foto’s: © Annelies Verhelst
Sanne Terlingen is een van de weinig overgebleven onderzoeksjournalisten, lijkt het wel. Ze werkt nu bij InContxt, maar maakte vooral naam toen ze voor OneWorld een grote reportage schreef over kindermisbruik door een Nederlandse miljonair in Ghana. Voor dat verhaal, en andere, won ze onlangs de publieksprijs van de Tegel.
Mijn favoriete filmscène is… Dat hangt af van mijn stemming. As good as it gets is een film waarbij ik altijd blijf hangen als-ie op tv is. Met dat prachtige compliment van schrijver Melvin (Jack Nicholson) aan serveerster Carol (Helen Hunt): ‘You make me want to be a better man’.
Die zin werd overigens bij de begrafenis van Nelson Mandela goed gejat door president Obama (‘And while I will always fall short of Madiba’s example, he makes me me want to be a better man’). Alleen vervolgde Obama daarna zijn speech, terwijl schrijver Melvin zijn eigen glazen ingooide door op te merken dat hij serveerster Carol alleen mee op reis had genomen in de hoop dat ze zijn homoseksuele buurman zou verleiden.
Ik wil ooit nog eens naar… Japan. Ik heb veel gereisd, maar die reizen ook vaak gecombineerd met werk. Naar Japan wil ik voor mezelf, dat land heeft me altijd al gefascineerd. Net als Schotland, iets dichter bij huis. Bolivia staat ook op mijn reislijstje. Mijn beste vriendin is daar verongelukt, tijdens het beklimmen van de Huayna Potosi. Ze was diep onder de indruk van de avonturen die ze de weken daarvoor had beleefd, en had wat plekken gemaild die ik ‘zeker eens moest bezoeken’. Dat wil ik heel graag doen, maar ik zie er ook tegenop.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… Waterproof mascara. Dat doe ik eigenlijk iedere ochtend snel op voordat ik naar mijn werk ga.
Mijn ergste miskoop is… Ik kan zo niks bedenken. Hoewel… mijn ene korte zwarte jurkje trek ik niet meer zo snel aan. Dat bleek een iets te goede koop, toen *belangrijke meneer* later via zijn secretaresse liet weten dat hij zich dat meisje in dat korte rokje nog ‘zeer levendig kon herinneren’.
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… Een bruin broodje met oude kaas na vijf maanden rijst met saus in Ghana. Oh, en laat ik de paddenstoelenrisotto van mijn vader en de curry’s van Thor op het eiland Koh Chang in Thailand niet vergeten… De lekkerste cocktail dronk ik in Berlijn. Ik was net zestien en bestelde na een heftige puberruzie met mijn beste vriendin een grote rode goedmaakcocktail met geschaafd ijs. Lekker! Maar geen idee wat ’t nou was. Mijn vriendin is later nog eens teruggegaan naar de Alexanderplatz, maar heeft de cocktail (en het café) van destijds niet teruggevonden.
Ik was het gelukkigst toen… Mijn vriend en ik trouwden. Dat was op zich al mooi, maar dat onze families en vrienden erbij waren om dat moment met ons te delen, maakte de dag compleet. Ik ben ook on top of the World als ik een artikel af heb. Al dat gezwoeg en gemopper van de weken ervoor is dan vergeten. Maar dat is adrenalinegeluk. Het geluk dat ik op onze trouwdag ervoer was dieper, een soort intense tevredenheid.
Ik heb het meeste spijt van… Ik krijg vaak de vraag of ik spijt heb van mijn onderzoek naar Arthur Paes, omdat dat verhaal zo’n enorme nasleep heeft gekregen. (Inclusief rechtszaken en intimidatie.) Dat heb ik niet. Alle stappen die ik in mijn leven heb gezet, hebben ervoor gezorgd dat ik mezelf heb ontwikkeld en daar ben ik blij om. Ik heb er wel spijt van dat ik dat ‘vroeger’ nog niet doorhad. Ik ben door m’n studie heen gelummeld en heb vakken gevolgd om voldoende studiepunten te halen (Spanje in de 16e eeuw), terwijl ik toen juist de tijd en ruimte had gehad om te experimenten en in onderwerpen te duiken zonder dat ik daar mijn hypotheek mee moest verdienen.
Ik ben niet bijgelovig, maar… Nee, ik ben echt niet bijgelovig. Ik heb zelfs een voorliefde voor zwarte katten.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Dat ik een betweter ben. Ik wil ook altijd winnen bij Triviant, en als dat niet lukt ligt dat aan de vragen, niet aan mij.
Ik lieg altijd over… Mijn lengte. Ik heb ooit op mijn paspoort laten zetten dat ik 1.60 meter ben. In werkelijkheid ben ik 1.58. Maar ik draag altijd schoenen met hakken om die paar centimeters te compenseren.
Ik kan me niet beheersen als… Ik ben sowieso niet zo goed in me beheersen. Maar echt woest word ik van onrecht. Dat dingen soms niet gaan zoals ik wil, of zoals mensen willen, dat is helaas zo. Maar ellende opdat iemand anders daar beter van wordt – daar komt onrecht vaak op neer – daar kan ik me enorm over opwinden. Net als over kortzichtigheid. Misschien omdat ik echt niet snap dat mensen vervolgens nog lekker kunnen slapen.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Niets, niemand. Nee, echt niet. Ik heb voor mijn man gekozen en ik vind het heel bijzonder om samen herinneringen op te bouwen. Dat gooi ik niet zomaar weg als het gras elders groener lijkt.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Aicha’s Twaalf: Sanne Terlingen”