Een kerstboom staat al jarenlang niet meer in mijn huis. Ook niet met Kerst. Mijn katten zouden een kerstboom zien als een geweldige speeltuin, erin klimmen, het kreng zou omvallen, naalden op de vloer en kapotte kerstballen, stofzuigen. Laat maar. Mijn huis is met de kerstdagen hetzelfde als de andere 363 dagen per jaar: één grote bende met afgeragde meubels.
Maar nu begin ik me een beetje zorgen te maken. Er zijn geruchten dat de moslims Kerst van ons willen afpakken. En nu moeten we Kerst terugpakken van de populistische politiek. Voor het te laat is. Daar stel ik me van alles bij voor.
Mariah Carey
Misschien is er volgend jaar wel een kerstpolitie. Op Kerstavond wordt er dan hard op de deur gebonkt. ‘Doe open! Kerstpolitie!’ hoor je dan door de deurtelefoon. Als je niet snel genoeg open doet gebruiken ze wellicht een stormram om de deur open te breken. Ondertussen ben jij in paniek kaarsen aan het aansteken, engelenhaar om de sanseveria aan het draperen en de kaarten waarop ‘Prettige Feestdagen’ staat in de open haard te werpen. Het helpt allemaal niet. Met gebogen hoofd en de handen geboeid word je afgevoerd naar de Bijlmerbajes. In de cel klinkt snoeihard Mariah Carey uit de boxen. Er staat een kerstboom. En naast de brits ligt een exemplaar van de bestseller van Mark Rutte ‘Kerst is onze cultuur’. Een kerstpolitieman wijst dreigend naar het boek voordat hij met een klap de celdeur zal afsluiten. Op oudejaarsavond, vóór 12 uur, moet je de tekst van boek uit je hoofd kennen. Als je zakt word je afgevoerd naar een ver, donker woud vol Nordmannen en blauwsparren en klingelende kerstmuziek waar je de rest van je dagen in eenzaamheid zult moeten slijten.
Kerst wordt natuurlijk helemaal niet afgepakt. Het is een smoes van mensen die eigenlijk helemaal geen zin hebben in Kerst maar daar niet voor uit durven komen en dan maar snel een ander de schuld geven. De stress van ingewikkelde menu’s bedenken die gedoemd zijn te mislukken. Boodschappen doen in te drukke winkels waar alles dat jij nodig hebt is uitverkocht. Het kerstdiner waar iedereen elkaar voortdurend hetzij angstig hetzij waarschuwend aankijkt om toch vooral niet die pijnlijke onderwerpen ter tafel te brengen waardoor je twee dagen lang een onbetaalde hoofdrolspeler bent in je eigen versie van Festen. Wie wil zoiets nou in vredesnaam afpakken?
Ik verheug me nu al op de verhalen over verkoolde kalkoenen, flessen wijn die door de kamer vliegen, tante Mien die na twee glazen sherry haar tieten over de kalkoen drapeert, een vader die tijdens het dessert ineens woedend bekent al twintig jaar een verhouding te hebben met zijn secretaresse en met de reeds gepakte koffer het huis verlaat.
Nee, Kerst is onze cultuur. Natuurlijk pakken de moslims ons dat niet af. Ze zouden wel gek zijn. Er moet per slot van rekening wat te lachen overblijven.
rebecca[at]aichaqandisha.nl