foto © Aicha Qandisha
Wanneer alle woorden zinloos klinken, blijft de troost van muziek over. Het is de tastbare herinnering aan wat eens was, een gevoel van blijdschap dat afgestorven leek, maar toch opgeroepen kan worden ondanks de onvoorstelbare ellende waarin mensen zich bevinden.
Stukken waarin ik ageer tegen het klimaat in Nederland voelen doorgaans al nutteloos, iets zeggen over de hartverscheurende situatie in landen als Syrië en Jemen voelt nog holler. Wat valt er nog te schrijven geconfronteerd met het gruwelijke leed dat de mensen daar wordt aangedaan? Het voelt allemaal overbodig, gratuit en blijft zonder enige consequentie.
Terwijl de mensen gedood worden, gaat het bombarderen door, en blijft de wereldgemeenschap met de handen in de zakken zitten. Met de handen in de zakken, ja, want het gebrek aan actie is niet uit onmacht maar onwil. Mensen worden geofferd vanwege zakelijke belangen, geo-politieke connecties en de mensen om wie het gaat? Die mogen het doen met loze woorden van politici.
Schoonheid
Het puin, de vernieling, de hartverscheurende kreten vanuit de verlaten en verwoeste straten – zo was Syrië, noch Aleppo. Vertel me over mijn land, zingt Fairouz.
vertel me, vertel me, vertel me over mijn land (…)
vertel me over mijn familie
vertel me over mijn thuis
vertel me over mijn buren uit mijn jeugd
een lang verhaal
Mijn stokpaardje is altijd geweest dat de Arabische wereld zo verschrikkelijk veel te bieden heeft aan geschiedenis, kunst en cultuur. Dat werd eerst overschreeuwd door vlagverbrandende baarden (en de voorspelbare keuzes van redacties) en nu door het oorlogsgeweld. Maar te midden van alle politieke chaos en onderdrukking, waren er altijd de mensen; zij die voor rechtvaardigheid streden, zij die schoonheid creëerden, zij die ervan genoten, zij die het plezier opzochten, zij die plezier gaven. Zoals de grote Syrische zanger Sabah Fakhri die menig avondje thuis opvrolijkte dankzij de satellietschotel.
Machtspolitiek
De slachtoffers in Syrië en Jemen zijn geen anonieme nummers waarmee we ons niet kunnen identificeren. Het zijn mensen zoals wij die zich al jaren gevangen weten in een politiek machtsspel. Dit is niet het resultaat van de ‘politieke islam’, het nieuwe favoriete stopwoordje van de eenentwintigste-eeuwse racist, dit is wat machtspolitiek doet. Dit is wat je krijgt als allemaal verschillende groepen en landen een stukje van de taart willen, een taart die inmiddels verkruimeld, vertrapt, vies en totaal oneetbaar is.
Maar blijf gerust beweren dat de vrouwenhaat mee vlucht als nietsvermoedende mensen hier een veilig heenkomen zoeken. Zet vluchtelingen vooral weg als verkrachters, herhaal ook zeker de leugens over Keulen, en pleng dan krokodillentranen over de onmenselijkheid in Jemen en Syrië. De menselijkheid heeft niet alleen in Syrië en Jemen verloren, maar ook hier. Niet alleen dankzij harteloze politici, maar door als journalisten vermomde beroepsopportunisten.
Mensen, kwetsbare individuen met dromen, verlangens, dierbaren zijn daar het slachtoffer van. Gewone mensen, zonder al te veel wensen, behalve dan wat veiligheid, een menswaardig bestaan, voldoende te eten voor hun kinderen en wellicht een betere toekomst. Als dat geen reden tot ingrijpen is, wat dan nog wel?
info[at]aichaqandisha.nl