Onmogelijke liefdes. Jarenlang vond ik ze zo mooi. Een liefde die niet mocht zijn en daarom onaangetast, onbezoedeld bleef en net zo puur als op het eerste moment dat die beleefd werd.
Ik idealiseerde het. Was fan van films als Remains of the Day en The Age of Innocence: films waarin geliefden door omstandigheden of eigen fouten hun liefdes in het leven misliepen maar bij wie de hartstocht altijd bleef branden.
Snijdende pijn
Prachtig. Ontroerend. Hoe liefde hoorde te zijn: intens, allesoverheersend en onvoorwaardelijk. En als het moet, op afstand.
Tot ik er iets te vaak mee te maken kreeg en de glans ervan af ging. Mooi hoor, die liefde, maar het zou nóg mooier zijn als die eens een keer niet vergezeld kwam van snijdende pijn en eenzame momenten. En hoe diep is een liefde nu echt als je er niet voor durft te gaan.
Schoonheid van woorden
De fantasie maakte plaats voor de realiteit. Het snikken werd getroost en tegelijk versterkt door de herinneringen. Een van mijn lievelingsgedichten in die tijd -en nog steeds- is van A. E Housman. De schoonheid van woorden die in al hun eenvoud een heel leven tastbaar maken:
Because I liked you better
Than suits a man to say,
It irked you, and I promised
To throw the thought away.
To put the world between us
We parted, stiff and dry;
‘Good-bye,’ said you, ‘forget me.’
‘I will, no fear’, said I.
If here, where clover whitens
The dead man’s knoll, you pass,
And no tall flower to meet you
Starts in the trefoiled grass,
Halt by the headstone naming
The heart no longer stirred,
And say the lad that loved you
Was one that kept his word.
Alfred Edward Housman, Engelse dichter die leefde van 1859-1936 en fantastische gedichten schreef waaronder bovenstaande, nummer XXXI uit ‘More Poems’.
hassnae[at]aichaqandisha.nl