Eind jaren ’80 was ik een getrouwde mevrouw met een kinderwens die niet door de natuur gehonoreerd werd. Omdat ik graag wilde weten wat er aan de hand was maakte ik een afspraak met de huisarts. ‘Maar dan gaan we dat regelen mevrouw!’ riep mijn bekakte huisarts joviaal nadat ik mijn verhaal uit de doeken had gedaan. Hij draaide zich om. Even was ik bang dat hij zelf… Hij had echter een verwijsbrief gepakt. En dat was het begin van mijn 12-jarige affaire met ziekenhuizen, hormonen en gynaecologen.
Het begon al goed. Wachtend in een overvolle wachtkamer werd ik omgeroepen met mijn trouwnaam. Daar reageerde ik niet op want dat was de naam van mijn schoonmoeder. Pas na de tiende keer omroepen dacht ik ‘O shit! Dat ben ik!’ en sprong op. Toen ik naar de behandelkamer liep werd ik nagekeken door 140 meewarige ogen.
Prakkie
De gynaecoloog was een narrige, ongeduldige oude man. Hij hield duidelijk niet van gebeuzel en wilde direct ter zake komen. Kinderwens. Vruchtbaarheidsonderzoek. Nieuwe afspraak. Opzouten.
Ik wilde hem echter graag nog het een en ander vertellen. Maar toen ik mijn mond open deed zei hij afgemeten ‘Tot de volgende keer mevrouw’. ‘Dat was een bijzonder fijn gesprek’, zei ik geïrriteerd waarop hij slechts met ‘grmpf’ antwoordde. De toon was gezet.
Er moest een inwendig onderzoek plaatsvinden (een van de vele). En er moest bloed geprikt. Ik ben er van overtuigd dat er ergens nog een geheim bassin vol bloed van mij moet zijn in het ziekenhuis. Ook moest ik vertellen hoe vaak mijn echtgenoot en ik ‘omgang’ hadden. Daar moest ik vreselijk om lachen. Ik was de enige…
Ook mijn echtgenoot ging onder de loep. Hij moest zijn ‘prakkie’ (zoals hij het zelf plastisch omschreef) in een plastic potje naar het ziekenhuis brengen. Toen hij het potje bij de balie afleverde riep 1 van de verpleegsters luid ‘Het semen specimen van de heer Prft!’ Meneer Prft veranderde prompt in een tomaat. Ook in de jaren ’80 was privacy al een lachertje.
Nadat we beiden deskundig onderzocht waren mocht ik weer naar de gynaecoloog en kreeg een recept in mijn handen geduwd voor een hormoonpreparaat. En of ik over een maand maar een nieuwe afspraak wilde maken.
Het hormoonpreparaat deed iets met mij dat het best omschreven kan worden als een soort eeuwigdurende PMS. Van nature ben ik al emotioneel maar dit was echt de bloody limit. Ik huilde. Om alles. Vingerafdrukken op een glazen deur, zielige televisiefilms over boseekhoorns op zoek naar hun moeder, de hond die lag te ruften onder de tafel, de uitjes die ik niet snel genoeg kon vinden in de supermarkt, de zon, de maan, de regen… Of gewoon om niets. Ik werd onuitstaanbaar. Toen ik dit een maand later in 2 seconden aan de gynaecoloog mocht vertellen haalde deze zijn schouders op. ‘Dat hoort erbij’ mompelde hij. Ik kreeg een nieuw recept. Voor de gynaecoloog was ik een wandelende baarmoeder met eierstokken op naaldhakken. Daar communiceerde je niet mee.
Lotsbestemming
Toen ik het preparaat al langer dan een jaar slikte viel mijn oog op een artikel in Vrij Nederland. Het ging over een promotie-onderzoek naar het gebruik van vruchtbaarheidsmiddelen in Nederland. Er werd apart aandacht besteed aan het middel dat ik gebruikte. En wat bleek? Het middel mocht niet langer dan 3 maanden achter elkaar gebruikt worden. De promovenda concludeerde dat veel artsen zich daar niet aan hielden. Er waren gezondheidsrisico’s aan verbonden. Ik knipte het artikel uit en maakte op hoge poten een nieuwe afspraak in het ziekenhuis. Of hij me kon uitleggen wat dit te betekenen had, vroeg ik de gynaecoloog toen ik hem het artikel onder zijn neus schoof. ‘Over die onzin ga ik niet met jou praten’ antwoordde hij arrogant. Ik voelde het bloed naar mijn hoofd stijgen. Als we hier dezelfde vuurwapenwetgeving zouden hebben gehad als in de VS had ik hem ter plekke neergeknald. Net op het moment dat ik met trillende stem ‘En waarom dan wel niet?!’ wilde zeggen stond hij op. Daarna hoorde ik de deur met een klap dichtvallen. Een jaar lang ben ik niet meer in het ziekenhuis geweest.
