Een jaar of elf, twaalf was ik. Het was mijn laatste jaar op de lagere school en ik besloot mee te doen aan een playbackwedstrijd die georganiseerd werd.
In die tijd zong en danste ik constant, met name de betere crooners kende ik uit het hoofd.
En dus schreef ik me in voor de talentenjacht die open was voor publiek en in de plaatselijke feestjeszaal plaats zou vinden.
Omdat playbacken niet zoveel voorstelde, nam ik me voor het nummer live te zingen – als enige van de deelnemers. Ik was dan ook heel optimistisch over mijn kansen, want de andere deelnemers, nu ja, ze playbackten en met name een groep vond ik te erg. Die deden een beetje leuk The Young Ones na.
Ik herinner het me nog goed. Het was een zomerse dag en vol vertrouwen verscheen ik op het toneel, in zwarte broek, zwarte blouse en op blote voeten. Ik was de laatste, als ik het me goed herinner. Ik zong, nam het applaus in ontvangst en palmde de jury in. Ik kon niet anders dan indruk hebben gemaakt. Live zingen zonder valse noot voor een volle zaal. Met ingehouden trots wachtte ik de uitslag af.
Bij de bekendmaking van de nummer twee was de spanning alweer voorbij. Ik mocht naar voren komen. Het infantiele groepje won. Ik was glansrijk tweede. Verloren van een imitatie van The Young Ones en hun Living Doll.
Toen ik een paar dagen later een van de juryleden tegen kwam, zei ze me dat ik het ‘hartstikke goed’ had gedaan. Alleen, zo vervolgde ze, was het zonde dat ik op bloten voeten was, dat had me punten gekotst.
Dagenlang dacht ik aan haar opmerking. Had ik maar zwarte pumps aangedaan, verweet ik mezelf. En als ik die pumps had aangedaan, had ik dan genoeg punten gehad om te winnen? Was dat het echt geweest? Het liet me niet los.
In Nederland lopen we natuurlijk niet blootsvoets.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
Een reactie op “Blote voeten”