De Golfstaten doen niet niks

Onvermijdelijk in iedere discussie over de Syrische vluchtelingen, is niet alleen het ‘opvang in de eigen regio’ adagium, maar ook het uitgekauwde verwijt dat de rijke Golfstaten (dat ‘rijke’ wordt altijd uitgesproken met een mix van walging en afgunst, alsof er een hoopje kots meekomt) niks doen.

Dat niks is niet helemaal waar. De Golfstaten hebben de afgelopen jaren miljoenen, miljarden gegeven aan de Syrische vluchtelingen in de verschillende, overvolle opvangkampen in Turkije, Jordanië en Libanon. Dat is die opvang in de eigen regio waar Europa de mond zo vol van heeft. Een regio die uit de voegen barst met miljoenen hulpeloze vluchtelingen.

Het klopt dat de Golfstaten meer kunnen doen, veel meer. Ze zouden vluchtelingen op moeten vangen, dat ze dat niet doen, is een grote schande. Maar het is niet echt aan Fort Europa om met het morele vingertje naar anderen te zwaaien als ze zelf haar verdomde best doet gevrijwaard te blijven van die ellendige ‘gelukszoekers’.

Paard van Troje
Iemand op Twitter was verbaasd dat ik het voor de Golfstaten ‘opnam’. Het gaat niet om ‘opnemen voor’, maar om het zuiver houden van de discussie. Er is genoeg echte kritiek te leveren op die landen, daar hoef je geen fabeltjes voor te verzinnen.

Een andere constante in de discussie is de karikaturale vorm die de slachtoffers hebben aangenomen: alsof Europa overspoeld wordt door ‘zwermen’ weerloze slachtoffers dan wel paarden van Troje, want moslims, hè, en die Koran, hè (alsof ze allemaal moslim zijn). Vooral de verdachtmakingen aan het adres van vluchtelingen die niks anders gedaan hebben dan een pad naar een beter leven volgen, zijn misselijkmakend. Zeker als ze komen van figuren die zelf ooit eens naar Nederland vluchtten.

Steeds vaker hoor je dat de vluchtelingen ook maar mensen zijn. Als herinnering voor al die types die exhibitionistisch te koop lopen met hun weerzinwekkende hardvochtigheid. Van die lui die sympathie willen voor hun hond, maar walgen van iedere vorm van medeleven voor de vluchtelingen. Natuurlijk zijn het mensen. Eerst en vooral, en dat betekent dat ze nukken en grillen hebben als ieder ander. Het zijn geen ongrijpbaar etherische wezens die we moeten koesteren, maar gewoon mensen die een beter leven zoeken en daar heel ver voor gaan.

Onteren
De laatste maanden van vorig jaar heb ik voor veel Syrische, Libische en Palestijnse asielzoekers getolkt die dankzij de versnelde procedure makkelijker een verblijfsvergunning kregen in Nederland. Vaak waren ze aardig en dankbaar voor de hulp terwijl de onzekerheid aan hen knaagde. Heel soms zater er ook onsympathieke types bij, met een ‘ik heb overal recht op attitude’ die je amper een blik waardig gunden en je aankeken alsof ze Nederlands verstonden en alles in de gaten hielden wat je vertaalde. Maar dat deed er verder niet toe. Ze kwamen allemaal uit een situatie die ik me nauwelijks kan voorstellen met dood en verderf om zich heen, verwoeste huizen, overleden dierbaren, dagelijkse angst.

Dat is eigenlijk het enige wat ertoe doet. De kinderen die zich aan hun ouders hand zich mee laten nemen naar onbekende oorden met de lichte opwinding dat ze veilig en vrij zullen zijn. De ouders die risico’s nemen om hun kwetsbare kinderen een nieuwe toekomst te geven. Daar zou het alleen over moeten gaan. Niet over ons hier. De menselijkheid hervinden en mensen helpen, het zou niet zo moeilijk hoeven zijn. Daarvoor hoef je niet naar anderen te wijzen. En je zou er zeker geen levenloos lichaam van een onschuldig kindje voor hoeven onteren.

hassnae[at]aichaqandisha.nl