Dankzij de Nederlandse versie van QI leerde ik Arthur Japin kennen. Hij, de schrijver, presenteerde het veel te vroeg gestopte programma. Ik vond hem zo charmant dat ik besloot een van zijn boeken te lezen en sindsdien ben ik fan. Hij is voornamelijk bekend als schrijver van historische romans, maar zijn laatste boek, De man van je leven, is fictie. Houd Aicha Qandisha in de gaten, want binnenkort staat hier een uitgebreid interview met Japin.
Mijn favoriete filmscène is… uit The Sound of Music, waarin Julie Andrews voor het eerst naar de familie Von Trapp gaat. Ze zingt: ‘I have confidence in me.’ Eigenlijk durft ze helemaal niet, ze komt net uit een klooster, heeft nooit iets gedaan en gaat dan naar een kapitein met zeven kinderen die ze moet opvoeden. Maar door dat lied krijgt ze moed. En aan dat lied heb ik als kind ontzettend veel gehad, omdat ik ook een heleboel dingen niet durfde. Ik heb het vaak in mijn hoofd gezongen als ik ergens heen moest waar ik niet heen durfde, zoals naar school.
Ik wil ooit nog eens naar… Hawaii, want dat heb ik net zitten bekijken. We gaan volgend jaar naar Maui en Polynesië. Ik weet er eigenlijk helemaal niks van. Ben (Japins partner) moet daar zijn voor onderzoek voor zijn volgende boek en ik denk: dan ga ik mee.
Mijn toilettas is niet compleet zonder… Tandenborstel.
Mijn ergste miskoop is… Toen ik het boekenweekgeschenk schreef, in 2006, moest ik het boekenbal openen. Ik heb een kostuumontwerper een kostuum laten maken. En kort daarna viel ik enorm af. Dus ik kan het nooit meer aan en het was best wel heel duur. Dus misschien is dat wel mijn ergste miskoop.
Het lekkerste wat ik ooit geproefd heb is… Muhammara. Dat vinden wij hier in huis het allerlekkerste. Het is een Iranees gerecht. Het zijn onder andere paprika’s, granaatappelsap, koriander… Het is een soort pasta, die je met brood eet. En dat is zo rijk aan smaak, echt een soort explosie in je mond.
Ik was het gelukkigst toen… Ik ben altijd ontzettend gelukkig in het theater. Het maakt me niet uit wat er gespeeld wordt, maar de sfeer van het theater: een afgesloten wereld, een soort alternatieve werkelijkheid, dan ben ik op mijn gelukkigst. En dan het liefst in Londen, want daar heb ik de fijnste herinneringen aan.
Ik heb het meeste spijt van… Ik ben opgegroeid tussen mensen die altijd van alles spijt hadden, dus ik heb heel jong besloten dat ik nergens spijt van zou hebben. Het een is wel leuker dan het andere, maar ik wil heel bewust alles proberen. En als je die instelling hebt, dan heeft het geen zin om daarna spijt te hebben. Je hebt gedaan wat je wilde, ook wanneer het tegenvalt.
Ik ben niet bijgelovig, maar… Ik heb wel een stem gehoord, vorig jaar december. Toen had ik een heel zwarte periode. En ineens was er iets wat tot me sprak. Die stem gaf me raad, wat ik heb gedaan en het hielp ook.
Mijn grootste onhebbelijkheid is… Het is wel een gekke, maar ik dacht er toevallig gisteren aan. Ik ben het zo zat dat ik nooit boos ben. Als iemand me iets flikt, dan word ik verdrietig of ik raak in paniek, maar ik word nooit boos. Dat vind ik vervelend van mezelf.
Ik lieg altijd over… Ik lieg tegen mezelf. Ik weeg mezelf elke ochtend en dan ga ik naar de sportschool. Als je op de hardloopmachine staat, moet je invullen hoeveel je weegt. Als ik 89,7 weeg, dan doe ik altijd 89 en niet 90. Dus dat is een soort leugen en dat sta ik mezelf toe. Dan heb ik er lol in dat ik mezelf zo voor de gek houd. Ja, stom hè?
Ik kan me niet beheersen als… Ik kan mijn fantasie niet beheersen. Er zit geen rem op. Dat heeft te maken met het schrijven. Dat hoofd is getraind om alle situaties door te denken. Als iemand hier te laat thuis is, dan zie ik het ongeluk voor me, dan gebeurt er dat en daarna dat en vijf jaar later heb ik al bijna een ander… Dat kan ik helemaal doordenken.
Ik zou mijn geliefde dumpen voor… Niemand. Zelfs niet voor een ander dus in mijn geval.
majda[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Aicha’s Twaalf: Arthur Japin”