Computerellende

Hoe afhankelijk we zijn geworden van computers werd me vorige week ineens weer pijnlijk duidelijk. De mijne nam toen namelijk na een aantal jaar trouwe dienst beleefd afscheid van me. Terwijl ik zat te typen floepte er ineens een zwart scherm op met heel interessante binaire cijferreeksen. Daarna klonk er wat gereutel. En toen ging alles uit.

Eerst zond ik wat hartgrondige vloeken richting computerscherm. Daarna beukte ik een paar keer woedend met mijn vuist op het toetsenbord. Dat hielp natuurlijk helemaal niets. Daar zat ik dan. ‘Nu kan ik helemaal niets meer’ dacht ik mistroostig. Vervolgens kreeg ik bijna een hartstilstand: mijn manuscript! Helemaal weg! Althans, behalve wat korte stukken die ik in de mail had opgeslagen. Nu had ik echt drank nodig want dat zou dan al de tweede keer zijn dat ik mijn manuscript was kwijtgeraakt.

Zware operatie
Een vriend met verstand van computers kwam de volgende dag meteen naar de patiënt kijken. Hij schroefde het apparaat open, mompelde wat dingen en schudde af en toe zorgelijk zijn hoofd. Ik stond erbij (lees: boven op zijn lip) als een bezorgde moeder wiens kind een zware operatie ondergaat. Wat hij ook probeerde, de computer had er geen zin meer in. En er was niets meer te redden.

Het stond voor mij in ieder geval vast dat ik me er niet onder zou laten krijgen. Eerst moest er gewoon een nieuwe computer komen. Dan zou ik voor de derde keer aan mijn manuscript beginnen. En ik zou een abonnement op de Cloud nemen waarin ik alles op zou slaan (iets dat ik met mijn eigenwijze kop tot nu hardnekkig geweigerd had vanwege privacy issues).

All-in-one exemplaar
Maar ja… Het begon al met het kopen van een nieuwe computer. Ik had expres aan niemand advies gevraagd omdat de één ‘Je moet een Apple!’ roept en de ander ‘Je moet ab-so-luut géén Apple!’ Daar word je dus geen steek wijzer van. Bovendien had ik allang besloten dat het geen Apple zou worden. Van mijn vorige exemplaar heb ik (tot het ding uit mijn huis werd gejat) niet heel erg veel begrepen. En de zogenaamde hipheid van Apple is me tegen gaan staan. Maar wat dan? In de winkel keek ik om me heen. Paniek. Het liefst wilde ik weer weg aan en aan de overkant iets gaan drinken op het gezellige terras. Enfin, ik bleef keurig in de winkel en wees met de moed der wanhoop een glimmend all-in-one exemplaar aan. Snel rekende ik af. De nieuwe zou de volgende dag gebracht worden.

En hier staat hij dan, op mijn bureau. Na een dag geklungel zitten alle programma’s erop. Ik ben een kruk. Na zes mislukte pogingen Word op de computer te installeren kwam ik er bijvoorbeeld ineens achter dat het niet lukte omdat ik de cd-rom ondersteboven in de poort had gestopt. Zo handig ben ik dus. Maar…ik ben er weer! Ik kan de mail weer normaal beantwoorden (van dat gepriegel op de iPhone werd ik gillend gek) en stukjes schrijven. En ik ben inmiddels met frisse moed voor de derde keer aan mijn manuscript begonnen. Drie keer is scheepsrecht. Wish me luck!

rebecca[at]aichaqandisha.nl