Hij is een weergaloze schrijver. Verguisd, bewonderd en opgejaagd. Maar Peter Breedveld is vooral ons grote idool. Met zijn Frontaal Naakt heeft hij een uniek, intellectueel podium gecreëerd dat tegen de stroom in zwemt en verder gaat waar de luie journalistiek stopt. Altijd met humor en empathie, bevlogen en met oog voor de schoonheid van het goede leven. Een heerlijke man met een warm, romantisch hart en een boodschap. Daar willen we er meer van.
Mijn favoriete filmscène is… Ik heb zoveel favoriete filmscènes. Buster Keaton die een politieman voor zijn schenen schopt in The Cameraman, het begin van Akira, met die motorbendes die door Neo-Tokyo scheuren, terwijl je die hypnotiserende, opzwepende muziek hoort, beetje gamelan-achtig, van Geinō Yamashirogumi. Bijna alle scènes in Tanpopo, maar vooral die waarin die dandy zich op een oester laat trakteren door een oesterduikster, haar borsten bungelend achter haar natte duikpak, zij snijdt zich, er valt een druppel bloed op die oester, hij eet die oester, zij likt zijn lippen af, er blijft een speekseldraad tussen hun monden hangen. Of misschien toch wel de buikdansscène met de bolbuikige Hafsia Herzi in La Graine et le Mulet. Laatst zag ik voor het eerst Ichi the Killer, met een laconieke boef, maar wel een totale psychopaat, die gespeeld wordt door Tadanobu Asano. Ik kan niet genoeg krijgen van de scènes met hem. Die beleefde hoofdknikjes, zijn charmante glimlach, die geamuseerde blik voordat hij iemand vreselijk veel pijn gaat doen.
Ik wil ooit nog eens naar… Japan. Ja, ik ben al vaak naar Japan geweest, maar ik wil nog vaker, en ik heb eigenlijk alleen maar Kyoto en Tokyo gezien. Ik wil heel Japan een keer doen. Ik wou dat ik een zak geld kreeg van een uitgever om een heel jaar door Japan te reizen, en daar dan een reisgids over te schrijven, zoals Rik Zaal met Spanje heeft gedaan. Japan is het gaafste land ter wereld, met de leukste mensen, de mooiste cultuur en het lekkerste eten ter wereld. Als ik in Japan ben, heb ik momenten van intens geluk. Ik heb er constant heimwee naar.
Er is wel een ander gebied op de wereld waar ik heel nieuwsgierig naar ben, dat zijn die eilandjes in Oceanië. Ik weet daar helemaal niks vanaf, ken ze alleen maar uit films enzo. Als het echt zo paradijselijk is, zou ik daar wel ergens willen verdwijnen.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… Mijn flesje Black Orchid van Tom Ford. Ik vind dat zo’n lekkere geur, met chocola en vanille en wat is het allemaal. Als ik ’s morgens onder de douche stap, komt de geur van de vorige dag los zodra het water mijn lichaam raakt. Ik vind dat fijn. Alle andere dingen, die in een toilettas horen, zoals een tandenborstel enzo, kun je overal kopen.
Mijn ergste miskoop is… Heel wat boeken die ik heb gekocht omdat ‘iedereen’ er zo enthousiast over was. Vooral de Nederlandse literatuur vind ik vandaag de dag om te huilen zo dom, zo oppervlakkig en zo onbeholpen geschreven. Die zelfvoldane behaagziekte waaraan tegenwoordig zoveel Nederlandse schrijvers lijden… Maar soms laat ik me toch weer verleiden tot de aankoop van één of andere gehypte roman en dan denk ik: voor dat geld had ik twee Hemingways kunnen kopen, want daar heb ik ook nog lang niet alles van gelezen. Eigenlijk zou ik alleen boeken moeten kopen die de tand des tijds hebben doorstaan. Maar goed, soms lees ik iets dat nog totaal onbekend is, en dat is dan zo goed, dat ik blijf hopen vaker op zo’n parel te stuiten. Dus ik blijf wel nieuwe dingen kopen.
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… Ik vergeet dat altijd. Ik heb zoveel waanzinnig lekkere dingen gegeten. Tapas in San Sebastian, een vijftiengangendiner bij El Celler de Can Roca en in Nederland aanbid ik de chef van De Lindenhof, Soenil Bahadoer. Maar weet je, ik kan erg genieten van mijn eigen eten. In de loop der jaren heb ik veel dingen opgepikt van de moeders van vrienden en vriendinnen: Indo’s, Molukkers, Surinamers, Spanjaarden, Marokkanen… Ik heb daar een beetje mijn eigen wereldkeuken uit samengesteld. Ik hou van mijn eigen Marokkaanse kip, en van mijn zwartzuur van eend. Ik kan echt lekker, huiselijk koken. Geef me drie ingrediënten en ik maak er iets van waar je je vingers bij opvreet. Nou ja, ik vreet mijn vingers er in elk geval bij op. Jaren geleden gaf ik feestjes met veel eten, alleen maar om mensen van mijn eten te laten genieten. Ze te laten zien hoe goed ik ben. Klinkt opschepperig, maar dat kan me geen reet schelen.
