foto’s: © Annelies Verhelst
Een tijd geleden vroeg ik onze geweldige fotografe Annelies Verhelst wie zij zou willen fotograferen voor Aicha’s Twaalf. Een van de eerste namen die ze noemde was Marijn Lems, de nieuwe programmeur van De Brakke Grond en, om in haar woorden te blijven, ‘tegelijk ook een soort ambassadeur van het Vlaamse theater in Nederland. Ik adoreer hem vooral vanwege zijn onuitputtelijke kennis over ALLES wat met film / tv-series / games / theater te maken heeft.’ Wat ze me hierna schreef, hou ik even vertrouwelijk…
Mijn favoriete filmscène is… Te veel gezegd, maar de scène die de meeste indruk op me heeft gemaakt is de zelfmoordscène van Majid in Caché van Michael Haneke. Zonder het hele plot van de film door te nemen, wordt in Hanekes meesterwerk de hele hypocriete angstcultuur van na 11 september snoeihard gefileerd. In de betreffende scène laat de regisseur de uiterste consequentie van systemische angst zonder zelfreflectie of historisch besef zien en dat komt aan als een mokerslag.
Ik wil ooit nog eens naar… Japan. Dat kan ik niet eens zo goed verklaren; ik ben al vanaf jonge leeftijd gefascineerd door de Japanse cultuur (in eerste instantie door Japanse videogames, maar later ook door anime, cinema en het werk van Haruki Murakami). De combinatie van de traditie (sociale conventies en architectuur) aan de ene kant en de (technologische) vooruitgang aan de andere kant vind ik eindeloos boeiend, alsmede de sterke aanwezigheid van de dood en de apocalyps in Japanse kunst.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… Mijn nachtlenzen. Als ik die niet iedere nacht in doe zie ik langzamerhand steeds minder en dat is als programmeur podiumkunsten toch een behoorlijke handicap.
Mijn ergste miskoop is…Op mijn achttiende mocht ik van mijn ouders kiezen tussen een rijbewijs en een luxe nieuwe fiets. Ik ben erg anti-auto opgevoed, ben altijd zeer gewend geweest aan me verplaatsen met het openbaar vervoer, dus ik zag het nut van een rijbewijs niet zo. Ik koos daarom voor de fiets, die vervolgens na drie maanden werd gestolen. (Mijn rijbewijs heb ik overigens nog steeds niet).
Het lekkerste wat ik ooit heb geproefd… Kijk, ik ben niet het meest interessante interviewsubject als het aankomt op culinaire zaken. Eh, ik kan heel erg genieten van sushi (predictably enough)?
Ik was het gelukkigst toen… Ik ben op mijn gelukkigst als ik middenin een groot project zit waar veel mensen tegelijkertijd aan meedoen. In Tilburg heb ik ieder jaar dat ik daar heb gewerkt het Guerrilla Project georganiseerd, een dansevenement waarbij acht choreografen een week lang toe werkten naar onaangekondigde performances in de openbare ruimte (in de binnenstad van Tilburg). Het geweldige aan zoiets is dat kunst buiten de daarvoor bestemde ruimtes een veel onvoorspelbaardere uitwerking heeft, en er dus continu onverwachte uitdagingen de kop opsteken (op artistiek, logistiek, sociaal, maatschappelijk en zelfs juridisch niveau). Ik vind het echt heerlijk om ieder moment in een andere crisis te worden gestort en gedwongen te zijn om bijna op instinct te opereren.
Ik heb het meeste spijt van… Ik doe eigenlijk niet aan spijt – ik geloof meer in ‘When God closes a door, he opens a window.’ Is het jammer dat ik in 2007 mijn sollicitatiegesprek bij NRC Next niet beter had voorbereid? Sure, maar als ik dat wel had gedaan was ik nooit theaterprogrammeur bij De NWE Vorst geworden en was ik ook niet bij De Brakke Grond terechtgekomen. Is het een beetje spijtig dat ik die ene vrouw op die parkeerplaats in de regen toen niet gekust heb? Natuurlijk, maar dan was ik misschien mijn latere lief nooit tegengekomen. Etc. etc.
Ik ben niet bijgelovig, maar… Ik ben ervan overtuigd dat alles onderhevig is aan oneindig complexe, non-intelligente processen die volmaakt voorspelbaar zouden zijn als we ooit genoeg kennis zouden kunnen vergaren – maar omdat het bestaan van de mensheid eindig is zullen we altijd in het duister blijven tasten. Alles is actie en reactie, emotie is chemie, de ziel bestaat niet. Desalniettemin leef ik mijn leven uiteraard niet volgens deze van iedere romantiek gespeende principes. Je zou dus kunnen zeggen dat het bestaan van de vrije wil mijn bijgeloof is – ik weet eigenlijk wel beter, maar ik handel toch alsof het waar is.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Pfoe, take your pick! Mijn betweterigheid en de daarmee samenhangende neiging om altijd alles in vraag te stellen (“Lekker weer hè?” “Is it though? Is it really?”), mijn taalneurose, die ik hard moet onderdrukken iedere keer als iemand een als/dan-fout maakt, mijn rechtlijnigheid als het aankomt op politieke correctheid en morele principes, mijn totale onvermogen om tegen mijn verlies te kunnen, the list goes on.
Ik lieg altijd over… Ik lieg eigenlijk alleen als ik een geheim moet bewaren, maar zelfs dan bedien ik me liever van creatief taalgebruik en afleidingsmanoeuvres dan dat ik echt een onwaarheid vertel. Ik heb vroeger veel gelogen en daarmee het vertrouwen van mijn dierbaren geschaad, dus nu vermijd ik het zo veel mogelijk.
Ik kan me niet beheersen als… Ik heb een klein beetje een autoriteitsprobleem, dus situaties waarin een (vermeende) machtspositie wordt misbruikt trek ik slecht. Gelukkig voor mij kan ik redelijk goed mijn kalmte bewaren in confrontaties waarin tegenspraak alles alleen maar erger maakt (zoals bij de politie), maar ik kan het niet laten om machomannetjes die de wet niet per definitie aan hun kant hebben staan te provoceren (ah, nóg een onhebbelijkheid!).
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Hmmm… Het enige dat ik kan verzinnen is dat ik bij voorbeeld een droombaan aan de andere kant van de wereld krijg aangeboden, en zij niet wil meeverhuizen. Ik geloof echt niet in lange-afstandsrelaties, dus dan zou de enige optie zijn om uit elkaar te gaan.
hassnae[at]aichaqandisha.nl