Wonder Woman gemansplained: vrouw houdt er linkse ideeën op na maar dan legt een rechtse man uit hoe het echt zit en dan gaat ze van ‘ja, is ook wel weer zo’. Waarschuwing: big phat motherfucking spoilers.
De film Wonder Woman wordt door feministen de hemel in geprezen. Eerlijk gezegd vind ik het tegen het hysterische aan. Moeders die huilend vertellen dat hun dochter na het zien van de film de Barbiepoppen liet voor wat ze waren, om net als Wonder Woman tegen boeven te gaan vechten, vrouwen voor wie de film niets minder dan een openbaring is: vrouwen kunnen ook hun mannetje staan!
Maar ik moest meteen aan het begin van de film al denken aan Thierry Baudet. Dat is wanneer Wonder Woman nog een kind is en haar moeder Hippolyta, de koningin van een magisch eiland in de Egeïsche zee waar alleen maar stoere vrouwen wonen, het haar zuster Antiope verbiedt haar dochter te trainen tot een krijger, net zoals alle andere vrouwen. “Laat haar kind zijn”, zegt Hippolyta. “Oorlog komt er toch nooit meer, omdat de oppergod Zeus de oorlogsgod Ares heeft verslagen.”
Een jaar of twaalf is Hyppolyta onvermurwbaar geweest, maar Antiope, type drillsergeant, waarschuwt haar dat Ares nog leeft en de oorlog der oorlogen zeker zal komen. “Nou goed, train haar dan maar”, zegt Hippolyta dan. “En train haar tien keer zo hard als alle anderen.”
Ziet u het nu ook? De linkse Hippolyta, sierlijke, ranke vrouw, houdt er linkse opvattingen op na maar dan legt de stoere, gespierde, rechtse vechterbaas Antiope uit hoe het echt zit en dan zegt Hippolyta: “Ja, goed, is ook wel weer zo. Train haar maar tien keer zo hard.”
Naïeve ideeën
De scène blijkt de voorbode te zijn van de hele rest van de film. Er stort een gevechtsvliegtuig uit de Eerste Wereldoorlog in zee, kennelijk doordat dat door een barrière is gebroken tussen Wonder Womans dimensie en die waarin de Eerste Wereldoorlog woedt, en Wonder Woman, inmiddels volwassen, gaat met de piloot, een Amerikaan die spioneert voor de Britten, mee naar zijn wereld omdat ze ervan overtuigd is dat het Ares is, die al die oorlogsellende veroorzaakt.
Dit doen ze overigens gewoon per zeilboot, zonder dat er van dimensie hoeft te worden gewisseld. Maar whatever.
Wonder Woman houdt er ook nogal linkse, naïeve ideeën op na. Zo gelooft ze dat de Duitsers, door de Amerikanen en Britten aangeduid als de slechteriken, alleen maar bezeten zijn door Ares en dat als die dood is, het goede weer in ze bovenkomt. Ze verafschuwt al het geweld maar het duurt niet lang of ze vecht enthousiast mee tegen de Duitsers, onder wie ze een massa dodelijke slachtoffers maakt. Ze maakt een scherpschutter onschadelijk door de hele kerktoren, waarin hij zich heeft verschanst, aan puin te slaan en zorgt ervoor dat een patstelling tussen de Duitsers en de geallieerden, die al twaalf maanden duurt, in minder dan tien minuten wordt doorbroken, uiteraard met veel grof geweld.
Niet slecht voor een pacifist.
Slungelige Londenaar
Uiteindelijk doodt ze de man die volgens haar Ares is. Alleen is hij Ares niet. Ares blijkt de allerlaatste te zijn die je voor ‘m zou aanzien, namelijk een Britse hoogwaardigheidsbekleder die gespeeld wordt door David Thewlis, dezelfde die de extreem onsmakelijke psychopaat Varga speelt in het laatste seizoen van Fargo. Geen gespierde Griekse krijger maar een mottige, slungelige Londenaar met een rattig voorkomen en een borstelsnor.
In een vrij belachelijke, pompeuze scène verandert Thewlis opeens in een gehelmde Griekse god, maar mét behoud van zijn Londense upper middle class tongval en probeert tijdens het vechten, temidden van explosies en oorlogsgeweld, Wonder Woman over te halen om samen met hem een grote oorlog te ontketenen en de aarde te ontdoen van de mensheid. Het is een potsierlijk betoog dat erg doet denken aan het pseudofilosifische gebabbel van Varga in Fargo, die op zeker moment zegt: “Het probleem is niet dat er Kwaad bestaat in de wereld, het probleem is dat er ook een beetje Goed is, anders zou het niemand wat kunnen schelen.”
