Eén van mijn favoriete feel good films is Big Night. Een heerlijke eetfilm. Het verhaal gaat over twee broers, Primo en Secondo, die een restaurant hebben waarin alleen authentiek Italiaanse gerechten geserveerd worden (in de film breekt bijna een handgemeen uit tussen een gast en de kok als de gast om spaghetti and meatballs vraagt).
Hun concurrent is de welbekende joviale Italiaan die kwistig strooit met ‘rondjes van het huis’, iedereen omhelst en wel spaghetti and meatballs serveert. Zijn restaurant floreert; de 2 broers staan aan de rand van een faillissement. Zakelijk gezien zijn ze niet erg handig: al aan het begin van de film betaalt een armlastig kunstenaar zijn openstaande rekening met een schilderij. De broers zijn lief, onhandig en warm. In hun restaurant zou ik iedere dag gaan eten.
Om uit de financiële problemen te komen vragen de broers hun concurrent eerst om een lening – waar ruzie van komt. Uiteindelijk stelt hun concurrent iets anders voor: hij zal Louis Prima uitnodigen om bij hen te komen eten. Daarna, zo verzekert hij hen, zal alles vanzelf gaan. Na het bezoek van Louis Prima zal iedereen bij hen willen eten. Het wordt een versie van ‘Wachten op Godot met voedsel’: Prima komt natuurlijk nooit opdagen.
Timballo
De kookscènes, als de maaltijd voor Prima wordt voorbereid, zijn fascinerend. Bijna iedere handeling wordt op de millimeter gefilmd. Van de recepten gaat het kwijl langs je kin lopen.
Het hoofdgerecht is een Timballo (of Timpano zoals het in de film wordt genoemd). Een gerecht dat dat in Zuid-Italië wordt gemaakt van alles dat overblijft: vlees, pasta en groenten. Als de Timballo in de film uit de vorm wordt gehaald zit je van spanning op het puntje van je stoel.
De katerige ochtend na het bezoek dat nooit plaatsvond is een van de ontroerendste scènes uit de film: drie mannen, de broers en hun keukenhulp, die met de armen om elkaar heen onhandig een gebakken ei eten.
Dansen om de tafel
Ooit heb ik zelf voor vrienden getracht een Timballo in elkaar te zetten. Twee hele dagen ben ik ermee bezig geweest, heilig overtuigd dat ik alles precies deed zoals het in het recept stond. Het smaakte niet heel erg slecht. Voor het oog deed het echter weinig. Om eerlijk te zijn eigenlijk niets. Het zag eruit als het resultaat wat je in de plee terug vindt na een bacchanaal.
De dagen tijdens het bereiden van de Timballo waren fijn. De cd met de filmmuziek van Big Night stond op repeat. Ik lalde keihard mee met Una strada nel bosco en danste om de tafel tijdens Mambo Italiano. Net zoals in de film werd gedaan. Ik dacht aan de twee broers. Aan liefde, aan saamhorigheid, trouw en warmte. En werd er vrolijk van.
Ik kan het iedereen aanraden.
rebecca[at]aichaqandisha.nl