foto’s: © Annelies Verhelst
Roos van Rijswijk schrijft columns, onder andere in Ad Valvas, het blad van Vrije Universiteit Amsterdam, artikelen, treedt op en ze is mede-oprichter en jurylid van de J.M.A. Biesheuvelprijs voor de beste korte verhalenbundel. In het voorjaar van 2016 debuteert ze met haar langverwachte roman. Tot die tijd kun je je vermaken met haar blogs.
Mijn favoriete filmscène is… In Any Way the Wind Blows van Tom Barman zit een scène die ik niet begrijp, en vreemd genoeg is dat precies de scène die me steeds bijblijft. Een man en zijn assistente lopen op straat, hij loopt achter haar. Iedereen kijkt naar die vrouw. Zij kijkt terug. Ondertussen hoor je geweldige muziek, de hele soundtrack van die film is mooi. Het beeld op zich is niet onbegrijpelijk trouwens, maar ik ben er nog steeds niet helemaal uit wat de scène in die film doet.
Ik wil ooit nog eens naar… Chicago in de lente. Ik ben er twee keer geweest en allebei de keren was het hartje winter. Keiharde wind en metershoge sneeuw en een weeralarm dat iets serieuzer genomen moet worden dan die code oranje’s hier. Een fantastische stad, misschien wel omdat ik voornamelijk bezig was met schuilen in rare koffietentjes in studentenwijken en als ik weer eens verdwaalde door al die sneeuw, op industrieterreinen of aan bevroren water. Het was erg geborgen. Ik ben benieuwd hoe het met zachter weer is daar.
Iets haalbaarder: ik wil ook een keer naar Schiermonnikoog. Het was één van de lievelingsplekken van mijn wijlen oma en ik denk al tien jaar: daar moet ik een keer heen. Maar het komt er steeds niet van.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… Ik heb geen toilettas. Als ik op vakantie ga doe ik mijn tandenborstel in een boterhamzakje en mijn lenzendoosje in een vakje. Zonder die lenzen ben ik compleet hulpeloos.
Mijn ergste miskoop is… Klassieker: een sportschoolabonnement. Na een keer of vijf durfde ik niet eens meer naar binnen uit ongemak, terwijl het echt een heel relaxte sportschool is. Volgens mij heb ik gewoon een sportschoolfobie. Was ook nergens voor nodig verder, want in mijn vrije tijd stap ik veel liever op m’n racefiets.
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… In Leipzig zit tussen de kraakpanden een vegetarisch restaurant, Zest, waar ik samen met mijn vriend zo lekker heb gegeten dat we bijna op tafel stonden te dansen. Echt álles was om te huilen zo goed. Op onze kromduitse lofuitingen reageerde de serveerster met een laconiek: ‘tsja, mensen uit heel Duitsland rijden voor ons om’.
Een gedeelde eerste plaats gaat naar de fameuze kaasfondue van Café Bern in Amsterdam, liefst in combinatie met de knoflooksalade en een fles wijn. Tot drie dagen erna vallen insecten en vogels uit de lucht door de walm die je uitstoot, maar dat is het helemaal waard. Ik ga er samen met een tante en een nicht minstens drie keer per jaar heen om ons vol te stoppen.
Ik was het gelukkigst toen… Je moet hier even een kitscherig strijkkwartetje bij denken hoor: maar eigenlijk altijd als ik met goede vrienden of familie ben, eventueel gecombineerd met lekker eten, goeie muziek.
Ik heb het meeste spijt van… Sommige dingen zijn wel jammer, bijvoorbeeld dat ik weinig risico durfde te nemen uit angst dat alles voor altijd mis zou gaan. Als ik wat minder veilige keuzes had gemaakt, was ik nu misschien wel heel andere dingen aan het doen – meer kunst, meer spektakel, geen idee. Maar spijt: niet echt. Het is niet dat ik nu geen kant meer op kan, tenslotte.
Ik ben niet bijgelovig, maar… Ik ga altijd van het ergste uit, alsof het een natuurwet is. Slaat helemaal nergens op.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Dat zijn er best veel, heel menselijk kortom, maar om iedereen daar nu op te gaan wijzen is ook weer zoiets. Maar vooruit: ik ben tamelijk lui, geloof ik, en ik ouwehoer veel te veel.
Ik lieg altijd over… Volgens mij ben ik een open boek. Geen heilig boontje natuurlijk, maar iets waar ik consequent over lieg kan ik niet bedenken.
Ik kan me niet beheersen als… Iemand zichzelf meer waard vindt dan een ander, en zich daarmee het recht verleent mensen te gaan kleineren of buiten te sluiten.
Ik kan me overigens ook niet beheersen bij kinderachtige verboden. Mag je niet op het gras staan, moet ik het gewoon even doen.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Ik doe weer even een beroep op het strijkkwartetje: niks en niemand.
hassnae[at]aichaqandisha.nl