foto’s: © Annelies Verhelst
Milan Hulsing maakt mooie, literaire strips, draait zijn hand niet om voor ouderwetse avonturenstrips en heeft een fijne neus voor Aziatische subcultuur. Hij heeft ook prachtige platenhoezen getekend voor obscure Arabische en Indiase popmuziek en onlangs is zijn bijzondere verstripping van Harry Mulisch’ De Aanslag uitgekomen.
Mijn favoriete filmscène is … De scène komt uit de film Ballada o soldate (Balad of a soldier), een Russische film uit 1959 die ik als tiener ’s nachts op de BBC keek. Het is een anti-oorlogsfilm. Ik denk dat je het een humanistische film kunt noemen. Erin pleegt een soldaat, een jonge jongen nog, een heldendaad aan het front. Hij vraagt of hij in plaats van een medaille een paar dagen verlof kan krijgen om zijn moeder te bezoeken en haar dak te repareren. Via tergend langzame goederentreinen weet hij na dagen zijn dorp te bereiken. Hij springt van de trein maar ziet in de verte al de trein terug aankomen. Hij rent het veld op waar zijn moeder aan het werk is. Dorpsgenoten houden andere toestromende familieleden op afstand om de jongen tijd te laten winnen. Midden op het veld omhelzen hij en zijn moeder elkaar. Waarop de jongen weer terug moet rennen om op de trein terug richting het front te springen. De hele configuratie van die scene is ijzersterk, met de treinen in twee richtingen, het pad door het veld, de omhelzing. Het is ook hartverscheurend.
Ik wil ooit nog eens naar… Paaseiland. Ik heb best wat afgereisd en ben, net als mijn vriendin Tessa, ook zo opgevoed dat wat betreft reizen de wereld aan je voeten ligt. Ik kies dus voor een plek waarvoor het financiële offer het grootst zal zijn in vergelijking met het te bezoeken oppervlak. Het ligt werkelijk in the middle of nowhere en je moet via Chili vliegen, geloof ik. En dan maar hopen dat iets van het mysterie van die plek op me afslaat.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… Scheermes. Er was een tijd dat ik me maar sporadisch schoor en nooit ontbeet. Dat hing me na een tijd volledig de keel uit. Mijn ritme kan nog steeds idioot zijn, maar scheren is een must.
Mijn ergste miskoop is… Een jeep die we in Egypte kochten om mee in de woestijn te rijden. Die verloor op de eerste tocht al alle olie waarop de motor zichzelf vernietigde. Een echte lemon. De tweede jeep daarentegen was een onvernietigbaar stuk zwaar metaal.
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is … Heel onbescheiden was dat iets wat ik zelf klaarmaakte. Toen mijn vriendin zwanger was van ons eerste kind gingen we er even tussenuit naar het Canarische eiland La Gomera. We hadden een keukentje en ik had hele inktvissen gekocht die ik vulde met kruiden, olijven en walnoten en zo gingen ze op de grillplaat. Het was heerlijk want vers, en de tot barstens toe gevulde inktvislijven vormden een mooie beeldrijm met mijn vriendin’s zwangere buik.
Ik was het gelukkigst toen … We hebben vijf jaar in Cairo gewoond. Cairo is fascinerend maar kan je ook naar de keel grijpen. We ontsnapten dus regelmatig naar de woestijn of naar de kust. Dahab is een Bedouinedorp aan de rode zee, nu een backpackers oord. Het ligt zo’n tien uur rijden van Cairo vandaan. Eromheen zie je alleen maar rotswoestijn en zee. We reden er regelmatig heen, door de Sinai, om er te snorkelen, vis te eten en een stapel boeken te lezen. De kinderen verwilderden er lekker. Het water uit de kraan is er ontzout zeewater. Dus zelfs na een douche zijn je haren en huid nog zilt. Echt zo’n plek waar de klok langzaam tikt en je geen zorgen hebt.
Ik heb het meeste spijt van… Waarschijnlijk het jaar dat ik aan de kunstacademie in Utrecht studeerde. Ik deed er de vrije richting. Ik was pas zeventien en maakte er een potje van. Vooral de losgezongen flauwekul die daar over me heen werd gekieperd maakte me doodongelukkig. Ik had er werkelijk niets te zoeken. Ik zat van alles op te potten als een oude reactionair. Mijn verloren jaar.
Ik ben niet bijgelovig, maar… Bij een heftig voorval in het nieuws check ik vaak ook de ‘complottheorieën.’ Tussen aanhalingstekens gezet omdat het een woord is waarmee we theorieën en opinies die niet mainstream zijn wegzetten. Deze theorieën gaan op hun beurt ook vaak weer uit van aannames. Je moet gewoon altijd alert blijven. Een beetje paranoia is misschien gezond. Als ze echt uit de bocht gaan, wordt de fascinatie ermee eerder een esthetische. Het interesseert me dan misschien ook als verhalenverteller.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Overdreven reageren op smakgeluiden. Als tiener was het erg, richting ‘misofonie’. Bij bepaalde gerechten zoals soep, waarbij mijn vader lustig slurpte, ging ik op mijn kamer eten. Ik heb er gelukkig niet zoveel last meer van.
Ik lieg altijd over… Wat bepaalde LP’s uit mijn collectie hebben gekost. Ik doe wel gewichtig over de opbrengsten van zeldzame platen die ik sporadisch van de hand doe, maar verzwijg of verdraai wat ik zelf voor platen betaal. Het is nu gelukkig financieel een gesloten systeem. Het is een beetje een absurde bezigheid, dat verzamelen en het onderhouden van collecties. Het heeft wel met passie te maken en het verdrijft de verveling. Er zijn mensen die zeggen dat verzamelen met doodsangst te maken heeft. Met Frits Jonker schrijf ik er een rubriek over in Zone 5300.
Ik kan me niet beheersen als… Ik het gevoel heb mezelf te moeten verklaren. Dan kan ik gaan ratelen. Ik zie hoe goed anderen dat doen. Of hoe ze het tactisch omzeilen. Meestal geldt; hoe bondiger hoe beter. Als ik mezelf dat nu eens voorhield.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor … Nergens voor. Toen ik tien was had ik wel van die ingewikkelde heroïsche dagdromen. Daarin werd ik voor onmogelijke keuzes gesteld terwijl de snoodaard de vinger op de knop hield waarmee de hele mensheid vernietigd werd. Een antwoord anders dan ‘nergens voor’ zou ik in die hoek moeten zoeken. Maar dat soort fantasieën heb ik niet meer. Nergens voor dus.
Milan Hulsings De Aanslag kun je hier bestellen.
hassnae[at]aichaqandisha.nl