Alsof ik haar een klysma aanbood op het podium, zo keek de Egyptische actrice Nadia el Gendy me aan. Haar gezicht met tegenzin iets naar me toegedraaid, trok ze haar neus vies op, de onder de dikke lagen make-up en stuivend poeder vergeefs strakgetrokken en verborgen rimpels onthullend.
Maar ik had slechts om een foto gevraagd van de actrice van wie ik eerlijk gezegd had gedacht dat ze al jaren het aardse bestaan had verlaten. Ik was haar vergeten, tot haar naam werd genoemd tijdens de eerste Arouwad Awards in Beiroet waar ik ook was uitgenodigd. Nadia el Gendy kende ik vooral als de hilarisch-aanstellerige slechterik in Egyptische films. Nu weet ik dat haar rollen pure typecasting waren.
Monsterlijke grimas
Het heeft altijd iets pathetisch als vergane glorie zich krampachtg vasthoudt aan iets dat eigenlijk nooit is geweest. Of als mensen denken neer te kunnen kijken op anderen, om de simpele reden dat ze beroemd zijn of ooit waren. Een journalist die haar beleefd aansprak, liep ze straal voorbij, alsof hij onzichtbaar was. Dan kwam ik er nog goed vanaf met haar monsterlijke grimas.
De commentaren in de Arabische pers waren over haar dan ook niet zo warm als over haar landgenote en collega Safiye al Omari. De frêle actrice was bijzonder innemend en bescheiden en stal menig hart.
Vintage overacting
Maar nog even terug naar Nadia el Gendy. Op YouTube zijn veel van haar films integraal te zien. Er zijn zelfs fragmenten te vinden waarin haar voeten centraal staan. Nu ze toch nog onder ons blijkt te zijn en net zo onaangenaam als in haar rollen, kunnen we ons net zo goed vermaken met een staaltje vintage overacting.
hassnae[at]aichaqandisha.nl