Ergens diep had ik het weggestopt, het besef dat de VAR, een verklaring arbeidsrelatie voor zelfstandigen en freelancers, zou veranderen.
Een VAR kreeg je altijd als je kon aantonen minstens drie opdrachtgevers te hebben en niet in loondienst te zijn. Dat werkte goed. De eerste drie jaar moest je de verklaring aanvragen, daarna kreeg je het, als er niks in je situatie was veranderd, automatisch toegestuurd. Gemak dient de mens, nietwaar. Diende in ieder geval.
Om redenen die mij onduidelijk zijn, werd twee jaar geleden aangekondigd dat de VAR zou veranderen: in plaats van één keer per jaar, zouden freelancers samen met opdrachtgevers per opdracht of project een aanvraag moeten doen. Toen al voelde het alsof twee ruwe handen mijn keel omklemden, want stel je de absurde hoeveelheid extra werk voor als je voor elke opdracht, hoe klein ook, éérst een VAR moet aanvragen.
Altijd wordt het slechter
Deze week kreeg ik een brief van één van mijn incidentele opdrachtgevers: in april van komend jaar zal de nieuwe regelgeving dan echt ingaan en het zal voor freelancers die voor de omroepen werken nagenoeg onmogelijk zijn nog een VAR te krijgen.
Daar gaat je werk dus. Daar gaat je zelfstandigheid. Daar gaan je opdrachten. Welkom zorgen en gedoe. Enorm veel gedoe. Waarom, wáárom kunnen politici niet gewoon eens een keer met hun tengels van regelgeving afblijven? Altijd moet er gesleuteld worden aan constructies die prima werken en altijd, echt altijd wordt het slechter.
Oerdrang dingen kapot te maken
Eerst werd een prima regelgeving voor tolken om zeep geholpen en nu zijn alle freelancers de klos. Waarom precies? Om beschermd te worden tegen opdrachtgevers die geen premies willen afdragen of geen contracten willen geven? Is het bij iemand wel eens opgekomen dat freelancers en zelfstandigen de bewuste keus hebben gemaakt hiervoor? Dat we liever vrij en zelfstandig zijn dan geketend aan een of ander suf contract dat nep-veiligheid biedt?
Soms vraag ik me af of je als politicus over een andere chemische huishouding beschikt. Dat je een oerdrang hebt dingen kapot te maken. Vroeger dacht ik nog wel eens dat politiek een roeping was voor mensen die idealen hadden, inmiddels weet ik dat het ordinaire ambtenaren zijn die losgezongen van de realiteit er alles aan doen om het de ander moeilijk te maken en zichzelf heel makkelijk.
hassnae[at]aichaqandisha.nl