Ja, in Bollywood films beginnen ze plots te zingen en dansen. Zeker, de logica is vaak ver te zoeken. Geloofwaardigheid is niet een heel sterk punt van Bollywood-producties. Maar dat is nu juist de charme ervan. Bollywood rekt het idee van suspension of disbelief uit, woont het uit en geeft het een nieuwe dimensie. Maar het grappige is: de films zijn vaak zó overdreven, zo totaal absurd of zo plakkerig zoet dat je bloedsuiker ervan stijgt, dat ze onweerstaanbaar worden.
Dat is voor mij althans de charme van Bollywood films. Het zijn (moderne) sprookjes waar helden de krankzinnigste stunts uitvoeren om de slechteriken te pakken, liefde een koortsachtige ziekte is die je voor eeuwig tart tot je je doel bereikt (hé, dat is eigenlijk best realistisch) en het verschil tussen goed en slecht zo zwart-wit is, dat je wenst dat het in het dagelijkse leven ook zo fijn overzichtelijk was. De personages zijn vaak van bordkarton, dramatische tegenslagen slechts een vriendelijke aanmoediging om nog eens onmenselijk lang vol te houden, fysieke beperkingen vaak een superkracht en verliefdheden, ach die verliefdheden.
Ik had geen idee dat Netflix een hele lijst aan Bollywood films aanbiedt, tot ik er eentje per toeval keek en sindsdien overspoeld word met Bollywood suggesties. De allereerste was 1920 London, een hilarische film vol hekserij, wonderlijke sprongen in tijd, plaats en kledingstijl (actrice draagt moderne minirokjes in het Londen van 1920) en schaamteloos gejatte scènes uit The Exorcist – een van mijn favoriete horrorfilms aller tijden. Héérlijk.
Misdaaddrama
Mijn lievelings Bollywood liefdesgeschiedenis is Devdas, ik heb er eerder kort aandacht aan besteed. Een ontroerende, hartverscheurende en simpelweg deprimerende geschiedenis van een liefde die niet mocht zijn. Met de prachtige Aishwarya Rai en die leuke Sharukh Khan die, als ik het goed heb bijgehouden, in elke film wel tranen plengt, hoe stoer zijn rol ook is. Devdas is oogstrelend mooi gestyled (die kleuren!) en vormgegeven en bevat mijn favoriete Bollywood lied en choreografie (zeker aanklikken, begint op seconde 20).
Mijn nieuwe favoriet integreert de eeuwig brandende liefde moeiteloos in een misdaaddrama met de stoerste stunts en stomste grappen die voor humor door moeten gaan: Dilwale, weer met Sharukh Khan die inmiddels een lekker wasbordje erbij heeft gefitnesst (en dat zullen we weten ook) en elk jaar aantrekkelijker lijkt te worden. De helft van de film is Khan zeker vijftien jaar jonger gemaakt. Scorsese zou eens met de makers hiervan moeten praten om te achterhalen hoe ze dat gedaan hebben.
Zwijmelen
Ik kan vertellen waar de film overgaat, maar de trailer zegt eigenlijk al genoeg. Dit is het soort hersenloos vermaak waar ik dol op ben. Totaal ongeloofwaardige actiescènes, sereneuze blikken tijdens de gevechten, smachtende blikken, een broer met een warm kloppend hart en een duister verleden dat af en toe de kop op steekt, een vrouw die haar liefde nooit heeft kunnen vergeten, familieleden die erin verstrikt raken. En natuurlijk de plotse zang- en dansintermezzo’s die helemaal nergens op slaan, maar zo esthetisch zijn dat je erin meegaat.
Dilwale heeft de lat voor Bollywoodfilms weer wat hoger gelegd. Want dat is het ook met Bollywood: hun kracht, de ongeloofwaardigheid en rare fratsen, is ook meteen hun zwakte. Ik heb een hele zooi films gezien na Dilwale, hopend op hetzelfde plezier dat de film me gaf. Als een junk hunkerend naar een nieuwe fix, maar het vereist een speciaal soort talent om van onzin iets echt leuks te maken dat de aandacht vasthoudt en je voor even zelfs meesleept in die fantasiewereld.
Voor wie hoop wil houden dat echte liefde nog niet met een kogel gestopt kan worden en barmhartigheid verpakt kan gaan in het lichaam van Khan. Dit wordt mijn opvrolijk-film om tegenslagen mee weg te zwijmelen.
info[at]aichaqandisha.nl