Met haar column in het Rotterdamse AD biedt Suna Floret fraaie inkijkjes in haar leven en dat van haar stadgenoten. Haar getalenteerde oog voor detail zie je ook terug in de mooie foto’s die ze maakt.
Mijn favoriete filmscène is.. ik heb er meerdere. Films hebben altijd een grote impact op me gehad. Soms kan ik nog een paar dagen in de ban zijn van een film. Vooral romantische films hebben veel impact op me. En dan bedoel ik niet de Jennifer Aniston-films, maar de Turkse. Die zijn nét ietsje (klein beetje maar) melancholischer en dramatischer. Een van mijn favoriete scènes waardoor ik een paar dagen op een wolkje zat, komt uit de Turkse film Eşkiya, een prachtig liefdesverhaal. Eşkiya is verliefd op Keje maar helaas kunnen ze niet samenzijn. Keje trouwt gedwongen met een man waar ze niet van houdt. Deze man wist dat ze verliefd was op Eşkiya maar zijn liefde voor Keje was zo groot, dat hij er voor zorgde dat Keje niet meer kon trouwen met Eşkiya en nam zijn plek in. Uit protest heeft Keje nooit meer een woord gesproken. Letterlijk. Dertig jaar lang had niemand meer haar stem gehoord. Ze leefde in stilte. Fysiek was ze bij haar man, maar in gedachten sprak ze alleen maar tegen Eşkiya. Tot het moment dat Eşkiya haar weer opzocht.. en dan die scène.. na dertig jaar.. dat die twee elkaar weer treffen en dat Keje na al die jaren stilte, probeerde te praten tegen haar grote liefde. Haar stem, en haar woorden..Terwijl ik dit schrijf, word ik weer meegenomen naar dat moment. Schitterend.
Ik wil ooit nog eens naar.. de boeddhistische tempels in Tibet. Om te leren mediteren en bepaalde rust te vinden. Ik heb op hele drukken plekken gestaan, maar op de een of andere manier fantaseer ik over een bepaalde rust als ik aan Tibet denk.
Mijn toilettas is niet compleet zonder.. Tandenborstel, deodorant en mascara. Zonder mascara ben ik niet compleet.
Mijn ergste miskoop is.. Dolce & Gabbana schoenen. Ik was verliefd geworden op de mooiste, zwarte stiletto’s, met de meest sexy hakken, ever! Uiteindelijk bleken de hakken zó hoog te zijn, dat ik ze niet langer kon dragen dan tien minuten. Zittend.
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is.. Gözleme in Istanbul. Dat is een traditioneel Turks gerecht, gemaakt van met de hand gerold deeg, gevuld met kaas, spinazie of gehakt. Het wordt gebakken op een bakplaat. Simpel maar heerlijk. Eigenlijk is het een gerecht voor bij de lunch of voor het avondeten. Maar in Istanbul at ik het zelfs als ontbijt. En daarna ook als lunch.
Ik was het gelukkigst toen.. twee weken na de geboorte van mijn zoon. De eerste paar dagen had ik nog helemaal niet door wat mij was overkomen. Ik zorgde voor hem, maar voelde nog niet dat oermoedergevoel. Na twee weken, toen ik met hem op de schommelstoel zat en hij in slaap viel op mijn borst, voelde ik het opeens. Dat gevoel was onbeschrijfelijk maar ik werd één met mijn kind. Het besef duurde een aantal minuten en dat was magisch. Vanaf dat moment was ik een moeder.
Ik heb het meeste spijt van.. dat ik niet bewust een periode in mijn leven heb vrij gemaakt om te reizen. Ik heb naar mijn gevoel nog veel te weinig gezien en had na mijn studie graag een halve wereldreis willen maken. Rugzakje, fotocamera en een goed boek. En natuurlijk, mascara.
Ik ben niet bijgelovig, maar.. stiekem toch weer wel. Ik klop altijd af. Ook haal ik geen rare taferelen uit op vrijdag de dertiende en als ik moet vliegen en ik moet op stoel nummer dertien zitten, vraag ik of ik een ander plekje mag. Ja, echt..
Mijn grootste onhebbelijkheid is.. mijn temperament. Ik kan zó snel boos worden. Ik ben dan net een stier tegenover een rood doek. Meerdere rode doeken! En ik kom er niet van af. Gelukkig duurt mijn woede maar een paar minuten en kan ik daarna erom lachen. Dat is dan wel nadat ik mezelf voor de kop heb geslagen omdat ik me zo druk heb gemaakt om niks. Ik hap véél te vaak. Als je me boos wilt krijgen, dan is dat binnen twee seconden geregeld. Hap, hap, hap. Het houdt niet op.
Ik lieg altijd over.. hoe laat ik ben opgestaan op een vrije dag. Als mijn moeder me vraagt of ik al het huishouden heb gedaan en weet wat ik ga koken, zeg ik heel braaf dat ik al om acht uur ben opgestaan en hoppa, meteen de was heb gedaan. Maar in werkelijkheid lag ik tot elf uur in bed met mijn zoontje. Te luieren. Heerlijk.
Ik kan me niet beheersen als.. ik dierenleed zie. Al zie ik een duif doodgaan van ouderdom, het doet me gewoon heel veel. Dierenleed doet mij meer dan mensenleed.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor.. voor niemand.
hassnae[at]aichaqandisha.nl