Aicha’s Twaalf: Myrthe Hilkens

Myrthe Hilkens brak door als journaliste die zich druk maakte om de pornoficatie van de samenleving, ging vervolgens de politiek in en werd Tweede Kamerlid voor de PvdA maar verliet die omdat ze een aantal punten in het regeerakkoord niet na kon komen. Tegenwoordig werkt ze als ZZP-er en ze schrijft een boek over de Russische mensenrechtenactivist Aleksandr Dolmatov en het Nederlandse asielbeleid: De Nacht van Dolmatov.

Mijn favoriete filmscène is… De Fuck Monologue uit de film 25th Hour van Spike Lee. Edward Norton, die in een paar minuten New York, haar inwoners, de rest van de wereld – ‘Michael Douglas Gordon Gekko wannabe motherfuckers’ – en daarna zichzelf fileert. You had it all and you threw it a way you dumb fuck.

Maar ook de scene uit The Godfather waarin Al Pacino zijn broer vertelt dat hij weet van zijn verraad. En verraad in maffiakringen daar hoort vergelding bij. Met andere woorden, Pacino, ‘Michael’, ziet zichzelf als nieuw hoofd van de familie genoodzaakt het doodsvonnis van zijn eigen broer te tekenen. Hoe hij, op een drukke dansvloer in Cuba, zijn handen om het hoofd van zijn broer legt, hem innig op de mond kust en dan zegt: I know it was you Fredo. You broke my heart. You broke my heart.

Verder adoreer ik alles wat de veel te vroeg overleden comedian Bill Hicks heeft gemaakt en ik zou ooit nog met Al Pacino de Tango willen dansen, precies als in Scent of a Woman.

Ik wil ooit nog eens naar… Jamaica. Dat wilde ik als tiener al. Ik denk vooral om muzikale redenen. Ragga, reggae, dancehall, zinderende genres, rauw, opwindend, broeierig. Jamaica kent een aantal legendarische opnamestudio’s die ik zou willen bezoeken. En nadat ik onlangs de documentaire ‘Reincarnated’ zag, waarin Snoop Dogg – I’m 40 now / I’m wiser / I’m a bit wiser / like Budweiser – zichzelf herontdekt onder het genot van een waterpijp, de zon en ontspannen reggaeritmes, werd ik aan die wens maar weer herinnerd.

Mijn toilettas is niet compleet zonder… Tandenborstel, mascara, elastiekjes voor in mijn haar, een borstel en crème.

Mijn ergste miskoop is… Ik twijfel tussen mijn trouwjurk en mijn cd-collectie. Die eerste is prachtig, was – vind ik – belachelijk duur en hangt nu maar wat te hangen. Ik weet niet wat ik ermee moet en vind het achteraf suf van mezelf dat ik toch niet gewoon voor iets heb gekozen wat ik vandaag ook nog aan zou kunnen.

En muziek is de liefde van mijn leven, maar nu ik als een junk aan de Spotify-toevoer hang en de cd’s onaangeroerd stof staan te vangen, droom ik wel eens over wat ik met het geld dat ik achterliet in muziekwinkels allemaal nog meer had kunnen doen als student. Zodra de studiefinanciering binnen was, rende ik naar de platenzaak. En nu zijn cd-tjes dus ouderwets.

Ik vergeet trouwens bijna mijn zonnebrillenverzameling. Allemaal duur. Op allemaal wel een keer gaan zitten. Wat een onzin!

Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… Mijn moeder maakt het lekkerste ‘Limburgse zoervleisch’ wat er is. Vergelijk het met stoofvlees, alleen bereid met appelstroop en azijn en nog zo wat extra’s. De frambozentaart van Holtkamp in Amsterdam, ook hemels. Ananas. Champagne.

Ik was het gelukkigst toen… Feline en Vasco geboren werden, mijn twee kinderen. Cliché. Ik word overigens ook heel gelukkig van Italië, van wijn en vrienden. Van niks doen. Van blote-voeten-dagen. Van een Alfa biertje tussen de Zuid-Limburgse heuvels. Een mooi concert. North Sea Jazz. Van mensen die ergens heel erg goed in zijn. En van onverwachte aardigheid, in de supermarkt of in het openbaar vervoer bijvoorbeeld.

