Vaste prik tijdens de Ramadan zijn de vele, vele series die met elkaar wedijveren om de gunst van de kijker. Tijdens de vastenmaand is het televisie-hoogseizoen: wie wil, en ik heb dit al eens eerder geschreven, dus attentie zelfplagiaat-fetisjisten, kan zich een coma kijken. Van de ene serie rol je in de andere, tussendoor hongerig gemaakt met reclame voor lekkernijen en spelprogramma’s die droomprijzen beloven.
Opvallende series dit jaar zijn uiteraard de Syrische bewerking van The Godfather. Maar liefst twee producties zijn er die het verhaal hebben herschreven tot een serie. Eentje is met een sterrencast en onder regie van de Syrische topregiseur Hatem Ali.
Selfie
De Egyptische serie Harat al Yahoud krijgt veel internationale aandacht. De serie vertelt het verhaal van een Joods gezin in het Caïro van 1948, zo rond de stichting van de staat Israël.
Bab el Hara, de Syrische serie die met name rond het eerste en tweede seizoen zelfs in Israël tot stille straten leidde is dit jaar het zevende seizoen ingegaan, maar ik heb al begrepen dat de inspiratie op was.
Verder zijn er veel zangers die voor het eerst (Assi el Hilani) of nog eens (Shirin) hun acteersgeluk proberen.
Zoals altijd is er ook ophef: ditmaal omdat da’esh, de bloeddorstige barbaren met hun zelfbenoemde kalifaat hun zinnen hebben gezet op de Saoedische acteur en komiek Nasser al Qassabi, omdat hij de spot met hen drijft in zijn nieuwe serie Selfie. Online wordt hij ervan beticht de islam te beledigen. Die extremisten hebben altijd een God-syndroom; als je hen belachelijk maakt, krijsen ze meteen blasfemie, terwijl hun hele bestaan pas echt godslasterlijk is.
Holle symboliek
Maar daar houden ze niet van, bespot worden. Het ondermijnt hun gezag. Hun tactiek van angst en verderf zaaien.
En dat brengt me bij gisteren. Aanslagen tijdens de Ramadan zijn inmiddels ook vaste prik -net als de kramp waarin mensen schieten nadat extremisten dood en verderf zaaien. Ik zag de roep om massale demonstraties al weer voorbij komen, om een intern debat, om introspectie, om een reformatie binnen de islam.
Ja, laten we dat doen, een debatje houden en dan over tot orde van de dag. Even een stille tocht, zodat iedereen zich goed over zichzelf voelt, gerustgesteld is en er verder niets verandert. Laten we ook even om een reformatie en wat zelf-kritiek roepen, dan verdienen we weer wat schouderklopjes. Dat het verder niets, maar dan ook niets uitmaakt voor de gewelddadige gekken die niks te verliezen hebben, doet er verder niet toe. Holle symboliek willen mensen.
Maar daarmee bestrijd je de extremisten niet. Extremisten zijn een nachtmerrie omdat ze individueel kunnen opereren en zo ongelooflijk veel leed kunnen berokkenen. Het maakt hen ongrijpbaar, maar tegelijk werkt hun nietsontziende kwaadaardigheid in hun nadeel.
Troosteloosheid
En dat brengt me weer bij de series. Bij artiesten, kunstenaars, bij Nasser al Qassabi die maling heeft aan de dreigementen en doorgaat met zijn spot. Zó breek je de extremisten. Niet met een eenmalige demonstratie, niet met pedant gewauwel, maar door te doen wat je wilt doen, voort te zetten waar je mee begonnen bent. Leven met humor, zonder haat, met oog voor schoonheid en liefde voor het leven.
Door gewoon die korte rok te dragen, de spot te drijven met extremisten, doorgaan met clips produceren, series te maken die vermaken en een andere realiteit presenteren dan de troosteloosheid waarmee mensen zich elke dag al geconfronteerd zien. Door vraagtekens te plaatsen bij heilige taboes, grenzen te verleggen, maling te hebben aan de opgelegde moraal en nooit toe te geven aan de angst, de enige troef van de extremisten.
Terwijl de zelfbenoemde critici hier lafjes om een reformatie vragen die al lang en breed plaatsvindt, maar waar ze in hun misplaatste superioriteitsgevoel blind voor zijn, doen al die creatievelingen en al die gewone moslims, dag in dag uit beschimpt in de reguliere media, het echte werk. Zij zullen het zijn die het monster gaan verslaan. Op hun manier. Met hun overtuiging. Niet vanachter hun laptopje de stoere wijsneus uithangend, maar onverschrokken en met alle risico’s voor hun eigen veiligheid.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
2 Reacties op “Van humorloze extremisten de dingen die voorbijgaan”