Frank Renout is freelance journalist in Frankrijk voor Nederlandse en Belgische media, waaronder de NOS. Hij woont al negen jaar in het geweldige Frankrijk en houdt naast zijn werk een heerlijk blog bij, Out in Paris, met de leukste tips voor Parijs.
Mijn favoriete filmscène is… Die scène van ongeveer anderhalf uur, die begint met hem als baby die in de lucht wordt gegooid, en eindigt met hem stervend, zwevend in een vliegtuig, en die Garp heet, net als de hele film trouwens (en die ook weer de uitzondering is op de regel dat een film nooit zo mooi kan zijn als het boek). Alle scènes in Garp gaan over het leven, de liefde en de dood – jazeker, het is mijn coming-of-age-film – en alle scènes zijn hilarisch óf hartverscheurend.
Ik wil ooit nog eens naar… Mijn vader. Hij overleed al weer jaren geleden, we waren geen grote praters, maar soms zou het best fijn zijn als we weer eens konden praten.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… Ik ben al lang blij als ik mijn tandpasta en deodorant niet vergeet.
Mijn ergste miskoop is… Niet is, maar zijn: alle elektrische apparaten die we hebben gekocht sinds we in ons huidige huis wonen (dat is dus acht jaar) omdat ze allemaal, één voor één, binnen een jaar stuk gaan, en allemaal, één voor één, vervangen moeten worden – en dat elk jaar opnieuw. Het is nu zelfs zo erg dat we denken dat ons huis behekst is – wat eigenlijk niet mogelijk is, omdat het het mooiste huis ter wereld is. Zit er misschien een goede elektriciën/witgoedspecialist/duiveluitdrijver onder de lezers?
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… Een passievruchtenijsje dat ik deelde met mijn grote liefde.
Ik was het gelukkigst toen… Wat een ellendige vraag. Alsof het gelukkigste moment al voorbij is!
Ik heb het meeste spijt van… Elke ruzie. Ik kan niet goed ruziën en ik kan er ook niet goed tegen. Verder is me aangeleerd om keuzes zodanig te maken dat je (meestal) kiest voor hetgeen waarvan je achteraf het minste of geen spijt zal krijgen. Dat werkt heel behoorlijk.
Ik ben niet bijgelovig, maar… Ik geloof wel dat mensen soms voorbestemd zijn om elkaar te ontmoeten. Zo voelt het althans.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Dat ik nogal eens de neiging heb om meer te denken dan te doen. Dat kan heel goed zijn: soms is vooraf nadenken slim omdat het gedoe erna er beter/slimmer/sneller door gaat. Bijvoorbeeld als je eerst het goede werktuig zoekt voor je de tegels van een muur haalt. Maar vaak is het ook niet goed, en dan met name als ik zo lang nadenk dat er geen gedoe meer van komt. Zo is de metrokaart van Parijs bijzonder uitgebreid en kan ik me wel eens verliezen in het nadenken over alle mogelijke routes die ik kan nemen naar mijn bestemming. Ik ken mijn zwakheid inmiddels (nee, geen therapie, gewoon streng zijn) en dat helpt.
Ik lieg altijd over… Mijn schoenmaat. Als u mij ziet weet u waarom.
Ik kan me niet beheersen als… Wat een onbetamelijke vraag! Ik beroep me op mijn zwijgrecht en weet me gesteund door alle Fransen, die discretie nog hoog in het vaandel hebben staan! Echt waar: het is niet altijd goed om alles van elkaar te weten.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Niets. Werkelijk niets. Ik heb gekeken of er betere liefdes waren, mooiere liefdes, slimmere liefdes, leukere liefdes. Maar nee – althans niet die dat allemaal combineren.
hassnae[at]aichaqandisha.nl