Dat ik vandaag een post wilde wijden aan mijn boek Een Koffer Vol Citroenen, wist ik wel, maar ik had nog geen idee wat te schrijven. Wat deel ik over een boek dat me zo dierbaar is en waar ik zo lang aan heb gewerkt?
En toen werd ik vanochtend wakker met een gifbom aan woorden van een boze witte man die naar mijn gesprek bij Kunststof had geluisterd en met een rood waas voor zijn ogen besloot zijn diepste, zuurste, meest bittere gal mijn kant op te sturen. Vol beschuldigingen, racistische verwijten.
Het is het soort bericht dat ik al een tijd niet heb ontvangen, maar zodra je als vrouw een teen in het publieke water zet, staan de hyena’s klaar. Ze laten nooit lang op zich wachten.
Die tirade is voor mij niet veel meer dan een bevestiging van de noodzaak van het eigen verhaal. Wildvreemden plakken zonder gêne, zonder kennis, zonder enige terughoudendheid hun lelijkste vooroordelen, hun oppervlakkigste aannames en hun woeste, agressieve gedachten op je en daar moet je het vervolgens mee doen.
Jij ziet vuur branden en zij zeggen dat het water is dat brandt. Je verwoordt je liefde, zij gummen die weg en beweren vervolgens dat die niet bestaat. Je pleit voor nuance, ze betichten je van haat. Je praat over jezelf, maar zij hebben je al ingekleurd, met hun grauwe, botte potloden.
Vroeger ging ik er tegenin, maar wat er dan gebeurt is dat je alleen nog maar bezig bent de manipulatieve leugens te weerleggen terwijl de doelpalen steeds verlegd worden. Eindeloos. En zo kom je nooit tot de kern, nooit een stap vooruit, altijd maar bezig met de giftige kwalificaties van anderen. Dat is nu wel klaar.
Je kunt steeds ingaan op wat anderen beweren, steeds maar weer proberen om hun onzin te weerleggen, of je eigen verhaal vertellen. Vrij van ruis. Zonder bewuste afleiding. Daar kies ik voor, en dat is wat dit boek is. Mijn verhaal. Over mijn fantastische moeder. Gezien door mijn ogen. Verteld met mijn woorden.
Meer hoef ik er denk ik niet over te zeggen. Peter heeft er een bespreking over geschreven die me diep ontroert. In het Parool van afgelopen zaterdag stond een interview. Gisteren had ik een fijn gesprek bij Kunststof. Binnenkort verschijnt er nog een stuk en wat interviews.
De rest staat in het boek. Mijn kleine monument voor de belangrijkste vrouw in mijn leven. Een bron van onvoorwaardelijke liefde die ik intens mis en die ik, met dit boek, in leven wilde houden en wilde eren. Dit is haar verhaal, ons verhaal. En ik hoop dat de lezers aan het eind haar zien zoals ik, maar ook mijn broers en zussen, haar zien en zagen.
Vanaf vandaag in de boekhandel en, als het goed is, in de brievenbus van alle mensen die het boek van tevoren besteld hebben.
‘Een Koffer Vol Citroenen’, Ambo|Anthos, kun je hier bestellen voor 20,99.
info[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Een Koffer Vol Citroenen”