Janice Deul is een Surinaams-Nederlandse neerlandica, lifestyle journalist en fashion activist die zich via haar platform Diversity Rules sterk maakt voor meer diversiteit in mode en magazines. Ze agendeert dit onderwerp in presentaties, zoals haar Ted-talk, talkshows, blogs en opiniestukken en geeft workshops ‘diversiteit’ aan redacties van lifestyle magazines. Deul is ervan overtuigd dat we de kracht van mode en magazines kunnen gebruiken om de wereld mooier en inclusiever te maken.
Mijn favoriete filmscène is… De uitvaartscène uit Imitation of Life, een melodrama uit 1958 met Lana Turner en Juanita Moore, over de rassenproblematiek in de VS. Een fragment uit die film zit overigens in I am not your negro, de documentaire van Raoul Peck die gebaseerd is op James Baldwins onafgemaakte manuscript Remember This House.
Ik wil ooit nog eens naar… De Oscars, in een gouden jumpsuit met wijde pijpen en huge rugdecolleté. Het wachten is alleen op de invite. Verder hoop ik deze zomer naar de wijk Harajuku in Tokyo te gaan. Dat wil ik al jaren. Ongegeneerd shoppen, mensen kijken en flatforms inslaan. Heerlijk.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… Glitteroogschaduw. Onmisbaar voor mijn signature look. Gouden ogen rock ik al sinds mijn negentiende. Elke dag. No matter what.
Mijn ergste miskoop is… Een donkerbruine kalfsleren tas van Prada. Jaren geleden gekocht in New York. Hooguit drie keer gebruikt. Mooi, maar zwaar onpraktisch en net iets te delicaat.
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb, is… Champagne op een lege maag. Nothing beats that feeling.
Ik was het gelukkigst toen… Nu. Op dit moment. Ik ben blij dat mijn Diversity Rules-boodschap eindelijk landt. Dat we steeds beter gaan inzien dat mode niet alleen draait om schoenen, jassen en tassen. Dat lifestylebladen een grote rol spelen in het diversiteitsverhaal. En verder ben ik het allergelukkigst in gezelschap van mijn dierbaren. Want als het erop aankomt, is het dat waar het om draait: familie, vrienden, mensen.
Ik heb het meeste spijt van… Spijt? Hmm, Doe ik niet aan. Is een nutteloze emotie. Dingen gaan zoals ze gaan. En toch… Achteraf denk ik weleens dat ik eerst een jaartje vrij had moeten nemen voordat ik ging studeren. Eens flink uit de band springen. Maar destijds was ik nu eenmaal een heel braaf meiske. En dat ben ik eigenlijk nog steeds. Misschien besluit ik op m’n zestigste alsnog te ontsporen. Niet permanent natuurlijk, hooguit een weekend of zo.
Ik ben niet bijgelovig, maar… Afkloppen doe ik steevast; onder een ladder doorlopen nooit. Waarom zou je het lot nodeloos tarten?
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Ongeduld. Dat wordt alleen maar erger met de jaren.
Ik lieg altijd over… Ik lieg nooit. Veel te lastig om al die leugens te onthouden. Strategisch zwijgen doe ik wel; soms is het beter om bepaalde zaken voor je te houden.
Ik kan me niet beheersen als… Er chocola in het spel is. Reep moet op, zak moet leeg. Totally. Meteen.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Niets of niemand. De verleiding ligt altijd op de loer, daar ben ik eerlijk in, maar wij zijn voor altijd.
rebecca[at]aichaqandisha.nl