Ik heb het meeste spijt van… Dat ik ooit met roken ben begonnen. Ik blijk nogal verslavingsgevoelig in dit specifieke geval. Ik vind het lekker, maar ik weet dat het dat niet is. Je betaalt je scheel om je eigen gezondheid te slopen. Be-lach-e-lijk. Nieuwe stoppoging in de maak. Ik zou trouwens wel willen bepleiten dat alle ex-rokers toch samen blijven komen in rookhokken en rond rookpalen. Ik vind het vaak gezellig, ongezonde mensen onder elkaar.

Verder spijt het me dat ik soms laf ben. Dat ik sommige mensen heb gekwetst. En dat Dagblad De Pers niet meer bestaat.

Ik ben niet bijgelovig, maar… Zestien is mijn geluksnummer, ik klop af op hout en ik brand wel eens kaarsjes. En allemaal omdat ik dus niet bijgelovig ben.

Mijn grootste onhebbelijkheid is… Ik ben een chaoot. Privé tenminste. Vergeet dingen, raak altijd van alles kwijt. Toen ik nog in de Tweede Kamer zat had ik een persoonlijk medewerker, Riny Sonnemans, inmiddels een dierbare vriendin. Dan kwam ik op mijn kamer en had ze een hele verzameling spullen van me, jassen, schoenen, een sjaal, die ik her en der in andermans kamers had laten liggen. Riny verzuchtte vaak dat ze het liefst nog mijn administratie zou doen. Haha.

Ik kan een driftkop zijn, hoewel ik nooit lang boos ben. Misschien heb ik daarom wel zo’n zwak voor Italianen. Dat ontploft, ontkurkt een goede fles wijn en gaat weer door.

Tijdens sommige gesprekken kijk ik te vaak op mijn telefoon.

En ik krijg het benauwd van rust, reinheid en regelmaat, terwijl dat nu juist zo zou helpen die chaos te beteugelen.

Ik lieg altijd over… Het aantal sigaretten dat ik heb gerookt.

Ik kan me niet beheersen als… Ik vind het moeilijk me te beheersen als ik meen onrecht te ruiken. Of dat nu mezelf of een ander aangaat. Vermoedelijk herinnert mijn broer zich nog glashelder hoe ik zijn nog langzaam rijdende auto uitsprong toen een aantal dorpelingen uit het dorp waar we toen woonden een glas bier tegen onze voorruit gooide. Er was sprake van uitlokking, geef ik maar meteen toe. Mijn broer en ik waren frietjes gaan halen en op het terras naast de friettent zaten de mannetjes uit dit dorp hun vrijdags biertje te drinken. Ik hoorde ze – alweer – iets mompelen over ‘diejun homo’ – broederlief, die in hun ogen te modieus door het leven stapte – en ‘diejun’ hoer – ik. Wij de outsiders, want geen oorspronkelijke dorpelingen, zij de bokito’s uit ‘the hood’, de originals. Dat eindeloze treiteren… Jarenlang. Toen we even later voorbij het terras reden gaf ik ze mijn middelvinger, waarop zij bier tegen de auto smeten. Enfin. Ik sprong dus uit de auto, ben witheet dat terras op gerend en heb een van die mannen een klap gegeven, een wijvenklap. Ik betwijfel of het pijn deed, met mijn schamele 1.60 meter ben ik niet bepaald een vechtmachine, maar het voelde goed. Ik was niet bang. Het is de enige keer in mijn leven dat ik iemand heb geslagen. Uit onmacht, denk ik. Opgebouwde onmacht. Het waren dezelfde jongens die in de zomer eens bananenschillen gooiden naar een groepje asielzoekers uit het nabijgelegen asielzoekerscentrum die voorbij fietsten. Op zulke momenten kan ik mij slecht beheersen. En als ik Donald Trump in beeld zie.

Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Voor van alles. Als ik plots geacht werd een fulltime huisvrouw te zijn, als hij zich opeens tot een radicale ideologie zou bekeren, onze kinderen zou slaan.

hassnae[at]aichaqandisha.nl