Als je vliegtuig een noodlanding moet maken omdat het landingsgestel niet werkt, en je vliegt al uren rondjes boven Toledo omdat het maar niet lukt een landingsbaan vrij te krijgen, kán de sfeer aan boord erg grimmig worden. De kans dat je dit avontuur niet overleeft, is immers niet denkbeeldig.
Gelukkig zijn alle stewardessen én de economy class-passagiers van vlucht 2549 richting Mexico Stad in slaap gedrogeerd en is het welzijn van de passagiers in handen van drie idiote maar verder volstrekt onverstoorbare nichten. In plaats van de passagiers voor te bereiden op de noodlanding, doen ze drugs in hun cocktails, voeren ze een campy playbackact op (I’m so excited van de Pointer Sisters – godzijdank niet I will Survive) hangen ze de slet uit en horen ze de passagiers in de business class uit.
Vrolijke promiscuïteit
U had het al geraden: dit móet een film van de Spaanse regisseur Pedro Almodóvar zijn. Los Amantes Pasajeros, dat is de titel, begint meteen lekker met de openingscredits in een zonnig, kleurrijk retrostijltje. Het vrolijke gevoel laat je in het volgende anderhalf uur niet meer los.
Zelfs als één van de passagiers, een paranormaal begaafde vrouw, voorspelt dat dit avontuur zal eindigen met bloed en in een witte wereld waar alles goed is en de mensen niet meer tegen elkaar liegen (en met haar ontmaagding), kan dat de pret niet bederven. Ook de piloten zijn meer bezig met het ontdekken van hun eigen homo- en biseksualiteit dan met het veilig aan de grond krijgen van hun vliegtuig. Iedereen leert elkaar grondig kennen, het feest eindigt in een warm bad van vrolijke promiscuïteit en dan wordt het nog even spannend aan het einde, als het vliegtuig eindelijk kan landen.
Ik ga altijd met tegenzin naar elke nieuwe film van Almodóvar – ik heb eigenlijk een hekel aan camp – terwijl ik nog nooit een film van hem heb gezien waarmee ik me niet vreselijk heb vermaakt. Alleen al de liefdevolle manier waarop hij altijd vrouwen in beeld brengt, maakt al zijn films de moeite waard.
Retestrak geregisseerd
Los Amantes Pasajeros is wat mij betreft extraspeciaal (met de potentie om een cultfilm à la The Rocky Horror Picture Show te worden) omdat Almodóvar de campfilm opnieuw uitvindt, zonder dat hij eigenlijk iets noemenswaardig vernieuwt. Integendeel: ik geloof dat in deze film álle nichtencliché’s de revu passeren: de valse grappen, de nichterige maniertjes, de schokkend eerlijke homo, de homo die hunkert naar vastigheid, de homo die zich bemoeit met andermans relaties en de kasthomo en de strak gechoreografeerde zang en dans-act, er is niets vergeten. En toch laat Almodóvar het lijken alsof-ie de eerste is, die dit doet.
Nou ja, hierin verschilt Almodóvar van alle andere campregisseurs: ook deze film is weer retestrak geregisseerd. Ik heb geen lelijk dingetje kunnen ontdekken. Beeld, kleur, belichting, montage, alles klopt en is van een ontroerende schoonheid. Het acteurwerk van iedereen is vlekkeloos en de dialogen zijn briljant, vreselijk ordinair, obsceen en absurd hilarisch.
Natuurlijk krijgen we hier een wereld voorgeschoteld die niet echt bestaat. De ideale wereld van de progressieve Europeaan, waar exen begripvol zijn, iedereen tolerant is en niemand het wat kan schelen dat je homo bent, waar alle homo’s een innemende persoonlijkheid hebben en waar je af en toe best high mag worden en waar huurmoordenaars weigeren vrouwen te vermoorden.
Maar tijdens het anderhalf uurtje Los Amantes Pasajeros klopt het allemaal en leef je gewoon een tijdje in een universum waar Almodóvars wetten gelden.
En was dat in het echt ook maar zo.
Los Amantes Pasajeros draait vanaf morgen in een select aantal bioscopen.
peter[at]aichaqandisha.nl