Uiteindelijk doodt Wonder Woman Ares en staat niets meer in de weg van het Verdrag van Versailles. Het verdrag dat in feite de kiem legde voor de Tweede Wereldoorlog, inderdaad.
Dus wie heeft er nou eigenlijk gewonnen? Juist ja. De rechtse Ares. Die legt de linkse Wonder Woman even uit hoe het echt zit en dan gaat ze van “O ja, is ook wel weer zo.”
In de volgende film zal Wonder Woman schitteren als enige vrouwelijk lid van de Justice League of America, samen met Batman, Superman, Aquaman, The Flash en Cyborg. Geen Black Canary, Supergirl, Batgirl, Huntress of – mijn persoonlijke favoriete vrouwelijke superheld uit de DC-comics – Zatanna. In de strip blijft Wonder Woman altijd achter in het hoofdkwartier van de JLA, om de telefoon te beantwoorden, wanneer de mannen de wereld gaan redden.
Seksueel genot
Ja sorry, ik wil echt niet per se over de parade van al die feministen heenpissen, maar Wonder Woman is geen feministische film. Er zitten een paar feministische grapjes in, bijvoorbeeld als Wonder Woman tegen haar Amerikaanse piloot zegt dat mannen nodig zijn voor de voorplanting, maar totaal overbodig voor seksueel genot (Ouch!), maar dat is het wel. De boodschap van de film is in mijn ogen juist een antifeministische: als je als vrouw met de mannen meedoet, dán tel je mee.
Er zit ook een vrouwelijke schurk in de film, die is, ik verzin het niet, een gestoorde gifmengster met een geschonden gezicht. Zo worden vrouwelijke slechteriken al sinds mensenheugenis neergezet en ik – maar ja, dit is natuurlijk hartstikke mansplaining – vind dat behoorlijk seksistisch.
Wonder Womans Amerikaanse piloot benadert die gifmengster op zeker moment en flirt met haar om te proberen haar aan zijn kant te krijgen. En verdomd, dat was alles wat nodig was om deze totale psychopate, die over lijken gaat en er genoegen in schept mensen op een afschuwelijke manier aan hun einde te zien komen, aan de goede kant te krijgen. Een beetje vleierij en mannelijke charme en je ziet haar ontdooien.
Maar dan komt de oogverblindende Wonder Woman binnen, de piloot is afgeleid en de gifmengster realiseert zich meteen dat ze in het ootje genomen wordt. “Ik zie al waar jouw aandacht werkelijk naar uitgaat”, zegt ze met een stem van ijspegels.
Kleren passen
Zo zitten er ook een heleboel kleine dingetjes in die ik ronduit bizar vond. Bijvoorbeeld als Wonder Woman en de piloot door Londen lopen en zij een vrouw met een kindje in haar armen ziet. Ze rent er meteen op af: “Ooo! Een baby!” – “Nee, kom nou, daar hebben we geen tijd voor”, zegt die piloot.
Huh?!
Weet je wat het eerste is dat Wonder Woman doet als ze in Londen aankomt? Nou?
Nieuwe kleren kopen. Ze probeert 333 nieuwe jurken en mantelpakjes.
Ja nee, erg feministisch.
Waarom is het Ares die erin slaagt Wonder Woman ervan te overtuigen dat geweld nodig is om geweld te stoppen? In een echt feministische film zou Wonder Woman Ares hebben laten leven, na hem ervan te hebben overtuigd dat liefde alles overwint, Ares zou vrijwillig zijn invloed op de mensheid hebben laten vieren en alles zou pais en vree zijn.
Het gekke is dat Wonder Woman aan het einde van de film zegt dat de liefde altijd overwint. Uh, nee, gek vrouwtje, dat blijkt echt helemaal nergens uit wat er vooraf ging.
En o ja, de Bechdel-test doorstaat deze film ook al niet.
Overigens heb ik veel plezier aan de film beleefd. Maar als het om feministische superhelden gaat, zet ik mijn geld op Black Widow van Scarlet Johansson, die trouwens dezelfde schorre stem heeft als Wonder Woman.
Wonder Woman draait nu in de bioscoop.
info[at]aichaqandisha.nl
2 Reacties op “Wonder Woman is net zo feministisch als Thierry Baudet”