Ze is een verademing in het columnistenlandschap. Scherp, met humor en tegen de stroom in. Maar Nuweira Youskine is vooral een dierbare vriendin van Aicha Qandisha. Hoog tijd dat het grote publiek haar leert kennen door onze ogen vonden we, maar ook wij werden verrast. We dachten haar zwakke plek te kennen, maar nu blijkt dat we voortaan niet alleen veel chocola in moeten slaan, maar vooral héél veel chips.
Mijn favoriete filmscène is… het lieve konijntje van de dochter van Michael Douglas, borrelend in de kookpan op het vuur. Fatal Attraction. Werd ook laatst weer vertoond door Knevel & Van den Brink in verband met de stalkings-zaak van Heleen Mees. Zo cynisch, zo huiveringwekkend goed getroffen: die onschuld van het kleine dochtertje en het schattige konijntje, terwijl jij als kijker het gruwelijke lot van het konijntje al kent. Die ene scène zegt alles over hoe heftig emoties met de mens op de loop kunnen gaan.
Ik wil ooit nog eens naar… De hemel. Ik zal ongetwijfeld ook een tijdje in de hel moeten doorbrengen, maar dat lijkt me ook goed om de vergelijking te kunnen maken. Eenmaal aangekomen in de hemel, heb ik nog wat vragen aan God te stellen.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… Mag ik alsjeblieft twee dingen noemen? Ten eerste mijn tandenborstel, want ik kan letterlijk niet slapen als ik mijn tanden niet heb gepoetst. Ten tweede een goede pincet. Zodra ik eens ergens een haartje op mijn gezicht voel, ga ik er obsessief aan voelen en heb ik geen rust tot ik het met wortel en tak heb uitgeroeid.
Mijn ergste miskoop is… Die heb ik eigenlijk niet. Ik redeneer maar altijd zo, dat ik het op dat moment blijkbaar wél de moeite waard vond om te kopen. Alles wat meer dan een jaar helemaal ongedragen in mijn kast hangt, gaat naar een inzamelingspunt. Dan is er hopelijk toch nog iemand blij mee en is het dus ook geen miskoop meer.
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… Ja, dit gaat heel cheesy klinken: alles wat mijn moeder maakt. Zij kan zo ongelooflijk lekker koken, in alle stijlen. Het smaakt nog lekkerder doordat zij zelf tijdens het eten ook opeens stralend op kan kijken en zeggen: goh, wat is dit toch héérlijk hè!
Ik was het gelukkigst toen… Ik in Damascus woonde, alweer zo’n tien jaar geleden. De stad, de geuren, de mensen. Het feit dat ik me twee jaar lang puur kon overgeven aan studie en fijn gezelschap was de mooiste combinatie die er bestond en ik realiseerde me dat ook heel goed. Ergens dacht ik, of hoopte ik, dat het leven eeuwig zo zou blijven.
Ik heb het meeste spijt van… Dat ik niet ook rechten heb gestudeerd, naast of na mijn studie islamologie. Om één of andere reden, echt helemaal nergens op gebaseerd, heb ik altijd de illusie gekoesterd dat ik een verdomd goede advocaat zou zijn geweest.
Ik ben niet bijgelovig, maar… Heb een heilig ontzag voor het boze oog. Als ik mezelf betrap op een uitspraak als ‘morgen ga ik een wandeling maken van 20 kilometer en het gaat vast niet regenen,’ of iets dergelijks, dan klop ik altijd even af – desnoods in gedachten – om de kwade geesten te verdrijven.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Dat ik nogal eens ongeduldig tegenover anderen kan zijn. Denk ik dat mensen niet snappen of willen snappen wat ik zeg, dan trek ik me terug, wil het gesprek nauwelijks meer voeren en verbeeld me in stilte dat ik de wijsheid in pacht heb. Naar hè?
Ik lieg altijd over… Volledig tegenstrijdig met de gedachte dat ik een goede advocaat zou zijn, kan ik absoluut niet liegen. Zelfs een white lie zien mensen aan het puntje van mijn neus. Wat ik daarentegen wel heel goed kan, is mijn mond houden over dingen die ik niet aan anderen kwijt wil. Als ik dus ergens niet over wil liegen, spreek ik er gewoon niet over; wel zo gemakkelijk.
Ik kan me niet beheersen als… Ik een zak chips zie. Koekjes, chocola, snoep – allemaal geen probleem, kan ik keurig afpassen wat ik wil eten en dan stoppen. Chips daarentegen, moet de mond in, hele volle bakjes achter elkaar. Ook als dat genot van die eerste paar happen er allang af is. Om niet een enorme kamerolifant te worden, mag ik van mezelf de laatste jaren dus alleen nog maar in het weekend een zak chips kopen.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Tsja, mijn eerste kinderlijke instinct houdt nog altijd vast aan George Clooney, haha. Het scheelt natuurlijk, dat ik op dit moment geen geliefde heb en dat dus gemakkelijk kan roepen. Aan de andere kant: ik ben ook wel eens afschuwelijk verliefd geweest op iemand die vijftien jaar ouder was dan ik, twee koppen kleiner en exact leek op een tuinkabouter. Hem had ik geloof ik nimmer voor George ingeruild. Dus er is nog hoop!
hassnae[at]aichaqandisha.nl