Toen ik weer opnieuw een afspraak maakte vroeg ik expliciet om een andere arts. Dat bleek niet nodig. De arrogante gynaecoloog was ondertussen met pensioen gegaan. Tot op de dag van vandaag koester ik de stiekeme hoop dat ik aan die beslissing een kleine bijdrage heb geleverd.
De nieuwe gynaecoloog was jong, zweverig en onhandig. Hij bloosde licht als hij vroeg naar de frequentie van de ‘omgang’ en hield onbegrijpelijke betogen over lotsbestemming en het universum. Toen hij een keer het speculum dat hij bij mij wilde gebruiken tussen zijn benen nabij zijn scrotum legde omdat het ding ‘zo koud’ was ging ik bijna dood van het lachen. Zijn assistente keek met een rood hoofd naar buiten. Maar hij was aardig. En nog belangrijker: hij luisterde naar me.
Tientallen onderzoeken en voortdurend wisselend medicijngebruik later bleek dat ik aan endometriose leed. Ik kreeg weer nieuwe medicijnen. Die hielpen ook niet. ‘Onbegrepen redenen voor niet zwanger raken’ zei de gynaecoloog. Het enige dat overbleef was IVF. Ik bedankte. Mijn hele leven was gaan draaien om het kind dat maar niet kwam. En mijn seksleven lag aan diggelen. Want hoe erotisch is het als je iedere dag een thermometer in je aars moet steken en bij de juiste temperatuur door de kamer schreeuwt ‘Ja! NU!!’ Terwijl je partner in pyjamabroek met een pilsje in de hand naar een puike penaltyreeks van Ajax-Bayern München zit te kijken… Of na de seks lekker nog een kwartier met je benen in de lucht mag liggen.
Bovendien had ik bij vriendinnen gezien in welke emotionele roller coaster je terecht komt tijdens een IVF-behandeling. Ik was het beu.
Geraniums
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de enorme wind die mij ontsnapte tijdens een inwendige echo. Mijn nagelafdrukken die nog ergens in een ziekenhuisbed moeten staan, aangebracht tijdens een hysteriesalpingografie waarbij ik me ‘groot’ wilde houden. Om nog maar te zwijgen over het treurige getal dat de weegschaal aangaf: ik was 12 kilo zwaarder. Voor ieder jaar een kilo erbij. Door de hormonen die ik moest gebruiken had ik ook nog eens tieten als kanonskogels gekregen.
Wat ik wel wist, was dat ik niet de rest van mijn leven treurend door zou gaan brengen. Dat het was zoals het was en ik dat alleen maar kon accepteren. Mijn hormoonspiegel kwam weer in balans, de kilo’s gingen er weer af samen met de kanonskogels. Mijn leven ging door.
Soms mis ik het hebben van kinderen maar dan houd ik mezelf voor dat ik waarschijnlijk een draak van een moeder zou zijn geweest. Of ik maak grapjes tegen anderen: dat mijn kinderen nu bij een psychiater zouden hebben gezeten, huilend over hun weirde moeder.
Ach, ik heb straks geen kinderen die me voortdurend aan mijn kop zeiken dat ik het bad moet laten vervangen door een douche, zoals ik zelf bij mijn eigen moeder deed. Of die me gaan vertellen wat ik allemaal wel en niet meer mag doen. En of ik niet eens moet gaan denken aan een plekje in een verzorgingshuis.
Heel soms vraag ik me bezorgd af wie me straks van achter de geraniums naar de bingozaal zal rijden. Hopelijk is er tegen die tijd een leuke oude meneer die die taak met liefde op zich zal willen nemen.
rebecca[at]aichaqandisha.nl