Glitter, glamour en een overdaad aan Libanese schonen afgelopen zondag tijdens de eerste Arouwad Awards in Beiroet.
Je zult je de lichtelijke ongerustheid kunnen voorstellen: Beiroet, Libanese vrouwen en beroemdheden, rode loper en dan daartussen mijn aardse verschijning met al mijn hardnekkige, maar ook liefdevol gevoede rondingen.
‘Wil je geen make-up op’, flapte de jonge kapper die mijn haar had gedaan eruit toen ik uit de lift stapte. Een minuutje later merkte mijn gastvrouw verschrikt op dat ik niet opgemaakt was. Voor mijn doen was ik opgedoft: kanten jurkje, hakjes van Bruno Magli, tasje van Chanel, ring en bracelet van Tiffany’s, lipstick van Tom Ford en mascara van Dior. Wie zelfvertrouwen wil, moet niet naar Beiroet.
Achter-de-schermen-hysterie
Ik was er op uitnodiging van kunstenaar Tarik Sadouma wiens beeld zou worden geveild tijdens de speciale avond die uitgezonden wordt door MTV Libanon. Mij was gevraagd iets te vertellen over het beeld van Tarik – maar dan niet wat ik zelf had voorbereid. Terwijl de persattaché van de organisatie ’s middags een hamburger naar binnen werkte, kreeg ik aanwijzingen wat te zeggen.
De avond zelf was er een van overdaad, Arabische ongeorganiseerdheid en achter-de-schermen-hysterie. Mijn praatje en de presentatie van het beeld stonden gepland voor het eind, maar al vroeg in de avond kwam de persattaché schreeuwend naar me toe dat ik op moest.
En toen stond ik daar. Ik hoorde mezelf, maar nog luider was het publiek dat met elkaar in gesprek was aan de grote dinertafels. Een aantal mensen keek me aan, voor hen bleef ik praten, terwijl het stemmetje in mijn hoofd zich afvroeg wat ik daar deed.
Erkenning
Na de introductie van het beeld, kreeg ik van de spreekster een prijs uitgereikt voor mijn werk over de Arabische wereld. Ik had een dankwoordje over de grensverleggende kracht van kunst en cultuur en de internationale erkenning waar Arabische sterren zo naar talen.
Maar de persattaché had erop aangedrongen dat ik alleen dankjewel zou zeggen. En dat deed ik dus ook. Met het gevoel onzichtbaar te zijn geweest, ging ik terug naar mijn tafel.
Ik at van het eten, ik vermaakte me met de andere tafelgasten. Ik poseerde met de groep winnaars aan het eind van de avond. En al die tijd voelde ik me onzichtbaar. Ondanks dat andere laureaten en gasten naar me toe kwamen, hun waardering uitten en in contact wilden blijven.
Pas toen ik de stortvloed aan ontroerende Twitterreacties zag en de foto’s en verslagen in de Arabische pers, drong het eindelijk tot me door. Ik had zomaar een prijs gewonnen voor mijn stukken over de Arabische wereld. Niet in mijn eigen Nederland, maar in een Arabisch land. In Libanon. Erkenning. God, wat was ik dankbaar.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
7 Reacties op “Arouwad Award”