Ophelia, John Everett Millais
Niets verlamt me meer dan de gedachte mijn dierbaren te verliezen. Elke dag word ik bevangen door die angst. Steeds en weer.
Een hufter die je kwetst, kun je nog een brief of berichtje sturen. Een vriendin die je verlaat, kun je nog eens tegenkomen, maar het harde, ongenadige, onomkeerbare van de dood, daar kan ik me niet mee verzoenen. Of misschien heb ik geen keus, want het is juist dat ongenadige, onomkeerbare eraan dat ook troost biedt. Het is het enige vanzelfsprekende in het leven, je kunt niet anders dan je eraan overgeven.
Eeuwig onvervuld verlangen
Maar toch. Die snijdende pijn, het radeloze verdriet. Ella Fitzgerald zong dat bij ieder afscheid ze een beetje stierf. Bij de dood van een dierbare, sterft een deel mee en blijft een groot, donker gat over dat je vult met herinneringen waaraan je je hopeloos vastklampt; om die ene blik op te roepen, dat moment van plezier, een lach, of een terloops gesprek dat destijds niets betekende, maar dat zich in je geheugen heeft genesteld als een warme omhelzing.
De angst voor de dood verstikt me. Het idee geen afscheid te kunnen nemen, me niet te kunnen verzoenen, maakt wanhopig. Wie vertrekt zonder een afscheid te gunnen, is harteloos. Hoe moet je ooit nog verder zonder de hoop op nog een blik, een lach, een terloops gesprek, een warme omhelzing? Hoe moet je verder zonder de rust dat het goed was? Dan blijft niets over dan een eeuwig onvervuld verlangen naar een afgebroken liefde.
Pablo Neruda, Chili 1904 – 1973
Voor mijn hart
Voor mijn hart is al jouw borst voldoende,
voor jouw vrijheid reikt mijn vleugelslag.
Uit mijn mond zal tot de hemel stijgen
wat op jouw ziel te slapen lag.
In jou bestaat de illusie van de dag.
Je nadert als de bloemkronen de dauw.
Je graaft met je afwezigheid de einder uit.
Eeuwig vluchtend als een golf.
Ik heb gezegd dat jij zong in de wind
zoals de dennenbomen en zoals de masten.
Zoals zij ben je rijzig en zwijgzaam.
En plotseling bedroef je als een reis.
Gastvrij ben jij zoals een oude weg.
Echo’s en stemmen vol heimwee bevolken jou.
Ik werd wakker en soms trekken vluchtend
vogels weg die sliepen in je ziel.
vertaling: Barber van de Pol
Uit: Twintig liefdesgedichten en een wanhoopslied
Uitgeverij Bert Bakker, 1999
hassnae[at]aichaqandisha.nl