Voormalig GroenLinks Kamerlid Naïma Azough maakt nu naam met mooie, geëngageerde documentaires. Ze is een groot liefhebster van kunst en cultuur en een enorme bourgondiër. De ideale Aicha Qandisha vrouw dus.
Mijn favoriete filmscène is… niet perse een filmscene. Tenminste, toen ik mij probeerde te herinneren welke filmscenes mij nog op het netvlies staan waren er genoeg kandidaten: Apocalypse Now, In Casablanca Angels don’t fly, To kill a mocking bird en een paar zwart-wit films die ik vroeger zaterdagmiddag op de BRT verslond. Maar de ultieme filmscene die ik hier zou willen noemen, is een scene uit de documentaire Hoop Dreams van Steve James. Een documentaire over twee jongens uit het arme deel van Chicago die vijf jaar gefilmd worden, terwijl ze hun droom om professionele basketbalspelers te worden proberen te verwezenlijken. Het is de ultieme film over Amerika, ras, klasse en liefde. De scene die mij altijd zal bijblijven is het moment dat een van de jongens al dribbelend op het veld beseft dat zijn kapotte knie alle dromen voor een andere toekomst onmogelijk heeft gemaakt. De schaduw die dan over zijn gezicht trekt zal ik nooit vergeten.
Ik wil ooit nog eens naar… La Gomera. Een van de Canarische eilanden waar ik bij het eerste bezoek verliefd op ben geraakt. Het ene moment loop je in de bergen, het volgende waan je je op de maan en een uur later verdwaal je in een mistige jungle.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… mijn lenzenspullen. Zonder lenzen en lenzenvloeistof ben ik met mijn kippige hoofd verloren.
Mijn ergste miskoop is… Welke? Heb er genoeg op zolder liggen helaas. Probeer ze altijd weer weg te geven, maar soms wil echt niemand ze hebben. De ergste is een soort dijbeen-press-ding dat ik vijftien jaar geleden gekocht heb. Kom in de tijd die het kost om dat geval op te zetten zo drie kilo aan uit frustratie-eten.
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… het Marokkaanse lijnzaadbrood van mijn moeder vers uit de oven met heerlijk gezouten boter. Maar er is concurrentie: vorig jaar heb ik in Parijs in een van de vele restaurants in Le Marais een risotto met botersaus en salie gegeten die zo hemels lekker was dat ik er drie dagen non-stop over gepraat heb. En nog..
Ik was het gelukkigst toen… mijn dochter geboren werd en elk moment dat ze naar mij kijkt alsof ik de enige op de hele wereld ben. Meestal gevolgd door een gil dat ze een snoepje wil. Nu.
Ik heb het meeste spijt van… alle keren dat ik boos op mezelf was en dat afreageerde op anderen, alle keren dat ik de verkeerde mensen vertrouwd heb – al zou ik niet anders willen zijn, en alle keren dat ik de kleine duivels in mij alle ruimte gaf in plaats van ‘schijt’ te denken.
Ik ben niet bijgelovig, maar… ik zeg altijd Allah ihfad (God verhoede) als ik onheil zie of hoor en klop tegelijk op hout. Hoop mij zo van beide kanten en culturen in te dekken.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Ik ben behoorlijk perfectionistisch, waardoor ik soms in een soort weddingplanner verander.
Ik lieg altijd over… mijn gewicht. Ben regelmatig iets te optimistisch blijkt.
Ik kan me niet beheersen als… Als ik geweld zie. Dan denk ik met mijn 1.58m ruziënde mensen uit elkaar te kunnen houden.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… niks, als ik mij echt geliefd weet.
hassnae[at]aichaqandisha.nl