foto’s: Rebecca van Putten. Opening Amsterdam Art Fair
Als buitenstaander in de kunstwereld vond ik het een feest om naar de Amsterdam Art Fair te gaan. Een echte kunstkenner ben ik niet. Wel weet ik wat ik mooi of niet mooi vind en vooral welke kunst me raakt. Opgegroeid in Den Haag met het Gemeentemuseum om de hoek ben ik wel vanaf jonge leeftijd in aanraking gekomen met kunst. Daarom vond ik het ook bijzonder dat het openingswoord mede door Wim van Krimpen (de oud-directeur van het Gemeentemuseum en organisator) werd gedaan. Alsof twee werelden ineens samen kwamen.
Een vergelijking tussen de KunstRAI en de Amsterdam Art Fair kan ik niet maken. De KunstRAI (of andere kunstbeurzen) heb ik nooit bezocht in de veronderstelling dat ik er niets te zoeken heb. Het behoorlijk vastgeroeste idee dat ik kunst alleen kan bekijken in een museum heb ik inmiddels losgelaten.
Popcorn and Sakura 2015) van Morgan Betz
De oude Citroën garage als locatie voor een kunstbeurs is echt geweldig. Het deed me denken aan dingen die je over steden als New York en Parijs leest waar op de meest ongebruikelijke locaties kunstmanifestaties worden gehouden. Dat gaf Amsterdam Art Fair voor mij meteen een kosmopolitisch tintje.
Woody Allen
Dit gevoel werd meteen bevestigd toen ik de Citroën garage binnenliep. Alleen al het aparte gevoel om via de oprit waar vroeger de auto’s naar boven werden gereden naar de expositieruimte te lopen. Daarna ben ik langs de stands gaan zwerven. Een belevenis. Buiten het werk van voor mij bekende kunstenaars was het ook een kennismaking met minder bekende kunstenaars. Riette Wanders, Sander UitdeHaag, Frank Ammerlaan (ik heb iets met rode schilderijen). .. Ook bijzonder om het werk van Araki nu eens van dichtbij te zien.
Alluring Hell van Nobuyoshi Araki
Na de speeches van Wim en Krimpen en Beatrix Ruf sloop ik even naar buiten om een sigaret te roken en werd tot mijn stomme verbazing aangezien voor… Beatrix Ruf! Achteraf had ik spijt dat ik niet gewoon ‘ja!’ zei toen gevraagd werd of ik de directeur van het Stedelijk was. Nu was ik vast allerlei interessante ontmoetingen misgelopen en misschien champagne. Volgende keer toch maar wat slagvaardiger te werk gaan.
De hele sfeer op Amsterdam Art Fair deed mij denken aan een film van Woody Allen. En dat bedoel ik echt positief want ik ben een fan. Door de bijzondere locatie, de manier waarop alles was ingedeeld, mensen met kennis van zaken die gesprekken met elkaar aanknoopten over de aanwezige kunst… Het had iets heel bijzonders. Omdat ik alleen was kreeg ik goed de kans zowel kunst als aanwezigen stilletjes te observeren. Voor mij had het iets bruisends. Ook gaf het mij het gevoel dat Amsterdam echt bij de grote wereldsteden hoort waar van alles gebeurt en kunst een belangrijk onderdeel van het leven in de stad is.
The office (1994) Ruud van Empel
Mooie en vernieuwende kunst
Voelde ik mezelf in eerste instantie een fraud met mijn perskaart (wat deed ik hier tussen al deze kunstkenners?), al snel voelde ik me volledig op mijn gemak vanwege de waanzinnige atmosfeer.
Eigenlijk zou het het mooist zijn als de Citroën garage de definitieve locatie voor Amsterdam Art Fair zou worden. Het zou dan moeten blijven zoals het nu is met nog duidelijke sporen van de oude functie van het gebouw. Dat geeft het een underground sfeer, een plek waar spannende en vernieuwende dingen gebeuren. Het allermooist zou natuurlijk zijn als dat gecombineerd zou kunnen worden met ateliers voor kunstenaars die dan daarna hun werk weer op de kunstbeurs zouden kunnen presenteren. Of werkplekken voor Artists in Residence. Maar nu denk ik natuurlijk veel te ver vooruit. Voorlopig is het al mooi dat Amsterdam Art Fair met veel spannende, mooie en vernieuwende kunst op deze locatie plaats heeft kunnen vinden.
Contort yourself van Parra
De komende tijd ga ik me verdiepen in alle kunst die ik ontdekt heb. En bij de volgende editie van Amsterdam Art Fair ben ik er beslist weer bij.
rebecca[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Amsterdam Art Fair”