Een van de eerste stukken die ik me van Lydia Rood kan herinneren, was uit de Vara Gids, jaren, jaren geleden. Daarin schreef ze hoe zonde het was dat voetballers van die saaie, lange broeken droegen zodat er weinig over bleef om naar te kijken. Dat zijn van die observaties die je als jong meisje bijblijven en je de ogen openen voor de toekomst. Ze is de laatste jaren vooral bekend van haar vele kinderboeken. Máár: ze heeft naast haar romans, zo ontdekte ik pas net, ook een boek voor Harlequin geschreven! Doktersroman Belofte voor het Zuiderkruis, die móet gelezen worden.
Mijn favoriete filmscène is… die scène in Notting Hill waarin Julia Roberts met tranen in haar stem zegt: ‘But I’m also just a girl… asking a boy to love her.’ Ik krijg een dikke keel als ik het alleen maar op tik. Als kind hield ik al het meest van de scènes waarin een onweerstaanbaar meisje viel voor een jongen met minder status. De prinses en de tuinman, en dat de prinses dan hulpeloos smolt tot een plasje aan zijn voeten. Ik ben bang dat dit niet veel goeds zegt over mijn innerlijke balans.
Ik wil ooit nog eens naar… Timboektoe, per kameel vanaf Ouarzazate. Waar dat bord staat: Tombouctou, 52 jours. Dat is voor mij onweerstaanbaar. Het mag niet van mijn man, vanwege het ontvoeringsgevaar in de Westelijke Sahara, maar het moet. Ooit.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… Tja, beetje pijnlijk. Het is een blauw-witte tube en ik zeg niet waar het voor is. Het is al erg genoeg dat je niet zo vief blijft als je denkt als je jong en verliefd bent.
Mijn ergste miskoop is… Een jongen waarvan ik dacht dat hij mij liefhad maar die aan een vriend schreef dat ik wel veel te oud was, maar dat ik alles voor hem betaalde. Gelukkig is dat al héél lang geleden en ben ik hem zo goed als vergeten.
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… Het paprikaspullie van mijn schoonmoeder in Marokko. Ze maakt altijd een pot van een kilo voor me en die is binnen een paar dagen op. En dan beheers ik me nog.
Ik was het gelukkigst toen… Ik mijn dochter weerzag na bijna een jaar, in de voortuin van een stom Amerikaans middenklassehuis. Mijn kind had zichzelf in de uitwisseling gedaan omdat het thuis even niet zo goed ging; dominante stief. Ik had al uren veel te hard door Minnesota gereden en me afgevraagd wat ze zou zeggen als ze me zag; ze verwachtte me niet en ze is niet zo demonstratief – knuffelen vindt ze al gauw te veel. Ik dacht uiteindelijk dat ze zou uitroepen: ‘Wààt?!’
Iemand anders belde voor me aan. Van louter voorpret vergat ik tevoorschijn te komen vanachter mijn struik. Toen ik dat tenslotte toch deed, riep mijn kind: ‘Wààt?!’ en begonnen we elkaar fijn te knijpen.
Ik heb het meeste spijt van… De keren dat ik niet nee heb gezegd terwijl ik dat wel wilde, de keren dat ik mijn dochter heb aangevallen over dingen waar ze niks aan kon doen, de ruzies die ik met mijn vader heb gemaakt toen hij terminaal patiënt was (en onmogelijk) en dat ik pas liefdevol afscheid van hem heb genomen toen hij voorgoed in slaap was.
Ik ben niet bijgelovig, maar… Ik weet wèl dat er geld op mijn rekening komt als mijn linkerhand kriebelt. En als mijn rechterhand kriebelt wordt er iets afgeschreven. Telebankieren is er niks bij.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Dat ik de indruk wek altijd gelijk te hebben. Het is de toon in mijn stem, ik geef te veel nadruk. Eigenlijk natuurlijk omdat ik denk dat er anders niemand naar me luistert. Een handicap is wel dat ik ook echt meestal gelijk heb.
Ik lieg altijd over… Ik lieg nooit meer tegenwoordig. Werkt bevrijdend! Ik heb wel jarenlang verzuimd te vertellen wat er misging in mijn leven. Slecht voor je gezondheid. Zo heb ik me bijvoorbeeld jaren laten vernederen zonder een kik te geven, en heb ik eens vier maanden hulpeloos op bed gelegen zonder dat er iemand voor me kwam zorgen. Wel weer goed voor de lijn trouwens.
Ik kan me niet beheersen als… Zo’n Audirijder te dicht achter me zit (ik ga altijd naar rechts zodra het kan, maar ik weiger 150 te gaan rijden voor zo’n pakkenlul). Dan hou ik het gas erop maar trap tegelijk lichtkens op de rem. Heerlijk om ze in je spiegel kleiner te zien worden!
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… De man die hij geworden was zonder de tegenslagen in zijn leven.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Aicha’s Twaalf: Lydia Rood”