Ginny Mooy zette zichzelf op de kaart met haar onderzoek naar kindsoldaten en is de de afgelopen maanden vooral bekend van haar inzet tegen de ziekte ebola. Op haar site kun je haar artikelen lezen en media-optredens bekijken. Help ook mee en doneer aan Kick Ebola.
Mijn favoriete filmscène is… Wow. Brainwrecker. Het is lang geleden dat ik films keek. Notebook was de laatste, volgens mij. Een film over alzheimer. Het moment aan het einde, dat de demente echtgenote haar man een split second herkent. Dat is waar hij voor leeft. Prachtig. Was het echte leven maar zo.
Ik wil ooit nog eens naar… Nu moet ik natuurlijk een plek op aarde noemen. Maar daar smacht ik niet zo naar. De wereld is klein tegenwoordig. Waar je ook naartoe wil, daar kom je uiteindelijk wel. Waar je onmogelijk nog komt als volwassene, is een leven zonder verantwoordelijkheden. Daar zou ik nou graag ooit nog eens naartoe gaan.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… Versace woman. Zie ‘ik ben niet bijgelovig maar…’
Mijn ergste miskoop is… Een hele collectie hoge, hogere, hoogste hakken die ik sinds de geboorte van mijn dochter vier(!) jaar geleden gekocht heb. Dat was te optimistisch. Ik dacht dat ik dat wel even zou doen, hypervrouwelijk blijven met een klein kind. Ik zou niet dood gevonden worden in van die suffe flatjes. En technisch gezien zou het moeten kunnen. Maar ik hou niet zo van gebrek aan spontaniteit vanwege schoenen, of all things. Dus na de zoveelste keer met blote voeten in de speeltuin, heb ik de hakken ergens achterin de kast gegooid. Heel af en toe komt er een paar uit. Maar ik had dus net zo goed gewoon één paar kunnen kopen. De rest bewaar ik dan maar voor de tijd dat ik ooit terugga naar… zie boven.
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… Vrijheid. En niet ‘vrijheid’ zoals we dat hier kennen, als in ‘vrije tijd’. Niet in een keurslijf zitten, buiten de Nederlandse hokjes kunnen denken. Leven zonder die hokjes. Geen productiemachine te hoeven zijn. Dat soort vrijheid. Zoals wij dat hier in Nederland niet eens kennen. Er bestaat niets dat lekkerder is dan dat.
Ik was het gelukkigst toen… Eigenlijk moet dit voor mij zijn: ik ben het gelukkigst als… ik niet in Nederland ben. Het leven binnenshuis, de sociale afstand tussen mensen, gebrek aan levendigheid op straat, en de koude houding van mensen naar elkaar toe staan me tegen. Het past gewoon niet bij me. Zodra ik in Afrika ben, voel ik ‘leven’. Dat mis ik hier. Dit is een samenleving waar je eigenlijk voornamelijk bezig bent met geld binnenhalen. Alles is ingericht op je productiviteit. Mensen waarderen dat blijkbaar ook, aangezien ze constant bezig zijn anderen nog dieper in die rol te drukken. Daar word ik idioot van. Mensen willen elkaar niet kennen, maar wel van alles over elkaar te zeggen hebben. Het belerende vingertje, het wijsneuzerige van de Nederlandse cultuur, het is verstikkend. Ik heb de ruimte nodig. Vriendelijkheid. Warmte. Imperfectie. Dat vind ik in Afrika.
Ik heb het meeste spijt van… Ik heb nergens spijt van. Niet in de clichévorm zoals we die allemaal kennen. Want ik heb best vaak spijt, maar ik zet dat altijd meteen weer recht. Iedereen kent natuurlijk de verhalen van mensen die op hun sterfbed alleen nog maar kunnen denken aan de dingen die ze altijd al hebben willen doen en niet hebben gedaan. Meestal uit angst of onzekerheid. Dus zorg ik dat ik alles doe, wat ik graag wil doen. En daar heb ik achteraf weleens spijt van. Want het klinkt mooier dan het daadwerkelijk is; alles maar doen en uitproberen. Je offert er andere dingen voor op. Of mensen. En die ene keer dat dat zich niet recht liet zetten… *geheim*
Ik ben niet bijgelovig, maar… Ik ben wel bijgelovig. Ik ga nergens naartoe zonder mijn ‘lucky perfume’.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Dat ik nooit kan voldoen aan verwachtingen. Ik ben te wispelturig. Dat maakt me onvoorspelbaar. Misschien soms zelfs wel onberekenbaar. Dat waren er 4. Mijn grootste onhebbelijkheid is dan ook dat ik heel goed weet wat mijn onhebbelijkheden zijn, en er gewoon niets aan doe.
Ik lieg altijd over… De afgelopen twee jaar over de tijd. Ik zeg mijn dochter altijd dat het zeven uur is als ik moe ben en wil dat ze gaat slapen. Ze zegt dat ze graag wil leren klok kijken. Einde aan de vrijheid.
Ik kan me niet beheersen als… Ik kan me niet beheersen, punt. Dat is overdreven natuurlijk, maar er zit een kern van waarheid in. Ik ben best gepassioneerd. Dus er is niet veel voor nodig om mij tot actie te porren.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Jaloezie. Gezien mijn onhebbelijkheden zou je het haast niet verwachten, maar ik ben erg loyaal. En ja, ik claim nogal wat vrijheid voor mezelf, maar mijn ‘geliefde’ (dat woord….brrrrr…) moet er maar op vertrouwen dat ik trouw ben. En een klein beetje jaloezie is wel gezond, vleiend zelfs, maar niet zo erg dat het verstikkend wordt. Dan ben ik weg. Voorgoed.
hassnae[at]aichaqandisha.nl