De Netflix-serie The Punisher is geen intellectuele hoogvlieger en ook niet super-origineel. Het is een wraakfantasie in de traditie van de Deathwish-films met Charles Bronson: een man is getraumatiseerd door de moord op zijn gezin en martelt en moord zich een weg naar de daders die uiteraard op zeer gewelddadige (en voor de kijker dus bevredigende) manier aan hun einde komen.
Het verhaal zit vol met de bekende clichés: de eenzame wreker, een oorlogsmisdaad door het Amerikaanse leger die in de doofpot gestopt wordt, de (soort van) politievrouw die door haar meerderen wordt tegengewerkt en wier partner (uiteraard) wordt vermoord (sorry voor de spoiler) in haar speurtocht naar de waarheid en haar strijd voor gerechtigheid.
Maar The Punisher, die is gebaseerd op een stripserie van Spider-Man-uitgever Marvel Comics, heeft een emotionele gelaagdheid die de andere Marvel-series op Netflix niet hebben. We zien de personages in The Punisher allemaal hunkeren naar liefde. The Punisher zelf, gespeeld door Jon Bernthal, droomt elke aflevering wel een keer van de vrouw en kinderen die hij verloren is en zijn sidekick Micro, die de ICT-kant van zijn wraakacties regelt, bespiedt via verborgen camera’s zijn gezin dat denkt dat hij dood is, en dat hij in die waan moet laten om het niet in gevaar te brengen. Eén van de subplots draait om een getraumatiseerde Afghanistan-veteraan, onbereikbaar voor zijn vader die wanhopig probeert door het schild heen te breken dat zijn zoon om zich heen heeft gevormd. Hij pakt de jongen vast en zoent hem, maar voelt hem steeds verder uit zijn handen glippen en radicaliseren.
Vrij wapenbezit
Het vreemde is dat The Punisher ook de meest reactionaire van alle Marvel-series is. Het gegeven van de superheld die het recht in eigen handen neemt is natuurlijk per definitie fascistoïde, maar je zou kunnen zeggen dat Daredevil, Jessica Jones, Iron Fist en Luke Cage, de andere Marvel-series op Netflix, een behoorlijk links-liberale invalshoek hebben terwijl in The Punisher de mariniers worden verheerlijkt en nadrukkelijk gekozen wordt vóór het recht op vrij wapenbezit.
Daarnaast is The Punisher ook nog eens één van de meest gewelddadige televisieseries die ik ooit zag. Dit is niet voor watjes! The Punisher executeert en martelt er vrolijk op los en ook door de andere personages wordt er verminkt en vermoord dat het een lieve lust is.
Maar de actiescènes zijn goed gedoseerd en er wordt veel ruimte gebruikt om het verhaal van The Punisher en de andere personages te vertellen. Broodnodige tegenhanger van de stille, zwijgende Punisher zelf is Micro, gespeeld door Ebon Moss-Bachrach, de egocentrische, huilerige echtgenoot van Marnie Michaels in de laatste seizoenen van Girls. Ook nu speelt hij een babbelige drama-queen maar vooral ten dienste van wat comic relief, om de boel niet onder zijn eigen gewicht te laten instorten.
De twee vigilantes hebben een bondgenoot aan de goede kant van de wet, agent Dinah Madani van de Department of Homeland Security, gespeeld door Amber Rose Revah, een donkere schoonheid met zwart fonkelende ogen die sterk doet denken aan een jonge Mary Elizabeth Mastrantonio, en verdomd als die niet opeens opduikt als CIA-hotemetoot.
Getergde underdog
Ik kwam er in het begin wat moeilijk in, maar zo ongeveer bij de derde aflevering van The Punisher begon ik het spannend te vinden en naar het einde heb ik zelfs gebingewatched en keek ik drie, vier afleveringen achter elkaar.
Ik weet nog steeds niet goed wat ik van hoofdrolspeler Jon Bernthal moet vinden. Ik zag ‘m voor het eerst in The Walking Dead en vond hem toen irritant, met zijn rare hoofdbewegingen als een haan die zich klaarmaakt voor een gevecht, maar toen hij voor het eerst optrad als The Punisher in de serie Daredevil was hij niet slecht. Bernthal speelt hem met warm pathos, een getergde, gewonde underdog, terwijl de stripfiguur waar hij op is gebaseerd, een kille moordmachine is met een scherp, berekenend intellect.
Bernthal is de moderne versie van Sylvester Stallone, een krachtpatser uit de onderklasse, maar met een paar zwakke plekken en grote bruine hondenogen. Hij lijkt niet heel erg veel op zijn acteerpalet te hebben, wordt vaak van het scherm gespeeld door Moss-Bachrach, een hyperactieve, tragische clown, maar is erg overtuigend in het ongemak waarmee hij zijn machismo etaleert. Bernthal is geen man-spreadende he-man, eerder een schlemiel in het lijf van een bullebak. Hij is daardoor perfect gecast in de mooie thriller Wind River, waarin hij een stoere maar gevoelige krachtpatser speelt die het onderspit delft, en in Sweet Virginia, waarin hij een held tegen wil en dank speelt, buiten zijn schuld verzeild in een situatie die hem boven het hoofd groeit.
In The Punisher is hij een getrainde marinier, meester van elke penibele situatie waarin hij belandt, maar ook een man die zowat bezwijkt onder zijn eigen verdriet. Tegelijkertijd is hij wel de steun en toeverlaat van Micro’s vrouw en kinderen, die hij onder valse voorwendselen bezoekt, terwijl Micro vanachter zijn computer machteloos toekijkt.
Ik vond die scenes oprecht ontroerend, en mooi geacteerd. Daardoor krijgt die loeirechtse, ulragewelddadige serie een warm, liefdevol hart en durf ik ‘m rustig aan te bevelen bij de lezers van Aicha Qandisha.
info[at]aichaqandisha.nl