Pascal Vanenburg, redacteur bij De Joop, scherp en grappig Twitteraar én getalenteerd schrijver van het pas verschenen boek De Man die zichzelf in Auschwitz liet opsluiten, een verzameling korte, waargebeurde verhalen die zo bizar zijn dat je het nauwelijks kunt geloven. Dit is uiteraard slechts een amuse, want waar dit boek vandaan kwam, is nog veel meer.
Mijn favoriete filmscène is…
Dat is er sowieso een uit Pulp Fiction, wat mij betreft de beste film die ooit gemaakt is. Ik kan ook geen enkele scène in die film bedenken die ik niet geweldig vind, maar als ik er toch eentje moet kiezen… dan is dat de scene waar Vincent en Jules het koffertje van Marcellus gaan halen bij Brett. Eigenlijk alles wat aan die scène vooraf gaat is al fantastisch. Het gesprek in de auto (“Royale with cheese”), het gesprek over Mia Wallace en de voetmassage. Maar dan in het appartement zelf – van de Big Kahuna Burger tot Ezekiel 25:17 – dat is Samuel L. Jackson op zijn best. Het blijft daarna trouwens gewoon briljant doorgaan. Ik heb geen enkele film zo vaak gezien als Pulp Fiction en ik ga ‘m nú gelijk weer kijken.
Ik wil ooit nog eens naar… Suriname. Mijn familie van mijn vaders kant komt er vandaan, maar zelf ben ik er helaas nog nooit geweest. Alles wat ik ervan weet, de mensen, de natuur, het klimaat, de muziek en natuurlijk het eten… ik kan niet wachten tot ik er eindelijk zelf naartoe kan. Nieuw-Zeeland staat trouwens op een goeie tweede plek, dat lijkt me qua omgeving het mooiste land ter wereld.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… M’n eigen tandpasta. Als ik op vakantie ga of ergens blijf logeren kan ik me prima redden met whatever er voor handen is qua toiletartikelen, maar ik ben enorm eenkennig met tandpasta. Aquafresh white & shine. Al het andere vind ik smerig.
Mijn ergste miskoop is… Een aantal jaar geleden wisselde ik van baan en kwam ik zonder leaseauto te zitten. Met slechts 1400 euro te besteden kocht ik de eerste de beste auto die ik voor dat bedrag kon vinden. Een groene Fiat Punto uit 1997. Hij zag er van buiten uitstekend uit en had behoorlijk goeie speakers. Maar omdat ik verder niks van auto’s weet kwam ik er veel te laat achter dat het een wrak was onder de motorkap. Ik heb er ongeveer anderhalf jaar in gereden. In die tijd heb ik honderden euro’s moeten uitgeven aan de een na de andere reparatie. Ik heb zo vaak langs de kant van de weg gestaan met dat ding, dat ik nog steeds een beetje een trauma heb: bij elke auto daarna denk ik bij elk geluidje dat ik niet direct kan plaatsen dat m’n auto elk moment uit elkaar kan vallen.
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… Eigenlijk al het eten dat mijn Surinaamse oma maakte. Er was wat mij betreft niemand die qua koken ook maar een beetje in de buurt kwam. Als je bij haar door de voordeur stapte, dan kwam je onderweg naar de woonkamer eerst langs de keuken. In mijn herinneringen was ze daar ook altijd. Het eerste wat ik altijd deed was de keuken binnenstapte en nadat m’n oma me fijngeknepen had, tilde ik alle deksels van alle pannen op om te kijken wat erin zat. Daarna at ik alles op wat m’n oma voor me opschepte. Als ik wist dat ik naar haar toe ging, at ik vooraf expres zo min mogelijk om ruimte over te houden. Ze overleed helaas in 2012.
Ik was het gelukkigst toen… Ik mijn zoon voor de eerste keer in m’n armen hield, nu dik 13 jaar geleden. Lekker afgezaagd, maar sorry, dat was het moment.
Ik heb het meeste spijt van… Die klote Fiat Punto.
Ik ben niet bijgelovig, maar… Niks. Ik ben niet bijgelovig, punt. Ik loop onder ladders door en aai zwarte katten op vrijdag de 13de. Ik heb ook geen geluksonderbroek of speciale sokken en als ik zout knoei pak ik gewoon de stofzuiger.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Ik ben niet zo sociaal en nogal op mezelf. In sociale gelegenheden heb ik nogal eens de neiging om me even in m’n eigen wereld terug te trekken. Dat doe ik soms halverwege een gesprek, dan luister ik gewoon opeens niet meer. Lijkt me voor die ander strontvervelend.
Ik lieg altijd over… Volgens mij is er niet echt meer iets waar ik altijd over lieg. Toen ik in een vorig leven nog saaie kantoorbaantjes had loog ik in elk gesprek dat ik graag met mensen werkte. Ik werk helemaal niet graag met mensen, ik ben op m’n best als ik in m’n eentje in stilte aan de slag kan. Ik heb overigens geen hekel aan mensen hoor, zolang ik ze maar niet de hele dag om me heen hoef te hebben.
Ik kan me niet beheersen als… Ik een zak Turks fruit heb. Die moet leeg. Ik begin al na een paar stuks misselijk te worden, maar ik ga koppig door tot de bodem van die zak bereikt is. Daarna ben ik kotsmisselijk en gelukkig tegelijk.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Helemaal niets, ze is fantastisch. We hebben allebei een kind, dus misschien als er ooit iets zou zijn waardoor het beter voor hen is dat we uit elkaar gaan… Maar dat zie ik niet gebeuren, dus ik blijf bij m’n eerste antwoord: helemaal niets, ze is fantastisch.
Hou deze site in de gaten, want heel binnenkort verloten we het boek van Pascal. Kun je niet wachten en wil je er meteen induiken? Bestel het hier voor slechts 15,00.
info[at]aichaqandisha.nl