Foto: I. Broers
Angela Capo is een hartelijke Italiaanse met een gulle lach, warme persoonlijkheid en een liefde voor het leven en haar vrienden. Zij heeft samen met Frank Mester CapMes opgericht, dat producten ontwikkelt voor de uitgeef- en mediawereld, auteurs begeleidt en gespecialiseerd is in sales en marketing.
Mijn favoriete filmscène is…uit Babette’s Feast, op nummer één in mijn top tien… Een zeer gelukte boekverfilming, ook al is die oud en donker. Ik ben er heilig van overtuigd dat je met goed eten je lichaam en je geest kunt genezen en wellicht zelfs de maatschappij kunt redden.e
In de scène zijn mensen aan het eten. Zij, in de donkere keuken, proeft elke fles wijn die haar gasten vervolgens zullen drinken. Zij doet het zoals zij het gewend is. Zoals ze het deed, toen ze in Parijs was en la crème de la crème in haar restaurant ontving. Ze geeft deze emotionele analfabeten het beste, misschien ook teveel, maar zij ervaart een ongekende vrijheid in het delen van wat ze kent en heeft. Zij is er niet zuinig in. Zij deelt een ervaring en zij wakkert alle zintuigen van haar gasten aan.
Ik vind het nog steeds een briljant verhaal, zo ontzettend modern: over genot, afgunst, angst voor de anderen, bekrompenheid, maar ook generositeit en vooruitgang. En ergens ook hoop.
Ik wil ooit nog eens naar… Zuid-Afrika, drie weken lang genieten van de lekkere wijnen, de natuur en de bijzondere taal, die als een hypnotiserende melodie in de oren van een Italiaan klinkt.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… deo.
Mijn ergste miskoop is… haha, dat is een leuk verhaal. Mijn ergste miskoop was een rugtasje. Toen ik elf was, was ik jaloers op mijn nichtje die een Invicta tas had (toen heel erg in de mode in Italië). Mijn tante zei een keer: ‘Angela, ga je mee? Wij gaan een leuke tas voor Alessandra (mijn nichtje) uitkiezen.’ Dat maakte me uiteraard woedend…! Eenmaal in de winkel vroeg mijn tante: ‘Wat zou jij voor jouw nichtje kiezen, wat denk je dat ze leuk vindt?’ Ik keek om mij heen, niet heel lang trouwens, en koos de lelijkste Invicta tas uit. Echt de lelijkste. Mijn tante vroeg of ik er zeker van was. En heel resoluut antwoordde ik: ‘Jazeker! Deze gaat zij heel mooi vinden.’ Wij gingen naar huis. Mijn ouders waren er ook, de ‘pranzo’ was klaar en iedereen ging zitten. Mijn tante keek me liefdevol aan en zei: ‘Angela, liefste, jouw ouders hebben iets leuks voor jou. De Invicta tas is voor jou, eindelijk heb je er ook een!’
De rugzak heb ik trouwens nog steeds in mijn kast en gaat echt niet kapot. Zo’n goede rugzak is –ie!
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb, is… ik blijf het gelukkig met enige regelmaat proeven. Dat zijn de gevulde artisjokken van mijn moeder. Dat is iets waar je nooit genoeg van krijgt. Volledig vegetarisch trouwens. Het recept wil ik voor Aicha ook wel vertalen.
Ik was het gelukkigst toen… ik weet het niet. In Napels ben ik altijd heel gelukkig. Maar ook in Amsterdam ben ik regelmatig gelukkig. Ik ben gelukkig als de zon schijnt, als mijn hond kwispelt. Als mijn moeder lacht. Dat klinkt clichématig, maar uiteindelijk zijn het meestal de kleine dingen die mij gelukkig maken.
Ik heb het meeste spijt van… ik had heel graag ook een PHD in Antropologie willen hebben. Wellicht dat ik dat nog ga doen. Verder heb ik nergens spijt van. Nou ja, dat ik niet tegen de juiste man zei ‘ik hou van jou’ wanneer ik de kans ervoor kreeg. Maar misschien krijg ik een tweede kans, haha! En ik had graag willen leren schaatsen. Maar dat durf ik niet meer.
Ik ben niet bijgelovig, maar… volgens mij ben ik bijgelovig! Ja. Als zout op de tafel valt, moet ik het meteen opruimen. Dat wil zeggen: ik pak het met mijn handen en ik gooi het achter mijn rug. Zonder te kijken. Haha, dan moet ik aan mijn oma denken. En aan mijn tantes. En eigenlijk aan alle tantes van de wereld. Tantes zijn leuk!
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Vroeger was het mijn chronisch gebrek aan geduld. Dat is ook veranderd. Ik ben een optimist, dus ik ben altijd laat. Gelukkig kunnen mijn vrienden hiermee leven.
Ik lieg altijd over… ik wou dat ik goed was in liegen. Als ik zeg: ‘Nee, hoor, dat geeft niet.’ Volgens mij dan, lieg ik.
Ik kan me niet beheersen als… feiten worden verdraaid. Dan ben ik echt niet prettig.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… ik heb het al gedaan. Ik heb hem gedumpt voor het buitenland. Maar ik beloof het nooit meer te doen.
hassnae[at]aichaqandisha.nl