Gisteren keek ik bij toeval naar een compilatie van de zojuist afgelopen talentenshow Arabs Got Talent, uitgezonden door MBC. Ik had al eerder stukken gezien en vond het aanbod van talent maar matig dit jaar. Er waren ook wat van de afgewezen kandidaten te zien, mensen die om onbegrijpelijke redenen dachten een greintje talent te bezitten. Sommigen lieten zich niet zomaar wegsturen, zoals een stoere Libanese hiphopster die stug bleef rappen hoewel ze al vier keer was weggestemd. En dan was er een welig behaarde Libanees die na zijn afwijzing ging joejoeën en zijn oma erbij haalde. Lachen natuurlijk.
Heel vrolijk werd ik van een bizarre act van drie jonge mannen verkleed als ouwe knarren in hun abayas die hip muziek maakten en dansten. Ze droegen maskers om oud te lijken en hoewel me nu niet duidelijk was wat hun speciale talent was, behalve dan overtuigend keten, vond ik ze toch leuk. Misschien omdat je wéét dat er onder die saaie abayas drie lekkere lijven schuil gaan die een goed potje kunnen dansen. En wel meer dan dat.
De drie hebben het tot de finale gehaald, maar daar legden ze het, onder andere, af tegen de winnaars: de Syrische dansgroep Sima. Hun winnende choreografie laat aan duidelijkheid niks te wensen over: het Syrische drama in een dans gevat.
In afwachting van de volgende Arab Idol, X- factor of The Voice, kunnen de kijkers zich ledig houden met andere talentenshows. Talentenjachten, het Arabische televisielandschap is er ook al mee bezaaid. De globalisering van de media. Maar zolang er geen Blokker of Hema op Hamra street in Beiroet opent en ook Dubai nog geen V&D kent, blijft er hoop dat er nog wat van de lokale authenticiteit bewaard blijft en niet alles overal een eenheidsworst wordt -ondanks de onontkoombare Starbucks en McDonalds.
hassnae[at]aichaqandisha.nl