Er zijn van die dingen die ik niet doe: geen alcohol drinken, geen varkensvlees eten en géén Telegraaf lezen.
Ik bedoel, in de tijd die je aan dat vod besteedt, kun je ook wat zinnigs doen. Iets lekkers eten, een wonderpil uitvinden om mee af te vallen, je huis schoonmaken, de planten water geven, boodschappen doen, wezenloos voor je uit staren op de bank.
Alles is zinniger dan De Telegraaf lezen met hun giftige agitprop, racistische volksmennerij, leugens en gênante geroddel.
Fundi’s
En toch, hè, toch beland je soms op hun website, zoals ik gisteren toen AQ-vriendin Esther linkte naar een stuk over Sylvie Meis. Nu heb ik helemaal niets met Sylvie, maar Esther maakte zich zo boos dat ik een kijkje nam.
De Telegraaf redactie vindt het kennelijk heel erg normaal om zich met het privéleven van Meis te bemoeien, en bij te houden wanneer ze haar zoon wel en niet ziet. De krant spreekt er in amper verhulde termen schande van dat ze haar zoontje niet vaak ziet en volgens hen vaak de hort op is.
Weet je wie ook bijhouden hoe vaak een vrouw bij haar kinderen is en of ze niet te vaak buitenshuis is? Drie keer raden. De Telegraaf hoeft helemaal geen fundi’s buiten de deur te houden: de fundi’s hebben al lang bezit genomen van de redactie. Zonder baard, maar met een verstikkende spruitjeswalm.
hassnae[at]aichaqandisha.nl
3 Reacties op “De penetrante spruitjeslucht van de Telegraaf”