Ik was het gelukkigst toen… Ik begin te geloven dat ik niet zoveel talent heb voor geluk. Ik voel momenten van geluk met mijn geliefde, met mijn kinderen, en soms zelfs met volstrekte vreemden. Er zijn in elk geval altijd andere mensen bij nodig. Ik kan niet alleen zijn, dan maak ik mezelf gek met verwijten en zelftwijfel en alles. Ik voel me rustig bij mijn geliefde, als ik alleen maar bij haar in de buurt ben. Dan ben ik het gelukkigst, want dan voel ik me veilig. Dan ben ik niet zo met mezelf bezig, of met mijn demonen.
Ik heb het meeste spijt van… Dat ik niet gewoon ben gaan doen wat ik echt wilde, en dat is striptekenaar worden. Ik zie nu jongens hun werk op Facebook plaatsen, ik weet niet of ze veel verdienen, maar ze doen wat ze leuk vinden. Ik heb me door ouders en leraren van mijn striptekenambities af laten praten. Journalist wilde ik ook heel graag worden, maar dat is een totale desillusie geworden. Als ik nou correspondent in Japan was geweest, had ik nu waarschijnlijk iets anders gezegd. Maar journalist in Nederland? Wat een afschuwelijke slangenkuil. Waar iedereen elkaar in aanstootgevende domheid probeert te overtreffen.
Ik ben niet bijgelovig, maar… Ik scheld dagelijks God helemaal de tering. Ik geloof niet in God, maar ik heb toch een hekel aan hem. Hij is altijd bij me en hij treitert me, maakt het leven ondraaglijk voor me. Ik weet dat dit verwend is, want vooralsnog is kanker of de dood van één van mijn kinderen me bespaard gebleven en ik heb ook nog nooit honger geleden. Maar ik ben dus goed bekend met Gods biografie en ik vind het een klootzak, kan niet anders zeggen. Welke gestoorde psychopaat eist nou van zijn volgelingen om hun kind te offeren, of neemt ze alles af, bezit en vrouw en kinderen en gezondheid, om een puntje te drukken bij de Duivel? Welke god laat zijn trouwste aanhanger veertig jaar lang met een hele kudde mekkerende zeiksnorren door de woestijn zeulen, om hem op het laatste moment de toegang tot het Beloofde Land te ontzeggen? God dus. Enorme bokkelul. Kan ik niet mee door één deur.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Ik ben mateloos, of hoe noem je dat. Ik kan niet één koekje eten, ik vreet altijd het hele pak leeg. Ik drink altijd de fles wijn helemaal leeg en wil er dan nog één. Als ik ergens enthousiast over ben, bijvoorbeeld een tijdje geleden oude horrorfilms, laat ik alles vallen en ben ik alleen nog daar mee bezig. Als ik verliefd word, veroorzaak ik desnoods natuurrampen om het object van mijn verliefdheid te krijgen. Ik word altijd obsessief en dat is heel erg vermoeiend en frustrerend. Want als ik minder koekjes at, en minder wijn dronk, hoefde ik niet zoveel te sporten, wat ik háát.
Ik lieg altijd over… Seks. De waarheid vertellen over seks brengt je altijd in moeilijkheden, dus dat. Verder kan ik helemaal niet liegen. Ik wou dat ik het kon, want de waarheid vertellen over wát dan ook brengt me steeds weer in grote moeilijkheden. Liegen is verplicht. Wie niet liegt, ligt eruit.
Ik kan me niet beheersen als… Ik de billen van Hassnae zie. Of haar borsten. Ik kan gewoon helemaal niet van haar afblijven. Ik moet haar aanraken, in haar knijpen en kneden. Ze kan niet rustig voorbijlopen.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Helemaal nergens voor. Dat is heel braaf en ik had allerlei ‘leuke’ antwoorden bedacht, zoals een volle bos haar, maar ik kan niet zonder mijn geliefde. Ik wil niks zonder haar, vind het niet leuk, saai, niks aan. Ik wil haar nooit meer kwijt.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
2 Reacties op “Aicha’s Twaalf: Peter Breedveld”