Sinds de aanslagen in Parijs voel ik me lamgeslagen. Een vreemd, diffuus gevoel. Het eerste waar ik aan dacht was de uitspraak van mijn moeder, vlak na de gewelddadige dood van mijn broer 30 jaar geleden: ‘Er zijn dus families die dit dag in, dag uit meemaken in het Midden-Oosten en Zuid-Amerika’.
Ook denk ik aan de fijne tijden die ik in Parijs had. Met vriendinnen of met een geliefde. Toen de eerste Franse vlaggen op social media verschenen, herinnerde ik me een gek spel dat ik met twee vriendinnetjes speelde toen we een jaar of negen waren. Kloostertje. We noemden onszelf soeur Liberté, Egalité en Fraternité. Om onze hals hadden we een maandverband geknoopt als kuisheidsgordel.
Verslaafd aan nieuws
Het waait hard die avond. De vliegtuigen komen laag over met veel herrie. Het geluid klinkt vervelender dan anders. Op de achtergrond hoor ik het nieuws voorbij komen. De berichten worden steeds heftiger. Parijs is ver weg maar lijkt ineens heel dicht bij. Dit is dus wat mensen in Syrië of Beiroet dagelijks meemaken.
Het rare is ook dat je verslaafd raakt aan nieuws. Iets waar ik mezelf na 9/11 ook op betrapte. Ik laat de televisie aanstaan tot er alleen nog maar herhalingen te zien zijn. Omdat ik klaarwakker ben lukt het me niet te gaan slapen. Pogingen om een stukje te schrijven lopen uit op een fiasco. Mijn gevoelens kan ik niet onder woorden brengen.
Hulpeloosheid
Omdat ik van mezelf niet meer in huis mag roken steek ik een sigaret aan op het balkon. De wolken worden voortgejaagd door de wind. Af en toe piept de Sinterklaasmaan tussen de wolken door. Het ‘waartoe-zijn-wij-hier-op-aarde’-gevoel dat ik als kind zo vaak had valt over me heen. Er zijn sterren aan de hemel. Waarom? Waarom geweld?
Waarom doen mensen dit elkaar aan? Ik snap het niet. En ik ben bang voor waar dit allemaal toe zal leiden. Bang dat mensen die ik ken het slachtoffer worden van de alsmaar toenemende xenofobie. Bang voor een repressieve samenleving, de prijs als je buigt voor de terreur. Elizabeth Taylor zei ooit ‘I am a grown woman with the mind of a child’. Die hulpeloosheid voel ik nu zelf ook. Ik wil zo graag dat het allemaal weer goed komt.
Inmiddels heeft de wind mijn sigaret opgerookt.
rebecca[at]aichaqandisha.nl