Arab lives matter

Some bodies are global, but most bodies are local, regional, ‘ethnic’.

Het verdriet van de Libanees Joey Ayoub over de bombardementen in Parijs en om die in zijn eigen Beiroet, een dag eerder, werd ditmaal breed gedeeld. Gelaten legde hij zich neer bij fenomeen dat Westerse slachtoffers meer verontwaardiging en medeleven wekken dan Arabische. Maar vele anderen zetten vraagtekens bij deze dubbele standaard.

Journalist Jamiles Lartey van The Guardian tweette over het gevaar van het vergelijken van verdriet na een aanslag. Volgens hem moet je mensen hun verdriet gunnen en is het niet mogelijk om over alles constant even verontwaardigd te zijn. Hij vergelijkt de kritiek ook met de actie All lives matter als reactie op Black lives matter. Die laatste actie wordt ermee onderuit gehaald, zegt Lartey, omdat het er bij Black lives matter juist om gaat dat zwarte levens ook tellen, net als blanke levens.

Grief shaming
Een andere journaliste van The Guardian, Ellie Mae O’Hagan, twitterde het volgende:

Grief shaming people over their reaction to Paris will not make them more sympathetic to deaths in the Arab world. Reactions to tragedies are, to an extent, determined by structure. The trick is to make people care about Arabs while they are still alive.

Arabieren moeten dus sympathie zien te wekken wekken als levende Arabieren, niet als dode. Alleen zegt O’Hagan er niet bij hoe Arabieren dat precies moeten doen, als de wereld oren, ogen en het hart ostentatief gesloten houdt voor Arabierenleed. Met alle fouten en misstanden die er zijn, loopt de Arabische wereld in ieder geval op één gebied voor op de Westerse: de mensen en de media staan open voor de kunst en cultuur uit andere landen. Arabieren kennen onze sterren, onze films, onze sporters. Daar halen ze hun neus niet voor op. Daar kijken ze niet op neer.

Menselijke proefdieren
De Westerse cultuur krijgen ze als vanzelfsprekend mee in hun opvoeding. Hoe anders is het hier in het Westen, waar de interesse voor de menselijke kant van de Arabische regio nog altijd minimaal is, tenzij er ergens een rel is waar ze zich dan hier om kunnen verkneukelen.

Libanezen en andere Arabieren die vragen waarom hun verdriet niet telt, maken zich niet schuldig aan ‘grief shaming’. Ze bagatelliseren het verdriet van nabestaanden niet. Het enige wat ze vragen is: “waar blijft het medeleven met ons?”

Een zeer legitieme vraag van mensen in een regio die als een laboratorium door het Westen wordt gebruikt. De Arabische bevolking wordt gebruikt als proefdier, niet alleen door haar eigen despoten, maar ook door Westerse regeringsleiders met hun immorele projecten als martelvluchten en stoelendansen met wrede dictators, die steevast resulteren in interne conflicten en allesvernietigend geweld.

Arabische joie de vivre
De gewone mensen betalen de prijs. Zij staan vooraan in de strijd. Zij offeren zichzelf en hun kinderen op; óók en vooral in het gevecht tegen de terroristen die zich iedere keer met een andere naam tooien maar altijd hetzelfde doel nastreven: macht en sadistische heerschappij.

En ja, natuurlijk, je kunt je niet om alles druk maken, je kunt niet elke dag een vlag uit de virtuele kast pakken en met sommige mensen voel je je nu eenmaal meer verwant, maar dat betekent niet dat Arabieren minder sympathie verdienen, of dat ze hun mond maar moeten houden. Denkt u dat ze alleen in Parijs van terrasjes houden, dat Arabieren niet willen genieten van het leven of zo? Boek eens een ticket naar de regio en ervaar daar ook eens de Arabische joie de vivre.

Deze schreeuw om erkenning van de Arabische menselijkheid zou je Arab Lives Matter kunnen noemen. Eindelijk schoppen Arabieren het boetekleed van zich af en vragen, eisen gelijkwaardigheid en wederkerigheid. Het heeft iets Westers-suprematistisch om hen dat kwalijk te nemen, en het is nogal misplaatst en onsmakelijk.

hassnae[at]aichaqandisha.nl