Foto’s: Annelies Verhelst
De rode loper gaat vandaag uit voor Arjan Visser: een van de beste en leukste interviewers van het land die je volledig inpalmt en laat vergeten dat alles wat je zegt in de krant terecht kan komen. Zijn rubriek ‘De Tien Geboden’ is bovendien de inspiratie geweest voor onze Twaalf.
Mijn favoriete filmscène is… misschien wel het moment in On Golden Pond (Mark Rydell, 1981) waarop de licht demente professor Norman Thayer (gespeeld door Henry Fonda) terugkomt uit het bos waar hij – op zoek naar wilde aardbeien – de weg was kwijt geraakt, eerst boos en verdrietig is, maar zich dan laat troosten door zijn vrouw Ethel (Katherine Hepburn) die voorstelt om samen nóg een keer op pad te gaan: ‘After lunch, we’ll take ourselves to the Old Town Road. We’ve been there a thousand times, darling. Thousand. And you’ll remember it all…’
Ik wil ooit nog eens naar… Wales. Ik wil eigenlijk altijd weer terug naar Wales. Om het andere jaar ga ik er een weekje wandelen met mijn broer. We zijn inmiddels zo vaak geweest dat we de meeste bergen herkennen. Ooit had ik het plan om er later – ergens in de buurt van Tyncornel (niet ver van Soar y Mynydd) – in een cottage, met een Aga in de keuken, te gaan wonen, maar daar zal ik a) nooit genoeg geld voor hebben, en b) is het in Italië ook erg mooi. En lekker warm.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… die verdomde pilletjes tegen brandend maagzuur (Ranitidine 150 mg pch).
Mijn ergste miskoop is… tot nu toe: de aanschaf van een Renault Kangoo bij ‘garagebedrijf’ GFTC in Breda. Ik had natuurlijk nooit afscheid moeten nemen van de Volvo 240 Station (mooier worden ze niet gemaakt), maar goed, ‘t kon allemaal wel wat goedkoper en ik dacht: wat kan er stuk gaan aan zo’n simpel wagentje? Het zag er ook niet onaardig uit, dat ding, maar wat was dat voor een kabaal? ‘Kabaal?’ zei de verkoper, ‘ik denk dat u de kammen van de banden bedoelt.’ De kammen van de banden. Natuurlijk. Dat ik dat zelf niet had bedacht. Voor draaien de wielen in de bochten mee, achter doen ze dat niet. Gevolg: de achterbanden slijten minder/anders dan het setje aan de voorkant. Kwestie van wisselen. Dat deden ze nog wel even voor me. Een dag later constateerde de Renaultdealer in Amsterdam – die ik voor een raadselachtige lekkage bezocht – dat de wiellagers versleten waren. ‘En weet u eigenlijk wanneer de distributiesnaar is vervangen?’ Dat wist ik niet. Een dag later, toen ik met een in de soep gedraaide motor langs de A27 op de ANWB stond te wachten, begreep ik dat het best lang geleden moest zijn geweest. Mijn boze mails naar de GFTC bleven onbeantwoord en de auto heb ik, met zo’n duizend euro verlies, na een paar maanden aan een sukkelaar in Gorinchem verkocht. (Toen ik onlangs zocht naar de naam van de verkoper, stuitte ik op een bericht van Breda Vandaag over een inval in de buurt van het bedrijventerrein waar GFTC was gevestigd. Er werd gecontroleerd op inkomensfraude, hennepplantages en huurachterstanden. De site meldt verder: ‘Ook bij een autohandelaar aan het Spinveld zijn controleurs bezig. Daarbij is een speurhond aanwezig. Het is vooralsnog onduidelijk waar de controle van vandaag zich op richt.’)
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… de schuimblokken die vroeger in de kantine van zwembad Werkina werden verkocht. Vermoedelijk heeft de firma Haribo – die in 2000 het bedrijf van de bedenker van het snoepgoed, Willem Hoepman, overnam – met het recept zitten knoeien want ze smaken in mijn herinnering stukken beter.
Ik was het gelukkigst toen… ik het waarschijnlijk niet in de gaten had.
Ik heb het meeste spijt van… het verkwisten van tijd.
Ik ben niet bijgelovig, maar… wel dwangmatig. Zo moet ik ‘s ochtends twee keer mijn gezicht met koud water wassen. Soms probeer ik er onderuit te komen en maak me na één plens uit de voeten, maar ik kom niet eens tot halverwege de trap naar beneden – ik móet terug voor de tweede keer, want anders… ja, wat eigenlijk? Misschien ga ik morgen het lot eens tarten.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… dat ik, iedere keer als een ander zich – door mijn toedoen, denk ik dan – boos of ongelukkig voelt, met stoffer & blik achter die persoon aanhobbel om het goed te maken.
Ik lieg altijd over… de tijd als ik mijn puberkinderen ‘s ochtends uit bed moet zien te krijgen.
Ik kan me niet beheersen als… ik tijdens een feestje al te veel op heb, om dan tóch het ene biertje nog te drinken waardoor ik raar ga dansen (op muziek uit de jaren tachtig) en een plotselinge behoefte voel opkomen om mijn gezelschap deelgenoot te maken van mijn diepste gedachten: ‘Zzalikeenszzeggen wat ik écht vanjou vvind? Nou? Nou!?’
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Mijn geliefde dumpen? Dat lijkt me een contradictio in terminis en als dat feitelijk niet juist is, dan zou ik het, in een ruimere zin des woords, toch in ieder geval een domme zet willen noemen.
hassnae[at]aichaqandisha.nl