Ze waren politiek incorrect nog voor die uitdrukking in gebruik was en integreerden de couture-wereld lang voordat Sex and the City bestond: Absolutely Fabulous was vroeger een intelligente, onconventionele komedieserie die school maakte met harde en schaamteloze zelfspot, beroemde gast-acteurs die zichzelf speelden en gewoon heel goede grappen. Aber das war einmal.
Vorige week gingen Nadia en ik naar de bioscoopfilm. Vraag me niet waarom, want de poster deed al het ergste vrezen. Maar we gingen met vrolijke zin en nog voor we goed en wel zaten begon het publiek al te grinniken en te lachen en we waren nog maar bij de reclame.
incontinente humor
Er is iets met publiek dat naar cabaret of komedies gaat: ik vermoed dat ze zich instellen op een avondje lachen en dat zullen ze godverdomme doen ook. Let maar eens op: de cabaretier hoeft maar op te komen of ze krijgen al de slappe lach. Of zoals in de zaal bij Absolutely Fabulous: een reclamefilmpje dat in het geheel niet grappig bedoeld was werkte al op de lachspieren.
De film was wél grappig bedoeld, met de nadruk op bedoeld, want christusmeziele, wat was het ongelooflijk flauw, slecht en plat. Dat het verhaal flinterdun was, oké dat hoort bij dit soort films die op grappen leunen, maar als de grappen nergens te bekennen zijn of zo verschrikkelijk plat of uitgekauwd dat je er plaatsvervangende schaamte van krijgt, kun je gerust van een mislukking spreken.
Tena-lady humor van twee vrouwen die het eigenlijk niet meer hebben en ouder en gebotoxter de grappen van weleer herhalen. De leeftijd is overigens het probleem niet, maar wel dat ze niet in staat zijn gebleken de personages verder te ontwikkelen en de humor niet het niveau oversteeg van de telefoon onder het rokje verbergen om er nadien even aan te sniffen. Bah. Niet grappig, wel gênant.
Kate Moss
Jammer, heel jammer. Vooral omdat ik me niet kan voorstellen dat Saunders of Lumley uitgespeeld zijn. Het voelde aan als een routine-klus, als een makkelijke herhaling van zetten: dezelfde mimiek, dezelfde grapjes die inmiddels uitgewerkt waren, hetzelfde gesnauw. O, en daar waar vroeger in de serie het een speeltuin van Christian Lacroix jurken en Chanel tasjes was, zag je nu continu de pakjes van Net-à-Porter in beeld.
Ook de bijdragen van Jean-Paul Gaultier en Stella McCartney konden het niet naar een hoger plan tillen. Eigenlijk was de beste rol van Kate Moss die zichzelf speelde. Maar neem gerust niks van mij aan, hoor. De zaal lag echt hélémáál in een deuk.
info[at]aichaqandisha.nl