Quinsy Gario is een van de meest besproken mensen van het moment. Maar hij is méér dan de Zwarte Piet-discussie. Hij heeft de Hollandse Nieuwe Theatermakersprijs 2011 gewonnen, twee dichtbundels geschreven en presenteert zijn eigen radioprogramma ‘Roet in het Eten’. Hoogste tijd dus om Quinsy aan Aicha’s Twaalf te onderwerpen.
Mijn favoriete filmscène is… wanneer Julia Roberts met een geschenk de reisboekenwinkel van Hugh Grant binnenloopt in de film Notting Hill. De scène vind ik zelf zo sterk omdat ze constant onderbroken worden. Door een klant die de winkel binnenkomt op zoek naar fictie en door de moeder van Grant. Het is een echo van het verhaal van de hele film. Een onderbreking van het gangbare en verwachte en de strijd voor en tegen wat liefde met zich mee kan brengen. De scène draait om de acceptatie van boetedoening en opkomen voor je eigenwaarde. En ook hoe werelden kunnen clashen. Tuurlijk, twee werelden vol met privileges maar toch. Het moment dat zij met haar gigantische glimlach, en een kloppende ader op haar voorhoofd, een traan laat terwijl ze hem smeekt om haar nog een kans te geven is pijnlijk en sterk tegelijk. En terwijl je als kijker loopt te schreeuwen dat Hugh een ‘daft prick’ is voor het afslaan van haar smeekbede, omdat hij bang is nog een keer door de grond geboord te worden, komt even later Rhys Ifans dat zeggen.
Ik wil ooit nog eens naar… het dorpje genaamd Gario in De Centraal Republiek van Afrika. Tijdens een onderzoek voor een kunstwerk over de migratiegeschiedenis van mijn familie – ik heb een Deense betovergrootvader – had ik voor de lol m’n naam gegoogled en kwam toen achter het bestaan van dat dorpje. Dat is dan ook input geworden voor mijn nieuwe voorstelling A Village Named Gario.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… iets te hebben vergeten.
Mijn ergste miskoop is… een videoband van de film Ichi The Killer.
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… de bruine bonensoep van m’n tante Rosabel, tanchi Bella, op Curaçao. Ik probeer ‘t al jaren te evenaren, maar misschien is het ook omdat zij het maakt dat ik het zo lekker vind. Bij haar is het altijd een gezellige komen en gaan van neven, nichten, tantes, ooms en van alles en nog wat. Zij is de partyplanner van de familie en wanneer je een hap neemt van haar bruine bonensoep, en dat scheutje kokosmelk je smaakpapillen overrompelt, dan is op dat moment alles goed in de wereld.
Ik was het gelukkigst toen…. de dokter vertelde dat mijn moeders borstkanker weg was.
Ik heb het meeste spijt van… het moment dat ik een dierbare vriendin vertelde dat ik verliefd op haar was. Sommige speciale vriendschappen moet je gewoon vriendschappen laten, ook al ben je in Parijs en heb je net samen crêpes au nutella gegeten. Ik ben nogal koppig en denk de hele wereld aan te kunnen en soms wint de wereld. Het heeft wel uiteindelijk tot mijn theaterstuk The Principles of Certainties geleidt. Dus misschien is spijt het verkeerde woord.
Ik ben niet bijgelovig, maar… ik geloof niet in toeval.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… snoepen. Vooral Lonka nougat blokken.
Ik lieg altijd over… of het goed met me gaat. Ik help liever anderen dan dat ik zelf hulp vraag of accepteer en laat dus niet al te snel doorschemeren of er iets aan de hand is of niet.
Ik kan me niet beheersen als… ik een voetbalwedstrijd kijk. Ik leef dan zo mee met het team waar ik voor ben dat ik spontaan begin te roepen tegen het scherm.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… niks in de wereld. Ik zat haar wel hiervoor te plagen dat ik haar voor repen witte chocola zou dumpen toen ik haar de vragen liet zien. Wat zij dus niet weet is dat elke zoen van haar mij doet denken aan witte chocola. En als je daar gek op bent ga je dat niet loslaten. Of ben ik er nu extra gek op door haar?
hassnae[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Aicha’s Twaalf: Quinsy Gario”