De illusie van privacy

De dag nadat ik boodschappen had gedaan bij een groenteboer in Amsterdam-Oost verschenen er op Facebook ineens reclames van deze groenteboer. En of ik de FB-pagina even ‘leuk’ wilde vinden. Het is een winkel waar ik anders nooit kom. Ik heb de naam van de winkel nooit op Google gezocht. Het enige wat ik er gedaan heb is een paar kleine boodschappen die ik afrekende met mijn pinpas. En nee: ik had geen telefoon bij me met WiFi en locatievoorzieningen. Die lag in mijn huis op het buffet.

De pinbetaling deed ik met mijn pas van de ING. ING, de bank die ongeveer een half jaar geleden nogal commotie veroorzaakte door het openbaar maken van een plan om pinbetalingen te koppelen aan reclames van bedrijven waar gepind was. Zogenaamd om de klant nog beter van dienst te zijn. Uiteraard bedoelen ze dat ze zichzelf daar nog beter mee van dienst zijn: voor de klantgegevens zal door bedrijven moeten worden betaald. En dat geld komt niet bij de klant terecht maar bij de bank.

Telepathische gaven
Enfin, na alle commotie liet ING weten het plan niet door te laten gaan. Nu had ik al een flauw vermoeden dat dit een statement voor de bühne was. Natuurlijk zouden ze het wel doen. Er zou alleen geen ruchtbaarheid meer aan gegeven worden. En als mensen er dan achter zouden komen was het toch al te laat.

Het was de eerste keer dat ik hier zelf mee geconfronteerd werd. Van anderen hoorde ik eerder al rare verhalen over bijvoorbeeld reclames van restaurants waar ze gegeten hadden en betaald hadden via de pin of met een credit card. En voor zover ik weet beschikt Facebook (nog) niet over telepathische gaven.

Benauwend gevoel
Banken. Het blijven misbaksels. Zo is het mij voor eeuwig een raadsel waarom ik een bank moet betalen om bij mijn eigen geld te kunnen komen. Lulkoekverhalen dat ze het geld nodig hebben voor ‘innovatie en verbetering van website en betaalmogelijkheden’ leveren mij wat betreft ING sowieso al een lachstuip op. Er is geen andere website die zo vaak plat ligt als die van ING. Betaalautomaten zijn om de haverklap buiten werking en er zijn zoveel storingen dat ze er een prijs voor verdienen.

Dat banken ons laten betalen om vervolgens geld te verdienen met het schenden van onze privacy is walgelijk. Hoewel je zou hopen (en verwachten) dat de overheid daar wel een stokje voor zou steken hoef je daar in Nederland niet op te rekenen. Die overheid is nu zelf bezig met de voorbereiding van een wet waarin de privacy van alle Nederlanders voorgoed naar de geschiedenisboeken kan worden verwezen (als die wet wordt aangenomen, wat hopelijk niet het geval is). De meest vergaande wetgeving ter wereld. Vandaar dat ze fluitend de andere kant opkijken.

Het geeft mij in ieder geval een benauwend gevoel dat we steeds dichter bij een leven komen naar het script van Das Leben der Anderen. Daarom stuur ik vast een kus naar de overheid en de financiële wereld. Because I always like to kiss before I get fucked.

rebecca[at]aichaqandisha.nl