Lissabon, Stockholm, de Kanaaleilanden… En wil je geloven dat ik zelfs nog nooit in Griekenland ben geweest?
Mijn toilettas is niet compleet zonder… Ik ben ongelooflijk eenkennig op het gebied van shampoo. De shampoos in hotels zijn vaak zó beroerd. Van meer dan de helft krijg ik gewoon ontzettende jeuk. Ik heb daarom altijd een gewone flacon van mijn eigen vertrouwde Vichy-shampoo bij me —overigens het enige wat ik van dat merk gebruik.
Mijn ergste miskoop is… Hier moet ik echt even over nadenken, maar ik vermoed mijn huidige hardloopschoenen. Toen ik na ontzettend veel jaren besloot weer eens te kijken of hardlopen weer een beetje zou gaan, ging ik naar een sportwinkel en kocht daar een heel basic paar loopschoenen, 80 euro of zoiets kostten ze. Ik ben blijven hardlopen en toen ik iets van 500 kilometer met die eerste schoenen had gelopen, besloot ik een paar nieuwe aan te schaffen. Zoals me geadviseerd was, nam ik de versleten exemplaren mee. Daaraan konden ze zien dat ik een “antipronerende” schoen moest hebben. Ik besloot niet te beknibbelen en kocht een paar van bijna 200 euro. Die schoenen hebben me NOOIT lekker gezeten en zijn altijd pijn blijven doen. Een paar weken geleden had ik er genoeg van en ik trok die goedkope oude weer aan, versleten en wel. Die liepen meteen weer een stuk lekkerder! Dus ik ga binnenkort naar die winkel terug voor een nieuw paar goedkope!
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… Don’t make me choose! Witte truffel, of een heel goed gerijpte boerenkaas, al dan niet blauw geaderd, of die fles Penfolds Grange die ik op een gegeven moment op het strand van Long Beach samen met mijn toenmalige vriendin leegdronk uit glazen van Waterford-kristal bij hamburgers van de plaatselijke In ’n Out, god, er zijn zo ontzettend veel kandidaten want bijzonder eten is zó vaak zó lekker… maar goed, als ik dan écht maar één ding mag uitkiezen (and I hate you for telling me so), dan wordt het de whiskytaart die ik vorig jaar kreeg als één van de 25 gangen bij Mugaritz in San Sebastián. Die vergeet ik echt nóóit meer. Ik droom er soms van en dan is wakker worden altijd een teleurstelling.
Ik was het gelukkigst toen… Ik ben een ongelooflijk gelukkig mens en ik ervaar eigenlijk elke dag wel prachtige geluksmomenten die ik ook heel bewust intens beleef, iets waar ik ooit mee begonnen ben nadat ik door een motorongeluk bijna het hoekje om was. Ook hier is kiezen dus bijna onmogelijk, maar ik denk toch dat ik ga voor het moment dat ik het eerste exemplaar van mijn allereerste boek in mijn handen had. En dat terwijl ik al 59 was toen dat gebeurde. Of misschien daarom wel. Omdat ik zo lang had gewacht op iets wat ik als kind al wilde.
Ik heb het meeste spijt van… Hmm, waarschijnlijk toch dat ik, inmiddels bijna een halve eeuw geleden (veertien was ik nog maar), toe heb gegeven aan de manipulaties van mijn moeder om mijn vader niet meer in mijn leven toe te laten. Dat was gewoon niet in de haak. Ik heb nog geen tien jaar daarna mijn moeder ook uit mijn leven verbannen (een vrijwillige en uitstekende beslissing) en pas twintig jaar dáárna weer contact opgenomen met mijn vader. Dat bleek toen al veel te laat; het is nooit meer goed gekomen tussen ons. Inmiddels zijn allebei mijn ouders overleden, mijn vader zonder dat ik het wist overigens. Van het overlijden van mijn moeder kreeg ik wel bericht maar ik ben niet naar de uitvaart gegaan. Dat laatste is best een enorm taboe, merk ik regelmatig.
Ik ben niet bijgelovig, maar… Ik vind bijgeloof altijd zo’n grappig woord. Je hebt geloof en bijgeloof, en dat laatste heet dan zo omdat het heidens is een de dominee het niet goed vindt. Ik kan sowieso niet bijgelovig zijn, want ik heb geen “hoofdgeloof”. Wel heb ik best een aantal rituelen die mij helpen mijn focus vast te houden. Zo drink ik als ik aan een boek werk altijd thee uit dezelfde mok, één met een erotisch tafereel van Picasso erop, hahaha. Er zijn er nog wel een aantal. Die dingen geven houvast en daar vind ik niets mis mee.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Dat ik soms echt niet in de gaten heb dat ik te veel praat. Dat bedenk ik dan wel altijd pas achteraf. Lullig. Daarnaast geldt overigens dat ik slecht tegen domme mensen kan, terwijl die daar natuurlijk ook niets aan kunnen doen. Maar ik heb er geen geduld mee. Shoot me.
Ik lieg altijd over… Als ik dat vertel, heb ik echt een heleboel uit te leggen aan heel veel mensen! Nee, grapje: ik probeer niet te liegen want dat is gewoon slecht voor je. Niet liegen maakt het leven overigens ook makkelijker, want dan hoef je tenminste niet te onthouden wat je mensen op de mouw hebt gespeld.
Ik kan me niet beheersen als… Uitermate triviaal, maar als er bij een borrel hapjes worden neergezet. Of het nu dingen zijn die ik graag lust of niet, ik ga daar ALTIJD onophoudelijk van nemen en ik krijg er ook vrijwel ALTIJD spijt van. Soms zijn het dingen die ik niet eens lekker vind en die ik zelf nooit zou kopen: jonge kaas en leverworst van het budgetmerk van de supermarkt of chips of zo. Maar ik kan er gewoon niet afblijven!
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Ah! Tot slot dan toch nog William Shakespeare:
Let me not to the marriage of true minds
Admit impediments. Love is not love
Which alters when it alteration finds,
Or bends with the remover to remove.
info[at]aichaqandisha.nl