Eric Corton is niet alleen DJ en oprichter van online muziekplatform Corton Ville, maar ook Goodwill Ambassadeur van het Rode Kruis voor wie hij de wereld rondreist om mensen in nood te helpen. Een stoer rockbeest met een groot hart die niet mag ontbreken in Aicha’s eregalerij.
Mijn favoriete filmscène is… Dat is een scène uit JAWS van Steven Spielberg. Als Roy Scheider (de Sherrif van Amityville waar een enorme haai rondzwemt in toeristenwateren) na uitputtend ruzie maken met de burgemeester over een zwemverbod, verwijten van de dorpsbevolking na weer een haaienaanval en het uiteindelijke besluit om met de grootste klootzak van het dorp de zee op te gaan om het kreng te vangen, de haai dan uiteindelijk met eigen ogen ziet. Dat is ongeveer op 60% van de film en dan heb je als kijker de haai ook nog niet echt gezien… De Sherrif is bezig stinkend aas in het water te gooien als de grote witte haai opeens uit het water opduikt. Ook voor de kijker dus een tamelijk heftig schrikmoment. Dan wordt er gesneden naar een shot van binnen in de kajuit waar de klootzak-kapitein zit en Roy achteruit lopend binnentreedt. Daar worden de onsterfelijke woorden ‘I think we need a bigger boat…’ gesproken. Sindsdien is dat mijn motto voor als het moeilijk wordt…
Ik wil ooit nog eens naar... Ik wil nog eens een lange reis maken langs al die mooie plekken op het Afrikaanse continent die ik heb moeten overslaan…en dat zijn er nogal wat natuurlijk. Vanwege mijn werkzaamheden voor het Rode Kruis kom ik al gauw op de ellendiger plekken en mis dan vaak het prachtige en mooie… of rij er alleen maar doorheen… of vlieg er overheen. Zoals bijvoorbeeld de natuurgebieden in Uganda en Kenia. Daar wil ik graag eens rustig de tijd voor nemen…
Mijn toilettas is niet compleet zonder… De simpelste dingen: tandenborstel, tandpasta, haarpomade, deodorant… Tenminste, dat is voor mij simpel…
Mijn ergste miskoop is… Ik heb ooit een keer een bijna nieuwe auto gekocht en er zelfs een lening voor afgesloten. Dat doe ik nooit meer. Ik had mezelf ook beter moeten kennen. Ik heb het nog nooit langer dan twee jaar in dezelfde auto uitgehouden en wakker liggen van een maandelijkse aflossing is voor mij het allerergste wat er is. Nooit meer.
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… Op het strand van Nice in het prille voorjaar met mijn liefste een dozijn heerlijke oesters opeten met een mooie witte wijn erbij. Een hartverwarmend zonnetje erbij en het geluid van de zee. Dat was een momentje. Een smakelijk momentje.
Ik was het gelukkigst toen… Dat moment heb ik nog niet gehad, hoop ik. Ik ken wel geluksmomenten hoor, dat wel. Soms zijn ze standaard zoals de geboorte van de kinderen enzo. Maar soms zijn ze ook wel vreemd. In een vliegtuig boven de wolken komen en de zon zien terwijl je neerkijkt op die grote witte wattenplukken. Kan ik ook heel gelukkig van worden. Of een zingend kind achterop de fiets bij mama, zonder gêne of remming keihard Katy Perry zingen. Of mijn eigen kinderen zien opgroeien, worstelen, miskleunen en raak gooien. Dat soort momenten zijn ook heel belangrijk en gelukzalig. Maar om nou te zeggen toen was ik het gelukkigst. Dat voelt raar.
Ik heb het meeste spijt van… Ik heb in 2005 een ontmoeting gehad met een klein meisje in Bukavu, Oost Congo. Ze heette Wivine. Dat klikte zo enorm en we hadden binnen een week zo’n hechte band.. Ze was wees en woonde in een klein weeshuis en ik bezocht haar dagelijks. En toen ging ik weg… En ben haar kwijtgeraakt. Ze is naar een tante in Kinshasa verhuisd en vanaf daar ben ik haar spoor kwijt. Daar heb ik nog steeds spijt van. En heb in de jaren daarna de mensen bij wie ik datzelfde gevoel had, wel dichter aan me gebonden. Daar heb ik ook nog steeds regelmatig contact mee.
Ik ben niet bijgelovig, maar… Ik ben niet bijgelovig. Geen maar dus. Gelovig ben ik ook niet trouwens.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Ik denk dat ik in discussies soms mijn mening wat stevig neer kan zetten, waardoor het lijkt alsof de discussie gesloten is. Dat is dan niet zo maar ik kan best heftig zijn daarin. En ik kan me voorstellen dat dat soms bloedirritant is.
Ik lieg altijd over… Ik lieg nergens altijd over… Ik lieg soms en dan bijna altijd om bestwil.
Ik kan me niet beheersen als… Er onrecht wordt aangedaan of aperte onzin wordt beweerd die mensen schade toebrengt. Ik vind de manier waarop onze maatschappij gepolariseerd wordt, waarin we kinderen van asielzoekers opsluiten in een gevangenis, een maatschappij waarin mensen die gewoon vragen stellen bij een Zwarte Piet traditie met de dood bedreigd worden en je al gauw een ‘linkse klootzak’ bent als je iets voor een ander werelddeel doet en niet voor ‘ons Nederlanders’ echt iets vreselijks. Dan kan ik me vaak buitenshuis gelukkig nog NET beheersen… Maar soms zou ik tegen dat soort oorverdovende dommigheid een keer heel hard willen schreeuwen. En dat doe ik dan thuis. Tegen m’n tv toestel, als er verder niemand is.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Geen goud.
hassnae[at]aichaqandisha.nl