Twee jaar geleden heb ik als programmamaker van het leukste festival van Nederland, Writers Unlimited, het polemiekprogramma opgezet: twee tegenstanders die elkaar met woorden (en heel veel humor) te lijf gaan over een specifiek onderwerp. Het eerste jaar vochten Abdelkader Benali en Saskia de Coster elkaar de tent uit over het plebs en de elite en vorig jaar kruisten Adriaan van Dis en Nuweira Youskine de degens over ‘aanpassen of opzouten’.
Ontzettend leuk. Een feest om harde woorden over en weer te zien gaan, zonder beledigde zielen, zonder valse aantijgingen, maar met twee mensen die als MC’s al improviserend en de hersens krakend elkaar aftroefden met de beste argumenten.
Polemiek is leuk, spannend, uitdagend en nuttig. Maar de polemiek in Nederland is dood. Vergeet de polemiek, het debat is dood. Morsdood.
Met stomheid geslagen
In de tijd dat ik nog wel eens zin had opiniestukken in te sturen naar kranten, heb ik eens gereageerd op een typische beroepsmoslim -of aspirant-beroepsmoslim, want hij is alweer naar de achtergrond verdwenen en zijn stukken zijn verwijderd – die allerlei typisch enge moslimse dingen zei om zo zijn naam te vestigen en een publiek figuur te worden.
Op mijn reactie kwam weer een tegenreactie van hem en nog voordat ik die had gelezen, belde een zogenaamde vriendin me op, die bekend stond om haar wekelijkse stukken waarin ze waarschuwde voor het moslimgevaar en hartstochtelijk pleitte voor vrijheid door andersdenkenden aan te vallen, dat die ‘hufter’ die ‘klootzak’ op me inhakte en dat ik dat niet onweersproken kon laten.
Stond ik daar op de Utrechtse Oude Gracht me op te fokken door haar telefoontje. Eenmaal thuis las ik zijn repliek en was met stomheid geslagen. Hij had zich niet als een hufter noch een klootzak gedragen, hij had gewoon kritiek op mijn stuk. Dat is nogal logisch als je het fundamenteel oneens met elkaar bent.
Persoonlijke aanval
Ik was wel verbijsterd over de reactie van de columniste die geheel voorspelbare en totaal onschadelijke kritiek als een persoonlijke aanval zag. Ik had nog veel te leren, want inmiddels weet ik dat het Nederlandse columnisten- en journalistenwereldje zo werkt. Het is een incestueus clubje met verschillende kampen en extreem lange tenen.
Een kritische opmerking over iemands stuk of boek, levert je een levenslange vijandschap. Polemiek dient er alleen voor om uit te delen, niet te incasseren. Het steekspel met woorden kan zo ontzettend grappig en vermakelijk zijn, maar de Nederlandse ego’s zitten te veel in de weg.
Zo werd ik vanochtend wakker met dit screenshotje. De zogenaamde journalist Wierd Duk die mij en Peter zonder enige aanleiding beticht van laster. Sterker, hij weet nu al dat een nog ongepubliceerd stuk van mij in het NRC uit laster zal bestaan. Ja, nu begrijp ik waarom Duk die miezerige 5000 euro niet binnen kreeg met crowdfunding om zijn ‘onderzoeksjournalistiek’ te bekostigen.
Onderbuikloop
Wat er aan de hand is? Ebru Umar schreef een opiniestuk in NRC, daar heb ik een reactie op geschreven en dat is dus reden voor paniek en valse aantijgingen van laster.
Nee mensen, zo werkt het vrije debat. Of althans zou het moeten werken. Een over-en-weer-gaan van tegengestelde meningen, gestoeld op inhoud en argumenten, niet onderbuikloop en persoonlijke rancune.
Weet je wat wel laster is? Valse beschuldigingen van ‘identiteitsroof’ (bewezen nog wel volgens moreel anker Dobberneger Nanninga!) en antisemitisme, alleen maar omdat mijn mening je niet aanstaat.
Je kunt het namelijk gewoon oneens zijn en normaal doen tegen elkaar. Mits je net zo sportief incasseert als uithaalt.
hassnae[at]aichaqandisha.nl